ενδιαφέρουσες, μεν, αλήθειες για το ιερατείο, αλλά με τρόπο, θα έλεγα, που προκαλεί με τις γενικεύσεις του, χωρίς να αμφισβητώ, όμως, το ήθος του.
Βεβαίως, υπήρχαν, κατά καιρούς, και υπάρχουν, σήμερα, ρασοφόροι κατώτεροι των περιστάσεων, μεγαλόσχημοι και μη, και δεν είναι λίγες οι φορές στον διάβα των δύο χιλιετιών, που η ζώσα Χριστιανική Εκκλησία και η Ιεραρχία έκανε τα λάθη της, ειδικά όταν επιχείρησε να ασχοληθεί με την πολιτική. Εν τούτοις, η μεγάλη πλειοψηφία των κληρικών τιμά το ράσο της και σε δύσκολους καιρούς αποτελεί το βάλσαμο της κοινωνίας, την οποία και προσπαθεί με το παράδειγμά της και τον αγώνα της να τη συγκρατεί από τα χειρότερα. Ως εκ τούτου, δε θα πρέπει κοντά στα ξερά να καίγονται και τα χλωρά, ούτε να αποσιωπάται το θετικό έργο της Εκκλησίας.
Τι φταίει, όμως, για το κακό φέρσιμο κάποιων ρασοφόρων; Ο κ. Παπακωνσταντίνου, με βάση τα γραφόμενά του, εντοπίζει το πρόβλημα στην έλλειψη, κυρίως, της αληθούς Χριστιανικής γνώσης και στο πενιχρό μισθολόγιο των ιερέων. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι αγράμματοι, που αγίασαν στο παρελθόν, ενώ είναι αποδεδειγμένο, ότι η βελτίωση των αποδοχών δε φέρνει, κατ’ ανάγκη, και τη βελτίωση της ποιότητας και της προσφοράς των εργαζομένων. Άλλωστε, οι ιερείς είναι λειτουργοί του Θεού και σαν τέτοιοι πρέπει, αναλόγως, να συμπεριφέρονται, ανεξάρτητα απ’ τα όσα εισπράττουν.
Μπορώ, μάλιστα, και εγώ να προσθέσω ορισμένες συμπεριφορές ρασοφόρων, που προβληματίζουν, όπως, π.χ., το φαινόμενο, στις μέρες μας, να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ιερείς, που με ακάλυπτο το κεφάλι, με κουρεμένα μαλλιά, με κοντό και περιποιημένο γένι, με χρωματικές και άλλες παραλλαγές στο ράσο συμπεριφέρονται, εκτός του ναού, ως λαϊκοί σκανδαλίζοντας το χριστεπώνυμο πλήρωμα, που τους θέλει, αν μη τι άλλο, πρότυπα και ευπρεπείς στον δημόσιο βίο τους. Βεβαίως, δεν είναι οι τρίχες και τα ράσα, που κάνουν τον παπά, αλλά χωρίς αυτά στέλνει κανείς, θέλοντας και μη, λάθος μηνύματα στην κοινωνία και στους κόλπους της Εκκλησίας.
Για να κατανοήσουμε, όμως, την προβληματική συμπεριφορά ορισμένων κληρικών, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και αυτοί ως άνθρωποι έχουν αδυναμίες και, παρότι η ιεροσύνη είναι προαιρετική και όχι προϊόν εξαναγκασμού, πολλοί την επιλέγουν και για λόγους επαγγελματικούς και βιοποριστικούς, οπότε οι υποχρεώσεις, που αυτή συνεπάγεται, δεν τους αγγίζουν, ιδιαίτερα. Είναι φυσικό, λοιπόν, αυτοί να νιώθουν, ταυτόχρονα, και σαν παπάδες και σαν ζευγάδες και, ενώ είναι στο χέρι τους να ξυρίζουν τα γένια τους, να βγάζουν τα ράσα και να ζουν ως λαϊκοί και όχι μεσοβέζικα, προτιμούν να πατούν σε δύο βάρκες κάνοντάς τα θάλασσα κάποιοι απ’ αυτούς.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι τα ράσα είναι βαριά και, γι’ αυτό, λίγοι τα φορούν, ενώ οι κληρικοί είναι απαραίτητοι και χωρίς αυτούς οι λαϊκοί αδυνατούμε να ασκήσουμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, οπότε, πολλές φορές, παριστάνουμε, πως δεν βλέπουμε ή αδιαφορούμε για τις πομπές ορισμένων και τους ανεχόμαστε αφήνοντας τον Θεό να τους κρίνει. Κάτι ανάλογο, πλην εξαιρέσεων, πράττει, πιστεύω, και η Ιεραρχία της Εκκλησίας, η οποία, σπάνια, παίρνει κεφάλια ή ρίχνει στα μαλακά, όσους παραφέρονται, βάζοντάς τους κανόνες, προκειμένου να μην έχουμε κλειστούς ναούς. Αυτό, δυστυχώς, το εκμεταλλεύονται ορισμένοι κληρικοί επιλήσμονες της αποστολής τους και ασχημονούν.
Πέραν όλων αυτών, μήπως, κατά την περίοδο της πανδημίας, μόνο ιερωμένοι αγνόησαν, κάκιστα ποιούντες, τις υποδείξεις των επιστημόνων και τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπισή της; Δεν τις αγνόησαν και δεν τις αμφισβήτησαν κόμματα και πολιτικές ηγεσίες, νεολαίοι, ποικίλοι αρνητές του κορονοϊού και, ακόμη, γιατροί και νοσηλευτές, οι οποίοι, παρά τη μεγάλη προσφορά τους, τα ποσοστά εμβολιασμού τους, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, είναι ιδιαίτερα χαμηλά; Προς τι, λοιπόν, τόσο υψηλοί τόνοι κατά της Εκκλησίας και των κληρικών, την ώρα που οι πολέμιοι χτυπούν από παντού;
Γι’ αυτό, επειδή οι κληρικοί είναι απαραίτητοι για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων των χριστιανών, επειδή, όντως, τα ράσα και τα παρελκόμενά τους είναι βαριά και για μερικούς ασήκωτα, καλό είναι, αν δεν παραιτούνται, οικειοθελώς, να ελέγχονται, τουλάχιστον, πιο αυστηρά και σε γνώση των πιστών, ει δυνατόν, όσοι σκανδαλίζουν με τη συμπεριφορά τους, χάριν της ενίσχυσης της πίστης των Ορθοδόξων και του μέλλοντος της Ορθοδοξίας.

Από τον Κώστα Γιαννούλα