1922. Η ψυχή του Ελληνισμού δέχτηκε το χτύπημα όχι μόνο του ανατολίτη κατακτητή, αλλά και την προδοσία των δήθεν συμμάχων και φίλων. Οι Νεοοθωμανοί σφαγείς πραγματοποιούσαν τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Θράκης και οι «πολιτισμένοι» της Δύσης σφύριζαν αδιάφορα. Εκατομμύρια Ελλήνων ήταν στο έλεος των απογόνων του Αττίλα και του Τζένγκις Χαν, εντελώς μόνοι τους. Είχαν μαζί τους μόνο τον Θεό.
Τότε ξέσπασε η πραγματική, η ελληνική προσφυγιά. Αληθινοί πρόσφυγες, που έχασαν το βιος τους -που πολλοί έχασαν γονείς, παιδιά, αδέλφια...- άφησαν τα εδάφη που έσφυζαν άλλοτε από ζωή, για να έρθουν στη νέα γη της σωτηρίας, στο ελληνικό κράτος. Όμως, μέχρι να ενταχθούν στη νεοελληνική κοινωνία και πραγματικότητα πέρασαν δια πυρός και σιδήρου. Μύριες δυσκολίες και αδιέξοδα: η προσφυγιά φέρνει φτώχεια, εξαθλίωση, πείνα...
Κι όμως, για μία ακόμα φορά τα κατάφεραν! Ο μικρασιατικός Ελληνισμός, ο Ελληνισμός της Ιωνίας, αλλά και του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, περιοχών που υπέστησαν τη βαρβαρότητα του Τούρκου δυνάστη, όχι μόνο εντάχθηκαν πλήρως στη νέα τους ζωή, αλλά έδωσαν νέα πνοή σε ένα κράτος που είχε ήδη αρχίσει να κουράζεται. Ήταν η εποχή του εθνικού διχασμού, όπου οι μισοί Έλληνες κατηγορούσαν τους άλλους μισούς για προδότες. Μετά τον εθνικό διχασμό του 1915 – 1922 ήρθε η εθνική ανασυγκρότηση, και γι' αυτό συνέβαλαν πολύ οι Έλληνες πρόσφυγες της μικρασιατικής τραγωδίας.
Σήμερα, στο τέλος του ιστορικού κύκλου ενός αιώνα από τα δραματικά γεγονότα του '22, η μνήμη πονεί. Παραμένουν ζωντανές οι θύμησες. Όχι με μίσος, αλλά με νοσταλγία. Σωστά έχει γραφτεί, πως «λαός που ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει μέλλον». Οι Έλληνες, ακόμη και σ' αυτήν την πικρή εποχή της παγκοσμιοποίησης που ισοπεδώνει τα πάντα, δεν λένε να ξεχάσουν. Έχουμε εμείς οι απόγονοι ηρώων και φιλοσόφων, ζωντανή μέσα μας τη μεγάλη Ελλάδα του παρελθόντος, είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει.
Ήταν μια άλλη Ελλάδα η Μικρασία, που χάθηκε. «Χάθηκε μακριά, για να σωθεί κοντά», όπως έλεγαν σοφά οι παλιότεροι. Γιατί, όσο υπάρχει μνήμη, τίποτα δεν πάει χαμένο. Κι εμείς, όσοι ζωντανοί, δεν θα ξεχάσουμε. Κι όσο δεν ξεχνάμε, οι αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων μας δεν θα είναι ποτέ χαμένες οριστικά. Έχουμε όραμα, και αυτό που σήμερα μοιάζει με ουτοπία, αύριο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Κάθε Ελληνόψυχος κάνει μια ευχή, να λυτρωθούν κάποια στιγμή -όσο νωρίς ή αργά και να είναι- τα σκλαβωμένα μας χώματα! Πού θα πάει; «Θα ξαναγυρίσουμε»...

Από την Αναστασία - Αικατερίνη Αλεξοπούλου*

* Η Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου είναι βουλευτής Β1’ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση.