Οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν για τα οικονομικά του κράτους με το υπέρογκο έλλειμμα που άφησε η απελθούσα Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και η αδυναμία δανεισμού που προέκυψε υπήρξαν γενεσιουργές αιτίες πρωτόγνωρων καταστάσεων. Μνημόνια και περικοπές που έλαβαν χώρα έκαναν το 43,92% σε πέντε μόλις χρόνια, με πρόεδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να γίνει μόλις 4,68% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και το ΠΑΣΟΚ να είναι το έβδομο σε δύναμη κόμμα στη Βουλή.
Αυτόν τον καιρό για άλλη μια φορά, ο πολιτικός φορέας που εξακολουθεί να εκπροσωπεί τη σοσιαλδημοκρατία στη χώρα μας με το όνομα πλέον ΚΙΝΑΛ, βρίσκεται σε διαδικασίες ανάδειξης από τη βάση του νέου προέδρου. Μία διαδικασία απόλυτα δημοκρατική που εφάρμοσε για πρώτη φορά ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου και μιμήθηκε εξ αντανακλάσεως και η Νέα Δημοκρατία.
Είναι ασφαλώς βέβαιο ότι η δύσκολη περίοδος που εξακολουθεί να βιώνει και σήμερα το ΚΙΝΑΛ είναι αδύνατον να ξεπεραστεί με την ανάδειξη και μόνο ενός νέου προέδρου. Τα ποσοστά του στο εκλογικό σώμα παραμένουν πολύ χαμηλά και ο μεγάλος αριθμός οπαδών και ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθονται από τον πολιτικό λόγο που αρθρώνει η ηγεσία του για μια δυναμική επιστροφή.
Η επίκληση των ιστορικών επιτευγμάτων του ΠΑΣΟΚ, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, οι φιλολαϊκές πολιτικές που άσκησε πριν τη δημοσιονομική κρίση του 2009, αλλά και οι εποικοδομητικές πολλές φορές προτάσεις που καταθέτει στο Κοινοβούλιο, αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί παράγοντες για τη μεγάλη επιστροφή.
Τα σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν, τόσο από τις αντιλαϊκές πολιτικές αποφάσεις που πολλές φορές αναγκάστηκε να πάρει σαν Κυβέρνηση με τον Γιώργο Παπανδρέου, όσο και από τη συνεργασία με την Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά αμαύρωσαν την εικόνα του και έθεσαν πολύ δυνατά το ζήτημα της ιδεολογικής ταυτότητας.
Ίσως η σημερινή συγκυρία να μοιάζει πολύ με το φθινόπωρο του 1974 όταν πολλοί προέτρεπαν τον Ανδρέα να ανασυστήσει την Ένωση Κέντρου, αλλά αυτός προτίμησε να δημιουργήσει κάτι νέο που να δίνει όραμα και προοπτική στα λαϊκά στρώματα. Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη αποτέλεσε και θα αποτελεί για πάντα πολιτικό κείμενο με τεράστια εμβέλεια και διεισδυτικότητα. Ήταν ακριβώς αυτή η διακήρυξη που σε συνδυασμό με τη λαμπερή προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου σε μόλις επτά χρόνια το κατέστησαν κυβερνόν κόμμα.
Έτσι και σήμερα ο όποιος αρχηγός εκλεγεί θα έχει να διαχειριστεί τη μιζέρια, τη μικρότητα των δυνάμεών του και μια μικρή κοινοβουλευτική ομάδα. Κάθε προσπάθεια σύνδεσης του άτονου σήμερα με το λαμπερό χθες μόνο με λόγια από τον όποιο αρχηγό, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Κατά συνέπεια ο δρόμος είναι ένας και τον έδειξε ο μεγάλος ηγέτης το 1974. Νέος αρχηγός και νέα διακήρυξη. Μία πολιτική διακήρυξη που θα απαντά στα προβλήματα, τις ανησυχίες, τις προσδοκίες και τα όνειρα των λαϊκών κυρίως στρωμάτων, των νέων που έμειναν έξω από τα πανεπιστήμια λόγω λανθασμένων κυβερνητικών αποφάσεων, των ανέργων και των φτωχών που βλέπουν το τσουνάμι της ακρίβειας μετά από πολλά χρόνια να έρχεται και πάλι απειλητικό και την Κυβέρνηση να αδυνατεί να το διαχειριστεί.
Μια διακήρυξη με καθαρό λόγο για τα ζητήματα της δικαιοσύνης, της παιδείας, της ανάπτυξης, της ασφάλειας, της εργασίας, της λειτουργίας της δημοκρατίας. Ίσως μόνο έτσι οι θολές διαχωριστικές γραμμές του σήμερα με τα κόμματα της συντήρησης, γίνουν πάλι έντονες, όπως στο παρελθόν και αποτελέσουν το έναυσμα για την μεγάλη επιστροφή των παλαιών ψηφοφόρων.
Θανάσης Μπρισίμης,
σμήναρχος ε.α.
