Κάθε πρωί κατέβαινε στον μώλο, μετά ανέβαινε στον κάβο και αγνάντευε τη θάλασσα.
Πότε αγριεμένη και πότε ήρεμη δεν χόρταινε να την κοιτάζει, ώσπου έφθανε η ματιά του. Κάποια καράβια περνούσαν από μακριά για κάπου αλλού τραβούσαν κι άλλα έκοβαν ρότα προς το λιμάνι του νησιού.
Καθισμένος σ’ έναν βράχο, εκεί στον κάβο, έστελνε το μυαλό του πίσω στα περασμένα, μα αξέχαστα.
Από μικρό παιδί τον έπαιρνε ο πατέρας του στα ταξίδια. Εκεί δίπλα στο τιμόνι στην καμπίνα του καπετάνιου περνούσε όλη την ημέρα του και το απολάμβανε γιατί μάθαινε τα …μυστικά του. Ο πατέρας του τον προόριζε για καπετάνιο μετά το στρατιωτικό.
Είχε γυρίσει όλον τον κόσμο και δεν έβλεπε την ώρα πότε θα πιάσει το τιμόνι. Ήταν μοναχογιός και το καμάρι των γονέων του. Την αγαπούσε πολύ τη θάλασσα και δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του στη στεριά να δουλεύει στα κτήματα που είχε η οικογένεια ή κάπου αλλού. Μέσα στην καρδιά του υπήρχε και μια άλλη αγάπη. Μια πανέμορφη νησιωτοπούλα, λυγερόκορμη, η Μαριώ. Όταν ήταν ξέμπαρκος και τη συναντούσε σε κάποιο δρομάκι του νησιού, αναστατωνόταν, έχανε τα λόγια του …παραπατούσε.
Ήταν κόρη μιας πολύτεκνης οικογένειας. Ο πατέρας της, ένας ατρόμητος καραβοκύρης, διαφέντευε το ένα απ’ τα καράβια του και τα άλλα δύο τα μεγαλύτερα παιδιά του. Κατάγονταν ο Αγγελής και η Μαριώ απ’ το Άγιο και πολυθρύλητο νησί, την Τήνο. Κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο φρόντιζαν όλοι οι νησιώτες να είναι ξέμπαρκοι, για να τιμήσουν τη Μεγαλόχαρη και να πάρουν μέρος στα γλέντια που γίνονταν το βράδυ.
Εκεί, σ’ εκείνα τα γλέντια δεν χόρταινε να κοιτάζει ο Αγγελής τη Μαριώ και προσπαθούσε να πιάσει το χέρι της να χορέψουν τους ωραίους νησιώτικους χορούς.
Ο Αγγελής πολύ γρήγορα έγινε καπετάνιος στο μπάρκο του πατέρα του και οι γονείς του καμάρωναν τον μοναχογιό τους, τον καπετάν-Αγγελή όπως τον αποκαλούσαν πια όλοι οι νησιώτες. Η Μαριώ ήταν κι εκείνη τρελά ερωτευμένη μαζί του και περίμενε την ώρα πότε θα τη ζητούσε σε γάμο απ’ τον πατέρα της να ταξιδέψει ως καπετάνισσα στο πλευρό του καπετάν-Αγγελή και να ταξιδέψουν και να αράξουν σε όλα τα λιμάνια του κόσμου.
Δεν άργησε να γίνει αυτό. Ένα βράδυ γυρίζοντας απ’ το καφενείο ο πατέρας της τρισευτυχισμένος, γιατί τον αγαπούσε κι εκείνος πολύ τον καπετάν-Αγγελή, της το ανήγγειλε.
«Μαριώ μου, έλα να σε φιλήσω και να σου ευχηθώ τα καλύτερα, απόψε σε ζήτησε σε γάμο ο καπετάν-Αγγελής». Μπροστά σε όλο τον κόσμο που είχε το καφενείο εκείνη την ώρα, έκανε την πρόταση. Κέρασε όλους τους θαμώνες όταν πήρε τη συγκατάθεσή μου – ήταν σίγουρος γι’ αυτό – κι εκείνοι του έδωσαν χίλιες ευχές.
«Καλά στέφανα, καλά ταξίδια και άλλα». Η Μαριώ πέταξε απ’ τη χαρά της. Και όλα τα αδέρφια της, τα μικρά και τα μεγάλα, που ήταν ξέμπαρκα εκείνο τον καιρό.
Δεν άργησε να γίνει και ο γάμος. Τα πρώτα χρόνια ταξίδευε μαζί με τον άντρα της και γνώρισε πολλές χώρες, πολλούς ανθρώπους με άλλα ήθη και έθιμα, και ήταν ευτυχισμένη. Έπειτα ήρθε το πρώτο παιδί, κορίτσι ήτανε και αναγκάστηκε να μείνει στο νησί και να περιμένει για μήνες και χρόνο πολλές φορές τον καπετάν-Αγγελή να ξεμπαρκάρει. Αργότερα ήρθε και το δεύτερο παιδί, κορίτσι κι εκείνο. Ο καπετάν-Αγγελής βέβαια θα προτιμούσε ένα αγόρι, να τον αντικαταστήσει στο τιμόνι του μπάρκου, όμως η ζωή ή ο Θεός δεν τα κάνει όπως εμείς θέλουμε.
Ας είναι όμως, ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Και τα χρόνια πέρασαν, τα κορίτσια μεγάλωσαν και η καπετάνισσα η Μαριώ θυμήθηκε πάλι τα νιάτα της και ακολουθούσε τον καπετάν-Αγγελή στα ταξίδια του.
Το τελευταίο ταξίδι ήταν για την Αλεξάνδρεια. Θα καθόταν εκεί αρκετό καιρό και σκόπευαν να γυρίσουν στο νησί, εκεί κοντά στη γιορτή της Παναγίας.
Όλα ήταν έτοιμα και χαράματα ξεκίνησαν για το ταξίδι. Ο καπετάν-Αγγελής από βραδύς δεν ένιωθε και πολύ καλά. Είχε μια δύσπνοια, έναν πόνο στο στήθος, μια ανορεξία γενική.
Όμως δεν είπε τίποτα στην καπετάνισσα… Κόντευαν να φθάσουν στο νησί, λίγες ώρες έμεναν ακόμα, όταν ο καπετάν-Αγγελής λιποθύμησε πάνω στο τιμόνι. Η καπετάνισσα ήταν πάντα δίπλα του και θορυβημένη φώναξε «βοήθεια».
Όλο το πλήρωμα ανέβηκε στην καμπίνα του καπετάνιου. Τον πήραν, τον ξάπλωσαν σ’ ένα κρεβάτι και το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο για λίγη ώρα. Ο δεύτερος δεν ήταν σ’ αυτό το ταξίδι, είχε κάποιο πρόβλημα. Τότε η καπετάνισσα μπήκε στην καμπίνα …έπιασε το τιμόνι και με ψυχραιμία οδήγησε το μπάρκο με ασφάλεια, χωρίς το παραμικρό λάθος στο λιμάνι του νησιού.
Καταχειροκροτήθηκε απ’ το πλήρωμα. Αλλά τόσα χρόνια κοντά στον καπετάν-Αγγελή είχε αποκτήσει γνώσεις. Δεν έφευγε από δίπλα του ούτε στιγμή… Έπειτα ακολούθησαν γιατροί, νοσοκομεία και να ‘τος τώρα ξέμπαρκος, γιατί οι γιατροί του απαγόρευσαν τα ταξίδια, αναπολεί τα περασμένα εκεί ψηλά στον κάβο…
Κάνει τον σταυρό του να ευχαριστήσει τη Μεγαλόχαρη που έκανε το θαύμα της και κατηφορίζει προς το καφενείο να πιει τον καφέ του και να συναντήσει κι άλλους νησιώτες που πήγαιναν κι αυτοί πρωί-πρωί στο καφενείο.
Λιγάκι μελαγχολικός που έβλεπε τη θάλασσα από μακριά, αλλά ευχαριστημένος που η Παναγία βοήθησε, έδωσε θάρρος στην καπετάνισσα να οδηγήσει το καράβι στο νησί με σιγουριά και κυρίως που του έσωσε τη ζωή.
Την άλλη ημέρα ήταν η γιορτή της, έπρεπε να πάει πρωί-πρωί να προσευχηθεί, όπως έκανε κάθε χρόνο από τότε που συνέβη εκείνο το επεισόδιο.