Η ισορροπία του τρόμου

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Άκουγα έναν διεθνολόγο πολεμικό αναλυτή να λέει στην τηλεόραση ότι η «αρκούδα πίστεψε ότι μπορεί να κάνει μπάνιο χωρίς να βρέξει τη γούνα της». Γίνεται;

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι η Ρωσία κατέλαβε το Κίεβο και εγκατέστησε μια κυβέρνηση για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος έναν όμιλο δωσίλογων όπως έβαζε η πρώην Σοβιετία να κυβερνήσουν με το στανιό τις πρώην κομμουνιστοδαγκωμένες χώρες της Ευρώπης (Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία). Άραγε πώς αυτή η δοτή, εγκάθετη κυβέρνηση θα κυβερνήσει έναν λαό που θα είναι λυσσαλέα εναντίον της και σε μια καθημαγμένη χώρα; Ούτε και αυτό γίνεται. Τι θα κυβερνήσει στο Μεγάλο Πουθενά όπου θα ζει ένας κόσμος που θα τη μισεί θανάσιμα, θα την υπονομεύει διαρκώς και βεβαίως θα βγει στο αντάρτικο -πώς μπορεί να ξαναγίνει χώρα η Ουκρανία- με βιδωτή κυβέρνηση με υποτακτικούς σταλινικής κοπής και με όλο αυτό το παρελθόν αίματος που έχει προηγηθεί; Γίνεται; Με ποιον ντόπιο θα συνομιλούν οι ξένοι και σε ποια βάση και τι θα λένε πως οι εισβολείς είναι καλά παιδιά και μπήκαν να μας ελευθερώσουν; Και βέβαια το χειρότερο ο Πούτιν πώς θα μπορούσε πλέον να συνομιλεί και σε ποια βάση αξιοπιστίας. Είναι περίπου σαν να κουβεντιάζεις με τον Τσαβούσογλου, σαν να ακούς πρόλογο πλανόδιου που θέλει να σε πείσει να αγοράσεις μαϊμού ρολόι Seiko ή καμιά κουρελού που θα την παρουσιάζει σαν αυθεντικό χαλί Περσίας... Ποιος θα τους ξαναπιστέψει; Μόνοι τους κατέστρεψαν την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα που θα εξυπάκουε το αξίωμά τους και θα υπάρχει πάντα και θα αιωρείται σε όλη την οικουμένη αυτή η ισορροπία του τρόμου ένθεν και ένθεν. Και το χειρότερο ηγέτες τέτοιου μεγέθους μιλούσαν και μιλάνε επανειλημμένα ενώπιον όλου του πλανήτη ως κοινοί ψεύτες. Δυστυχώς λέω ότι δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι. Δεν παιζόταν ούτε καν την εποχή του Τζένγκινς Χαν. Υπάρχουν κανόνες και υπάρχει αυτοσεβασμός, αίσθηση του αξιώματος και όριο. Αναρωτιέμαι αλήθεια πώς ξαναμιλούν όλοι τους και δίνουν βάση ο ένας με τον άλλον σε αυτά που λένε. Και πώς θα ξαναδημιουργηθεί μία Ουκρανία με κυβέρνηση προθύμων σε ένα κλίμα προσφυγιάς χυμένου αίματος, τρομερών απωθημένων και ιστορικού μίσους που ξεκινάει από το Γκολοντομόρ του 1932-33 όταν ο Στάλιν εξόντωσε εκατομμύρια διά της ασιτίας. Αλλά να μιλήσουμε και από την άλλη όψη, οι «δυτικοί σύμμαχοί μας» δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία στην επέμβαση και στην Κατοχή της Κύπρου και του Κυπριακού εδάφους ή τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Και τι είναι οι λαοί; Τσουκάλι για κατούρημα εκεί που μας συμφέρει να αντιδρούμε και ορθά και την άλλη να κάνουμε την πάπια. Πλέον φαίνονται σ’ αυτόν τον αδίστακτο πόλεμο και στην ισορροπία του τρόμου που υπάρχει, ότι δεν μπορείς να κρατήσεις μία χώρα σαράντα εκατομμυρίων χωρίς τη συγκατάθεσή της. Και πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία ειλικρινά δεν ξέρω. Ο καθένας θα αντιδρούσε ακόμή και μια αρκούδα που καλόμαθε στον Αρκτούρο δεν ξαναπάει στον γύφτο να της ξαναβάλει χαλκά. Και δυστυχώς είναι κρίμα γιατί ο ρωσικός λαός έχει και το σθένος και το μεγαλείο και το έχει αποδείξει πολλές φορές. Αλλά πληρώνουμε όλοι πάλι τον έναν. Διότι είναι πλέον γνωστό και επαληθευμένο ότι ακόμη και ένας μόνος στρατιώτης ή δεκανέας μπορεί να καταστρέψει ένα στράτευμα ή κάποιες χώρες ολόκληρες. Είπαμε πάντα αφήνει ζημιές στο μυαλό η γνωστή μπουγάδα του εγκεφάλου και τα συμφέροντα. Το νόσημα μετά γίνεται αυτοάνοσο.