Οταν κλείνει η πόρτα…

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Είναι αλήθεια ότι, όταν η πόρτα κλείνει δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι γίνεται μέσα σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα νοικοκυριό, σε μια οικογένεια… Σίγουρα είναι όλα καλά και όμορφα, όταν βασιλεύει η αγάπη, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη, η βοήθεια σε κάθε πονεμένη ψυχή… Γιατί τότε η ζωή του ανθρώπου καθοδηγείται από χριστιανικό και ηθικό χαρακτήρα. Ουσιαστικό και υψηλό φρόνημα συμπεριφοράς, που νικά τη δύναμη της απανθρωπιάς, της βίας, της βαρβαρότητας, του κακού. Ενέργειες που οδηγούν στο φτιάξιμο μιας καλύτερης κοινωνίας, ενός κόσμου ο οποίος θα εκφράζεται με περισσότερη αγάπη και συνδρομή στον πλησίον του.
Τι γίνεται όμως, όταν κυρίαρχος της κάθε συλλογικότητας είναι η δύναμη του κακού; Όταν ο βιασμός της ψυχής και του σώματος υποσκελίζουν πνευματικές και ηθικές αξίες, που ανεβάζουν ψηλά την ανθρώπινη ύπαρξη; Όταν ο ένας ή και οι δύο γονείς γίνονται βιαστές των παιδιών τους; Όταν ο σύζυγος ή η σύζυγος γίνεται καταπατητής των δικαιωμάτων του άλλου; Της ήρεμης και ειρηνικής οικογενειακής ζωής; Της αγάπης που πρέπει να διαχέεται απρόσκοπτα σ’ όλη την έκταση της οικογένειας και να διαβαίνει και πέραν αυτής. Εκεί που λείπει. Σε μέρη όπου οι αντιξοότητες της ζωής και η έλλειψη οικογενειακής παιδείας καλλιεργούν την γκρίνια, την αντιπάθεια, τον φόβο για το αύριο… Στιγματισμένες διαχρονικά απαξίες που σήμερα πλημμυρίζουν τον κόσμο μας στον βαθμό που να δηλητηριάζει και αυτήν ακόμα την ελάχιστη ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό που έχει απομείνει στις ανθρώπινες σχέσεις…
Δυστυχώς, στον σύγχρονο κόσμο και στους καιρούς μας πλεονάζουν: η εχθρότητα, το μίσος, η εκδίκηση, ο βιασμός, το έγκλημα. Συμφορές που χτυπούν ανελέητα και τον πυρήνα της κοινωνίας μας, την οικογένεια. Τον ευλογημένο αυτόν θεσμό. Μάρτυρες του ανοσιουργήματος αυτού τα ατελείωτα γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας που λερώνουν αυτό το κομμάτι της παράδοσής μας, που μόνο αμέτρητα παραδείγματα ηρώων και μαρτύρων έχει δώσει στη μακραίωνη και πολυκύμαντη ιστορική και χριστιανική μας διαδρομή.
Τελευταία στην αξία αυτή της παράδοσής μας παρατηρούμε ανείπωτα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Γεγονότα που δεν προλαμβάνονται… και καθίστανται αντιληπτά από τα τραγικά τους αποτελέσματα, που κυριολεκτικά αηδιάζουν την ψυχή του κάθε συνετού και λογικού ανθρώπου. Αυτού που σέβεται τον συνάνθρωπό του, τα δικαιώματά του, τη ζωή του. Αυτόν τον άνθρωπο ψάχνουμε να βρούμε και σήμερα επαναλαμβάνοντας εναγωνίως τη διαχρονική ρήση του Διογένη «Άνθρωπο ζητώ…». Και επειδή αυτός σπανίζει στα χρόνια μας, όπως και τότε τον 4ο π.Χ. αιώνα, πρέπει να τον φτιάξουμε. Όχι, όμως όπως είναι σήμερα, αλλά στολισμένο με τις ευγενέστερες των αρετών, οι οποίες θα αφανίζουν τις απαξίες της εχθρότητας, του μίσους, του βιασμού, της βαρβαρότητας… Αυτός ο άνθρωπος λείπει από τον κόσμο μας, που σήμερα έχει καταστεί υποχείριο συμπεριφορών που δεν τιμούν το ανθρώπινο γένος.
Το υλικό υπάρχει, και είναι αρίστης ποιότητας. Βρίσκεται στις άσωστες πηγές της κλασικής και χριστιανικής μας παράδοσης. Μαστόρους και κτιστάδες καλούς χρειαζόμαστε για να ανανεώσουμε ριζικά την κοινωνία μας. Κι αυτή θα προέλθει μέσα από μια παιδεία, που θα αποτελεί πηγή άντλησης όλων των πνευματικών και ηθικών αξιών. Δύναμη αντίστασης σε κάθε προσπάθεια βιασμού και κατάλυσης του ιερού θεσμού της οικογένειας με θύματα κυρίως τα παιδιά…
Μια τέτοια εκπαίδευση πρέπει να δομήσουμε. Να την κάνουμε ένα χωράφι γόνιμο και καρποφόρο. Για να γευόμαστε τους γλυκείς και νόστιμους καρπούς της παιδείας, της μόρφωσης. Κι αυτό θα το πετύχουμε με την ενίσχυση της ανθρωπιστικής εκπαίδευσης, η οποία θα περνά ως μόρφωση παντού και κυρίως στην οικογένεια, η οποία αποτελεί τον τροφοδότη της κοινωνίας… Έτσι θα κτίζουμε βήμα-βήμα, χρόνο με τον χρόνο έναν καινούργιο κόσμο, μια Ελλάδα των αξιών, οι οποίες θα αποτελούν τον κυματοθραύστη των κακών: του μίσους, της εχθρότητας, της βίας, των βιασμών, της βαρβαρότητας, του εγκλήματος.
Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν με βήμα γοργό, γιατί οι καιροί δεν περιμένουν.