μετά αμυγδαλεώνες στην περιοχή της Κοινότητας Όσσας και ιδιαίτερα του παραγωγού κ. Μητροδήμου, που εγκατέστησε τον μοναδικό «Ανεμομείκτη» με δικά του έξοδα σε όλη την Κεντρική Ελλάδα. Εκεί διατύπωσα κάποιες απόψεις για το πώς θα πρέπει να σχεδιαστεί από δω και μπρος, τόσο η παθητική, όσο και η ενεργητική «Αντιπαγετική» προστασία της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά και άλλων παγετόπληκτων περιοχών του νομού μας.
Ειδικότερα, οι προτάσεις μου είναι ταξινομημένες ως εξής:
1) Πιλοτική εγκατάσταση από τον ΕΛΓΑ άμεσα, δικτύου συνεργαζόμενων Ανεμομεικτών. Όπως διαπιστώσαμε στον Αμυγδαλεώνα του κου Μητροδήμου, με τη χρήση του μοναδικού Ανεμομείκτη για την περιοχή, κατάφερε να διασώσει ένα 20% με 30% της παραγωγής του, όταν σε όλη την περιοχή είχαμε ολική καταστροφή των καρπιδίων. Άρα, η πρότασή μας είναι η εγκατάσταση ενός δικτύου π.χ. 50 Ανεμομεικτών, σε συνεργασία αναμεταξύ τους, που σ’ αυτήν την περίπτωση θα καλύπτουν μία συνολική έκταση 5.000 στρεμμάτων, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία 2 με 3 βαθμούς. Το κόστος ενός μεγάλου Ανεμομείκτη, δεν είναι περισσότερο από 30.000 ευρώ. Επομένως έστω και 50 Ανεμομείκτες, θα στοίχιζαν στον ΕΛΓΑ, 1,5 με 2 εκατ. ευρώ, κόστος που λογίζεται, κατά πολύ μικρότερο από τις αποζημιώσεις που θα δοθούν ακόμη και φέτος στην περιοχή. Ήδη στη χώρα μας, αλλά μόνο στη Νότια Ελλάδα είναι εγκατεστημένοι χιλιάδες Ανεμομείκτες για την προστασία κυρίως των εσπεριδοειδών, αλλά και την προστασία της ανθοφορίας της βερικοκιάς. Νομίζω πλέον ήρθε η ώρα, έστω και δοκιμαστικά να εγκατασταθούν και στον νομό μας.
2) Υψηλός καταιονισμός νερού. Πρόταση που ακούστηκε για τη χρήση μεγάλων μπεκ (κανόνια) που θα ψεκάζουν τους αμυγδαλεώνες πάνω από τα δέντρα με την απαραίτητη ποσότητα (ίσως και 30 κυβικά νερού ανά στρέμμα), κάθε φορά, θεωρείται από τον γράφοντα, ως παντελώς εξωπραγματική για τους λόγους που ευθύς αμέσως θα σας εξηγήσω. Είναι φύση αδύνατον σε μία περιοχή που το νερό σπανίζει και ειδικά το καλοκαίρι, ακόμη και με στάγδην άρδευση δυσκολευόμαστε να ποτίσουμε με ελάχιστες ποσότητες τα δέντρα μας για να μας δώσουν παραγωγή, να βρούμε αυτήν την τεράστια ποσότητα για να καταβρέξουμε ταυτόχρονα τα δέντρα μας. Η τελική πρότασή μας γι’ αυτήν τη μέθοδο, είναι ότι θα μπορούσε σε συνδυασμό με τους Ανεμομείκτες και με πάρα πολύ μικρότερη ποσότητα, να ψεκάζεται πάνω στη φτερωτή του Ανεμομείκτη με «μικρομπέκ» και έτσι να διαχέεται ευκολότερα με τη ροή του αέρα που παράγεται από το μηχάνημα.
3) Χρήση ψεκαζόμενων σκευασμάτων. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ψεκαζόμενων σκευασμάτων, ανάλογα με τον τρόπο δράσης των: α) ψεκασμοί προστατευτικής επικάλυψης με «ΝανοΚρύσταλλους Κυτταρίνης», Cellulose NanoCrystals (CNC) οι οποίοι μας δίνουν μία προστασία επιπλέον 2 με 3 βαθμών και β) ψεκασμοί με πρωτεΐνες για την ενίσχυσης της αντοχής του ίδιου του δέντρου και των οργάνων του (άνθος, καρπίδιο) πριν τον αναμενόμενο παγετό, αλλά και ψεκασμοί με ειδικούς «βιο-διεγέρτες», που έχουν το πλεονέκτημα να εφαρμόζονται αμέσως μετά τον παγετό. Οι συγκεκριμένοι «βιο-διεγέρτες» απαλύνουν το «στρες» των φυτών από τον παγετό και δεν το αφήνουν να ρίξει τα άνθη του, ή τα καρπίδιά του. Το πλεονέκτημα που έχουν αυτοί οι βιο-διεγέρτες, είναι ότι αν δούμε ότι κινούμαστε οριακά για 1 με 2 βαθμούς ώστε να μην παγώσουν τα άνθη ή τα καρπίδια, τότε θα πάμε να ψεκάσουμε και μ’ αυτά τα σκευάσματα.
4) Και τέλος αναδιάρθρωση με «οψιμανθείς» αυτογόνιμες ποικιλίες Αμυγδαλιάς. Μπορεί να είναι πάρα πολύ εμπορεύσιμες οι παραδοσιακές ποικιλίες Αμυγδαλιάς, όπως η Τέξας και η Φεραγνιά, αλλά οι παραγωγοί για παράδειγμα στην περιοχή του Συκουρίου, έχουν 4 χρόνια να πάρουν παραγωγή. Λύση σε όλα αυτά, έρχονται να δώσουν οι «οψιμανθείς» (πολύ όψιμης άνθισης) ποικιλίες, που ταυτόχρονα είναι και «αυτογόνιμες», δηλαδή δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη της μέλισσας, ή άλλων ποικιλιών για να «δέσουν» καρπό και γι’ αυτό καρπίζουν κάθε χρόνο από μόνες τους.
Του Δρα Αλέξανδρου Παπαχατζή, καθηγητή Δενδροκομίας του Παν/μίου Θεσσαλίας, τμήματος Γεωπονίας - Αγροτεχνολογίας
