Πριν μερικές δεκαετίες, που κυριαρχούσε στη χώρα μας η ανδροκρατία, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν, ιδιαίτερα, υποβαθμισμένη. Αυτό φανερώνει και το γεγονός, ότι, ακόμη, και τα παιδιά δεν διακρίνονταν, τότε, σε αγόρια και κορίτσια, αλλά σε παιδιά και κορίτσια, λες και τα κορίτσια δεν ήταν παιδιά. Βεβαίως και τότε, πίσω από πετυχημένους άντρες κρύβονταν, συνήθως, άξιες και δυναμικές γυναίκες, που, αθόρυβα και αποτελεσματικά, κρατούσαν τα γκέμια στα χέρια και καθοδηγούσαν τους συζύγους τους κάνοντας, ουσιαστικά, αυτές κουμάντο στα σπίτια τους με διακριτικό, πάντα, τρόπο, αλλά στο παρασκήνιο, όχι στο προσκήνιο.
Εν τω μεταξύ, μεσολάβησαν δυναμικοί φεμινιστικοί αγώνες, που είχαν, θεωρητικά τουλάχιστον, ως αποτέλεσμα να αποκτήσει η γυναίκα τα δικαιώματά της και τη θέση, που της αρμόζει. Έτσι, κατάφερε να χειραφετηθεί, να βγει απ’ το σπίτι, να σπουδάσει και να εισέλθει, ισότιμα με τον άντρα, στην αγορά εργασίας. Ρίχνοντας, όμως, μια ματιά στα όσα συμβαίνουν, σήμερα, σε βάρος των γυναικών, διαπιστώνουμε, ότι ο δρόμος για την ουσιαστική και πλήρη εξίσωση ανδρών και γυναικών είναι μακρύς και δύσκολος και χρειάζεται να γίνουν πολλά, ακόμα, προκειμένου να μιλάμε για ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων. Τολμώ, μάλιστα, να πω, ότι, δυστυχώς, η πλήρης εξίσωση μεταξύ τους είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να επιτευχθεί και εξηγούμαι, γιατί:
Κατ’ αρχάς, αν λάβουμε υπόψη μας τη χριστιανική εκδοχή, τα δύο φύλα είναι, μεν, πλασμένα απ’ τα χέρια του ίδιου Δημιουργού, αλλά με ανατομικές διαφορές και προορισμένα να συμπληρώνουν το ένα το άλλο, ειδικά, όταν αποφασίζουν να έλθουν σε κοινωνία γάμου και να τεκνοποιήσουν. Πέραν τούτου, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι μόνο η γυναίκα τίκτει και έχει το αποκλειστικό προνόμιο της εγκυμοσύνης, του επώδυνου τοκετού και θηλασμού, ενώ ο άνδρας, απλά, γεννά και βοηθά με τον τρόπο του, για να την ανακουφίζει. Και μόνη, άλλωστε, αυτή η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων εμποδίζει την πλήρη εξίσωση μεταξύ τους και τολμώ να πω, ότι αυτό το χάρισμα καθιστά τη γυναίκα ανώτερη απ’ τον άντρα, αφού συμμετέχει περισσότερο στο θαύμα της ζωής.
Βεβαίως, μετά τη γέννηση παιδιών τα πράγματα αλλάζουν και την ευθύνη για το μεγάλωμά τους και την ανατροφή τους την αναλαμβάνουν ή πρέπει να την αναλαμβάνουν και οι δύο γονείς, αν και η εμπειρία δείχνει, ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση οι γυναίκες, πιο πολύ, είναι εκείνες, που ξενυχτούν και φροντίζουν τα παιδιά τους, μιας που οι άντρες, λόγω και της, άνωθεν, δοθείσης μυικής τους δύναμης, αναλαμβάνουν, συνήθως, τον ρόλο του κουβαλητή και προστάτη, αλλά του κομπάρσου στον ρόλο αυτόν. Η είσοδος, επίσης, της γυναίκας και στην αγορά εργασίας ισότιμα με τον άντρα ενίσχυσε, αν μη τι άλλο, τη θέση της, αλλά το φορτίο, που κουβαλάν, πλέον, πολλές απ’ αυτές και, ιδίως, όσες επιλέγουν να κάνουν καριέρα, τους είναι δυσβάσταχτο και μαρτυρικό, πολλές φορές, στην προσπάθειά τους ν’ ανταποκρίνονται με επιτυχία στους ρόλους τους και στις υποχρεώσεις τους.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε, ότι, εκτός απ’ τον ρόλο της συζύγου, της μητέρας, της καλής νοικοκυράς στο σπίτι και της εργαζόμενης έξω απ’ αυτό, είναι υποχρεωμένη, για να είναι ελκυστική στον άντρα της, να φροντίζει τον εαυτό της, ποικιλότροπα, αν δεν θέλει να τον χάσει. Όταν, μάλιστα, ούτε ο σύζυγος τη βοηθά, όσο πρέπει, ή την εγκαταλείπει, αλλά και ούτε άλλο παραχέρι υπάρχει στο σπίτι, η κατάσταση για τη γυναίκα καταντά μαρτυρική. Σημειωτέον, ότι, ακόμη και σήμερα, που η εξίσωση των φύλων έχει προχωρήσει, σημαντικά, οι απιστίες των ανδρών δικαιολογούνται πολύ περισσότερο και ευκολότερα απ’ αυτές των γυναικών, ενώ πολλοί γονείς συνεχίζουν να καμαρώνουν για τις παράλληλες ερωτικές περιπέτειες των αγοριών τους, αλλά τις φέρνουν βαρέως και τις αποκρύπτουν, όταν σχετίζονται με τα κορίτσια τους. Κοντά σ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις βιαιοπραγίες σε βάρος τους εκ μέρους των συζύγων, αλλά και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, που συνεχίζουν να δέχονται πολλές γυναίκες στον χώρο εργασίας και όχι μόνο, με βάση και τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, το τελευταίο διάστημα.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, είναι δυνατόν να μιλούμε για εξίσωση των φύλων, την ώρα που πολλές γυναίκες στενάζουν κάτω απ’ το βάρος των υποχρεώσεων και της καταπίεσης, που υφίστανται; Μήπως, τελικά, η εξίσωση αυτή λειτουργεί σε βάρος τους, μιας που, έτσι, φορτώνονται, πλέον, και πιέζονται, πολύ περισσότερο, απ’ ό,τι στο παρελθόν;