Ρατσισμός

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Όσα χρόνια κι αν περάσουν ο ρατσισμός δεν θα φύγει από πάνω μας.
Κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες μας μαζί με το αίμα. Αυτό πιστεύω αγαπητοί αναγνώστες και εσείς είστε ελεύθεροι να συμφωνήσετε μαζί μου ή να διαφωνήσετε.
Έχω ασχοληθεί κι άλλες φορές με το θέμα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όλα τα θέματα έχουν πολλές πλευρές και εξαρτάται από ποια θα το προσεγγίσεις.
Όπως ξεκίνησα, αμφιβάλλω αν ο ρατσισμός θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω μας.
Βλέπετε πάει κι αυτός από γενιά σε γενιά, είναι… παράδοση, δυστυχώς.
Όμως κάποια πράγματα οφείλουμε να τα σταματήσουμε «εδώ και τώρα» όπως έλεγε και κάποιος πολιτικός στο παρελθόν.
Είναι απαράδεκτο να λέμε στο παιδί μας, «φάε το φαΐ σου, γιατί θα σε πάρει ο γύφτος…».
Ή «κοιμήσου, γιατί θα σε πάρει -πάλι- ο γύφτος».
Ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας, πως αυτός ο έρμος ο γύφτος δεν παίρνει παιδιά - αν δεν το είπαμε εμείς και κάπου το άκουσαν. Τα παλιά αντικείμενα του σπιτιού μας μαζεύει και μας καθαρίζει τον τόπο.
Και δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ όλους εμάς, παρά μόνο στο χρώμα. Κι ο Αλβανός που δουλεύει στην οικοδομή κι ο Πακιστανός που δουλεύει στο Λιμάνι και η Φιλιππινέζα που βοηθάει τη διπλανή κυρία στις δουλειές, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που ξενιτεύτηκαν για να δούνε καλύτερες μέρες, όπως κι εμείς κάποτε, φορτώναμε τα τρένα με νιάτα για τη Γερμανία.
Κι ας μην τα ρίχνουμε όλα, ό,τι κακό συμβαίνει στον τόπο μας στους ξένους.
Έχουν βγει και κάτι … μπουμπούκια από ελληνικές οικογένειες που ωχριούν μπροστά τους οι Αλβανοί.
Βεβαίως αυτή η παγκοσμιοποίηση, έφερε μια αναστάτωση και μια ανωμαλία, σίγουρα.
Όμως οι καιροί αλλάζουν, τα ποτάμια δε γυρίζουν πίσω και οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε το ρεύμα, φθάνει να μη χάσουμε κάποιες αξίες σαν λαός.
Αλλά ας γυρίσουμε πάλι στους τσιγγάνους, που είναι Έλληνες πολίτες και αυτοί και φορολογούμενοι κι έχουν τα ίδια δικαιώματα με μας και πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα.
Το παρακάτω περιστατικό θα σας πείσει πως δεν γίνεται καθόλου έτσι.
Κάποιο καλοκαίρι, βρέθηκα σε μια παραλία της περιοχής. Είχε δημιουργηθεί μια συμφόρηση κυκλοφοριακή, όπως γίνεται τα Σαββατοκύριακα και κλήθηκε η τροχαία να επιβάλλει την τάξη.
Ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα στον παραλιακό δρόμο, ήταν κι ενός τσιγγάνου - το «γύφτος δεν μου πάει, ακούγεται σα βρισιά, παρόλο που δεν έχει αυτήν την έννοια, αλλά δεν θα το αναλύσουμε αυτό εδώ». Εκεί λοιπόν σ’ αυτόν τον δρόμο, ήταν και το αυτοκίνητο του τσιγγάνου, που ήρθε με την οικογένειά του να δροσιστεί.
Ξάπλωσαν κάτω από έναν αιωνόβιο πλάτανο και απολάμβαναν το παραλιακό τοπίο, όταν εμφανίστηκαν οι τροχονόμοι και οι … τροχονόμες με τις σφυρίχτρες.
Στα πενήντα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά στον δρόμο και δυσκόλευαν τα άλλα που περνούσαν, μόνο του … γύφτου εμπόδισε τους τροχονόμους.
Βάζουν τις φωνές τα όργανα της τάξεως, σηκώνονται οι άνθρωποι άρον - άρον, μαζεύουν τα πράγματά τους, μπαίνουν στο αυτοκίνητο και φεύγουν.
Και τα παιδιά τους ρωτούσαν.
«Γιατί μόνο εμάς έδιωξαν μπαμπά…!».
Αυτό είναι ή δεν είναι ρατσισμός συνάνθρωποι;
Είναι παιδιά κι αυτά κι έχουν απορίες και προ πάντων ίσα δικαιώματα με τ’ άλλα.
Δεν ξέρω πόσο ικανοποιημένος ήταν ο τροχονόμος που έδιωξε τους τσιγγάνους κι έμεινε να σφυρίζει και να παλεύει με όλους εμάς τους … καθαρόαιμους, που είμαστε μέσα στην αναρχία και την ανυπακοή.
Δεν ξέρω πόσο ήρεμος ήταν ο ύπνος του που στέρησε από μια οικογένεια τη χαρά, χωρίς να βλάπτει κανέναν.