Ξαφνικά σηκώνεται το ντερέκι και πλακώνει στις μπουνιές το λιανόπαιδο, το κάνει τόπι στο ξύλο, του σπάει μύτες, χέρια, πόδια, το αφήνει λιπόθυμο. Μουγκρίζει και με αφρισμένο από θυμό στόμα διατάζει με τη δύναμη και τα μούσκουλά του: Δεν θα κάνεις ποτέ παρέα μ’ αυτούς! Δεν σ’ αφήνω εγώ!
Οι περισσότεροι της παρέας, επειδή δεν θέλουν το κτήνος να στραφεί εναντίον τους, όχι επειδή δεν το έχουν στη δύναμη, στα μέσα και στην τακτική, αλλά επειδή δεν θέλουν να κάνουν το μαγαζί λαμπόγυαλο, δεν επιτίθενται άμεσα εναντίον του, αλλά προσφεύγουν σε κάτι ενδιάμεσο. Άλλος δίνει στο θύμα ένα ποτήρι και λέει στο άμοιρο αντράκι «Να, πέταξέ του το στη μούρη», άλλος του βάζει ένα πιρούνι στη χούφτα και τον προτρέπει να το μπήξει στο μπούτι του γίγαντα, όταν αυτός θα απλώσει την ποδάρα του για να τον κλωτσήσει, ένας τρίτος το βοηθά να βάλει κανένα πιάτο πάνω από το κεφάλι για να γλιτώσει κανένα καρεκλοπόδαρο απ’ αυτά που πετάει ο Πολύφημος. Όλοι τους, τα μέλη της παρέας του άτυχου νεαρού, άλλος κάνοντας το ένα, άλλος κάνοντας το άλλο, το βοηθάνε να αμυνθεί, να γλιτώσει από τις σφαλιάρες και τις μπουνιές.
Τώρα, σε μια γωνιά του μαγαζιού, γωνία όμως σκοτεινή μακριά π’ όλους και απ’ όλα, μια παρέα που βλέπει τη σκηνή από την αρχή, φωνάζει: «Μη μαλώνετε, ρε παιδιά!», «Ειρήνη σε όλους!». Και για να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση της επίλυσης και της επικράτησης της ειρήνης πηγαίνουν 3-4 χαρτοπετσέτες για τα αίματα, το τραπεζομάντηλο για το τραύμα στο κεφάλι, άντε κι ένα ποτήρι νερό να δροσιστεί ο αναξιοπαθών προκειμένου να συνεχίζει, χωρίς να διψά, να τρώει σφαλιάρες. Την ίδια στιγμή το θύμα παραπαίει ημιθανές από τις επαναλαμβανόμενες κλωτσοπατινάδες! Προς επίρρωση όσων φωνάζουν από μακριά, ζωγραφίζουν ένα πανό, αμολάνε ένα περιστέρι (της ειρήνης, βρε κουτά), βάζουν στο YouTube το Give Peace a Chance και βγάζουν μια φωτό με το σήμα της νίκης σχηματισμένο στα δάχτυλα. Τέλος, προχωράνε προς το πεδίο και αφιερώνουν το όλο δρώμενο στον γίγαντα της εύθυμης παρέας βεβαίως, που μπορεί στο παρελθόν να έκανε τις δικές του αμαρτίες, αλλά τώρα στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Α, κι ήταν ο μόνος που ‘χε προβλέψει ότι ο μικρός σύντομα θα τις φάει! Είμαστε με τον άνθρωπο λένε (αλήθεια, χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;) δεν διευκρινίζουν όμως με ποιον, μ’ αυτόν που τις τρώει ή μ’ αυτόν που τις ρίχνει (φάπες ή μολότοφ το ίδιο κάνει), γιατί κι οι δύο άνθρωποι είναι. Μέχρι να τις αρπάξουν κι ίδιοι καμιά μέρα για να διαπιστώσουν πόσο παρήγορο είναι όταν σου σπάνε ζυγωματικά να πετάει ένα περιστέρι από πάνω σου. Κι ας είναι και της ειρήνης!
Αυτό καταλαβαίνει κανείς από την αντιμετώπιση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία αν κοιτάξει σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας (το μεγαλύτερο στην Ε.Ε.). Οι άνθρωποι φανερώνουν το ποιόν τους, τον χαρακτήρα τους σε περιόδους κρίσης. Στους καφέδες, στα τσίπουρα (εκεί λιγότερο) όλοι καλόπαιδα είμαστε. Όταν καίει το τηγάνι όμως, λίγοι μπορούν να χουφτώσουν το χερούλι και να το πετάξουν μακριά από τη φωτιά. Είτε σε επίπεδο ζεύγους είτε σε επίπεδο παρέας. Είτε στο καφενείο της γειτονιάς είτε στο καφενείο του κόσμου.
Θέλει η πόρνη (για να το πω κόσμια) να κρυφτεί και δεν την αφήνει η χαρά! Θέλει ο αντι-δυτικός, ο ανορθολογιστής, ο κρυφοσταλινικός, ο αντι-Αμερικανός να κάνει την πάπια και δεν τον αφήνουν τα γεγονότα. Πάει να ψελλίσει, να γράψει κάτι καθαρά επιτηδευμένο για να θολώσει τα νερά, τον προδίδουν: η σειρά των λέξεων (η Ρωσία για τον πόλεμο αναγράφεται ως υπεύθυνη τελευταία, προηγούνται η Αμερική, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ), η παντελής απουσία των υπεύθυνων (φαντάσου να σ’ έχει στείλει στο νοσοκομείο ο άντρας σου και στο βιβλίο συμβάντων της Αστυνομίας να μην υπάρχει ούτε μία φορά το όνομά του), η διαφορετική γραμματοσειρά στους καταγγελόμενους (με τεράστια κεφαλαία η χρόνια εμμονή, με ψείρες ο πραγματικός ένοχος). Δεν χρειάζεται να διαβάζουμε, αρκεί να βλέπουμε τι κρύβει. Και η... πόρνη και ο αντι-Αμερικάνος, αντι-Ευρωπαίος!
Τώρα, μια προσωπική εξομολόγηση: Το 1999 στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τότε που τα όργανα στα πανηγύρια συμπαράστασης στους Σέρβους, αντίθετα με τη σημερινή εκκωφαντική σιωπή, έπαιζαν ως το πρωί σ’ όλη την Ελλάδα κάθε σαββατοκύριακο, τότε που τα λαϊκά δικαστήρια, οι καταδίκες και τα αναθέματα υπό τον κ. Καζάκο στην πλατεία Συντάγματος μάς προκαλούσαν ρίγη, τότε καβάλησα και ‘γω τη μοτοσικλέτα μου και μ’ άλλους φίλους, ως εκπρόσωποι του Συλλόγου Μοτοσικλετιστών Λάρισας, ανηφόρισα για τα σύνορα με τα Σκόπια να διαμαρτυρηθώ για την επέμβαση του ΝΑΤΟ. Αργότερα πήγα ενημερωμένος σωστά με άλλη μοτοσικλέτα και άλλα μυαλά στο Σεράγεβο και στη Σεμπρένιτσα (στην Πρίστινα και στο Κόσσοβο, όχι ακόμη). Διάβασα ξανά την τοπική ιστορία για να νιώσω εκ των υστέρων πόσο ανόητο θύμα της προπαγάνδας είχα πέσει. Πόσο πόνο ένιωσα μπροστά στα 8.372 θύματα, όλοι τους άμαχοι άντρες θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους – σιωπηλές αποδείξεις της εθνοκάθαρσης των Σέρβων (που απλώς είχαν τη δύναμη και τον έλεγχο του στρατού). Πόση λύπη αφόρητη βίωσα στην αγορά του Σεράγεβο, όπου έπεφταν οι βόμβες για 1.425 μέρες (αυτή ήταν η διάρκεια της πολιορκίας του) και σκότωναν αθώους ανθρώπους, που έβγαιναν από τα καταφύγια για να βρουν λίγη τροφή.
Τι πλάνη, Θεέ μου. Λίγο με παρηγορεί το ότι ο πατήρ Μητσοτάκης, πλανημένος κι ίδιος, είχε φιλοξενήσει τον σφαγέα Κάραζιτς στα Χανιά, εμένα με μέλλει η δική μου ευθύνη. Επίσης μικρή ανακούφιση μου προσφέρει το ότι οι κυρίως υπεύθυνοι Μλάντιτς, Κάραζιτς, Μιλόσεβιτς καταδικάστηκαν από το Δικαστήριο της Χάγης, εγώ βλέπω το δικό μου λάθος. Και φροντίζω να μην το ξανακάνω.
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
