Από την άλλη η λέξη κανονικότητα παραπέμπει στο στάτους λειτουργίας ενός συνόλου με απαρέγκλιτους δομικούς κανόνες βέβαια, ωστόσο το ζητούμενό της είναι ένας βαθμός συναντίληψης των επιμέρους κοινωνικών και δη των πολιτικών σχηματισμών του! Αυτή όμως σε καιρούς άφρονης ευωχίας εγκαταλείπεται από τα άτομα, η απληστία μεγαλώνει και η συνεκτικότητα των μελών της μειώνεται δραματικά. Εν ολίγοις η κανονικότητα, κι αν την επιθυμούμε στη χώρα μας εδραία, απαρασάλευτη, αυτή δεν παύει να είναι δυστυχώς διαφεύγουσα! Θεωρώ ότι για την προαγωγή και την επίτευξη μιας προοδευτικής κανονικότητας λειτουργίας μιας χώρας σ’ όλες τις εκφάνσεις της, κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτειακές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το χαμήλωμα των επιμέρους εγώ και συμπερίληψη όλων στο συνολικό αντίστοιχο. Για να συμβεί αυτό, δεν χωρούν οι ακραίοι συναισθηματισμοί και οι άκριτες ενέργειες χωρίς τον σχεδιασμό και την υβριδική εφαρμογή, έστω αρχικά, μιας κοινής πορείας, μετά από τις ανατροπές μιας βολεμένης ρουτινιάρικης ζωής! Ιδέες, συστήματα, ατομικές αρετές ηγετών, υπόκεινται στη φθορά του χρόνου και το πολιτικοικοινωνικό γίγνεσθαι εξελίσσεται στο ενδιάμεσο περιθώριο μιας τυχαιότητας και της συνακόλουθης αναγκαιότητας. Η τυχαιότητα, σαφώς γεγονός παγκόσμιο και η αναγκαιότητα είναι δύο έννοιες που διαχέονται μεταξύ τους. Απλώς η αναγκαιότητα ως πρόσληψη διακρίνεται από μια αμεσότητα ορισμένη και κατά περίπτωση διαπιστωμένη. Αν δε ανατρέξουμε σε διχαστικές στιγμές της νεότερης ιστορίας μας, θα διαπιστώσουμε πέρα από τα πάθη πια, ότι η κανονικότητα συνταυτίζεται τελικά με το Μέσον του Αριστοτέλη και τον εκμηδενισμό της διχαστικής αντιπαλότητας! Συμπερασματικά όχι μόνο να ανεχόμαστε την αναγκαιότητα, όχι μόνο να την υπομένουμε, αλλά να την αγαπάμε!
Προκειμένου να τεκμηριώσουμε τα ανωτέρω, αρκεί να ανατρέξουμε σε γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας, τα οποία με ένταση δείχνουν την ταλάντωση του θυμικού του λαού μας, τα ακραία σημεία της δε σημειώνουν την αντιφατικότητα εν τέλει των ενεργειών μας και την απόστασή μας από μια πολιτικοκοινωνική κανονικότητα. Με αποφασιστικότητα αποδοθήκαμε σ’ έναν νικηφόρο αγώνα ελευθερίας σύσσωμοι ενάντια στον Άξονα, και μόλις απαλλαχθήκαμε απ’ αυτόν σφαχθήκαμε ανηλεώς στον εμφύλιο σπαραγμό! Αλίμονο! Δεν μπορέσαμε να διαχειρισθούμε την ελευθερία μας! Ποια κανονικότητα μας διακρίνει; Πρώτοι σαλπίσαμε τον θούριο της ελευθερίας, μα αλίμονο πρώτοι ξανά στην αδελφοκτόνα διαμάχη! Μήπως πάλι στην τραγωδία της Κύπρου πρόσωπα και παρατάξεις και με την προδοσία της Χούντας δεν κοντύναμε το έθνος; Σαν ένα διάλειμμα αποκοτιάς ενταχθήκαμε στην Ε.Ε., εισχωρήσαμε στον σκληρό πυρήνα της Ο.Ν.Ε. και ανασάναμε με μια γερή δόση κανονικότητας! Πριν όμως κλείσουμε δεκαετία, μοιραίοι και άβουλοι βουτήξαμε στην τραμουντάνα των μνημονίων. Είναι γνωστό ότι όταν ανταριάζει η θάλασσα όλα τα σκουπίδια του βυθού βγαίνουν στην επιφάνεια. Κι εμείς εύκολα τα ονομάζουμε αυθεντίες! Όπου όμως η αυθεντία είναι αποδεκτή, όπου δεν αναπτύσσονται επιχειρήματα, αλλά δίνονται μόνο διαταγές, ο Ορθός Λόγος, ο διαλεκτισμός είναι ένα είδος γελωτοποιού.
Μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον μας εν πολλοίς ως προβολή του βιωμένου παρελθόντος μας, συνοδευόμενο με κριτικό Ορθό Λόγο και με μιαν άλλη σχηματοποίηση και δομή των συσσωρευμένων εμπειριών μας! Μόνο έτσι η χώρα μας, που ελάχιστα την ακούμπησε ο διαφωτισμός, θα συγγενέψει με την ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ!

Από τον Παύλο Δ. Γιατσιάκη