Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ο Τόμας Σάνκαρα, πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο, της Χώρας των εντίμων ανθρώπων, όπως ερμηνεύεται, ήθελε ο λαός να τον θυμάται ως κάποιον που αγάπησε τον άνθρωπο κι η ζωή του υπήρξε βοηθητική για την ανθρωπότητα. Όταν τον προειδοποίησαν ότι ο καλύτερος φίλος του θα τον σκοτώσει, δεν το πίστεψε. Προτίμησε να πεθάνει, παρά να ζει χωρίς πίστη στη φιλία και στην ανιδιοτελή αγάπη!.
Επιλέγουμε να ζήσουμε με τον καταναγκασμό του νόμου ή με το Πνεύμα. Ο νόμος απαιτεί υποταγή. Αυτός που επιλέγει να ζει με το Πνεύμα δεν είναι δούλος του νόμου. Αυτό εννοούσε ο Σωκράτης λέγοντας ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί όταν οι πολίτες δεν αυτοπεριορίζονται και υποτάσσονται στο νόμο. Με υποτακτικούς πολίτες η εξουσία γίνεται τυραννική.
Τη διαγωγή σας, γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, να την καθορίζει το Πνεύμα... Αν έχετε το Πνεύμα οδηγό, δεν είστε υπόδουλοι στο νόμο.
Κανένας δεν σώζεται με το νόμο γιατί κανένας δεν μπορεί να εφαρμόσει όλες τις διατάξεις του νόμου. Με το πνεύμα αποδίδουμε στον καθένα αυτό που του ταιριάζει, δηλαδή είμαστε επιεικείς. Αυτός είναι ο πολιτισμός της Ελληνο-ορθόδοξης Παράδοσης.. Αυτό που χαρακτηρίζει τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους είναι η ηπιότητα.
Πολλοί θεωρούν τον άνθρωπο μηχανή και ταυτίζουν την ύπαρξη με το σώμα. Ο άνθρωπος, υποστηρίζουν, ταυτίζεται με το σώμα και με τις επιθυμίες του σώματος. Φτάνει ένα σύστημα να ικανοποιεί το ελάχιστον των υλικών αναγκών, για να ζει ο άνθρωπος αξιοπρεπή ζωή, ακόμα κι αν καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματά του.
Οι συνέπειες της πλάνης που θεωρεί τον άνθρωπο μηχανή ,είναι φοβερές για την ειρήνη του κόσμου. Κυβερνήσεις με το πρόσχημα της τιμωρίας των κακών προκαλούν πολέμους και ανείπωτες καταστροφές στους λαούς.
Η καθημερινή εμπειρία προσφέρει άπειρα παραδείγματα που δείχνουν ότι εκείνο που προέχει είναι το πνεύμα, η ηθική υπόσταση του ανθρώπου. Η Αγία Γραφή ονομάζει τον νου ηγεμόνα, γιατί ηγεμονεύει της ηθικής και της σωματικής ζωής του ανθρώπου.
Το παράδειγμα του ηθικού πόνου που εμποδίζει τον ύπνο δείχνει ότι ο νους είναι ο ηγεμόνας όχι μόνο της ηθικής υπόστασης του ανθρώπου αλλά και του σώματος. Ποιος λέει στο σώμα να μην κοιμηθεί; Οπωσδήποτε όχι το ίδιο το σώμα. Ο ηθικός πόνος δε γίνεται αισθητός από το σώμα.
Άλλη απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι σώμα και πνεύμα είναι η συνέχεια της συνείδησης στον ύπνο, στον οποίο δεν έχουμε επίγνωση του σώματος κι όμως η συνείδηση δεν διακόπτεται. Η κατάσταση της ύπαρξης είναι μόνιμη, ενώ η επίγνωση του σώματος διακόπτεται και μερικές φορές για χρόνια ολόκληρα. Κάποιος έμεινε είκοσι πέντε χρόνια σε κώμα κι ύστερα ξύπνησε. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα αν και δεν είχε αίσθηση του σώματος και του κόσμου, δεν διακόπηκε η ύπαρξή του.Δε χρειάστηκε λογικά επιχειρήματα για να βρει την ταυτότητά του γιατί η ύπαρξη δεν κάνει άλματα, αλλά συνεχίζεται σ΄ αυτή τη ζωή, και όπως πιστεύουμε και στην άλλη. Στον ύπνο, όσο οι αισθήσεις του σώματος κοιμούνται, ο νους είναι ξυπνητός και εποπτεύει το σώμα, δημιουργεί τα όνειρα κ.α. "Εγώ κοιμάμαι και η καρδιά μου αγρυπνά" λέει ο Δαβίδ.
Ο φόβος του θανάτου επίσης δείχνει ότι είναι εσφαλμένη η ταύτιση του ανθρώπου με το σώμα. Ο φόβος του θανάτου δεν έχει αντικείμενο την απώλεια του σώματος, αλλά της συνείδησης.
Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό, δεν θεωρούμε τον άνθρωπο μηχανή, αλλά υιό του Θεού. «Έσεσθε υιοί του Υψίστου» (Θα είστε υιοί του Υψίστου).
Ο Σωκράτης είπε: «Ένα γνωρίζω ότι τίποτα δεν γνωρίζω». Αυτό δεν είναι άγνοια Η άγνοια εξαφανίζεται όταν αποκτήσουμε επίγνωση της άγνοιας. Η άγνοια θα καταστραφεί και μόνο η διδασκαλία του Χριστού θα μείνει.
