παροχές;
Χωρίς μπούσουλα, δεν μπορεί να υπάρξει και αξιολόγηση της επιτυχίας ή της αποτυχίας των εφαρμοσμένων πολιτικών - πέραν του εάν αποδίδουν εκλογικά, που είναι η επιτομή του «λαϊκισμού».
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει με τη δημοσιονομική διαχείριση. Σε μία χώρα σαν τη δική μας, με ελάχιστους πόρους, θα οφείλαμε κάθε διαθέσιμο ευρώ να επενδύεται σε κάτι που θα προσφέρει στο μέλλον, σε μία από τις ψηφίδες που αποτελούν το ψηφιδωτό που οραματιζόμαστε για το 2040. Κάθε βόλι να χτυπάει στόχο, όχι να ρίχνουμε μπαλοθιές στον αέρα.
Κάθε ευρώ θα έπρεπε να στήνει βιώσιμες πολιτικές για την παραγωγή και για την κοινωνία. «Αν χαρίσεις σε κάποιον σπόρους, θα φάει μια φορά. Εάν τον μάθεις να τους καλλιεργεί, θα τρώει για πάντα».
Από την εποχή των Μνημονίων όμως, βρισκόμαστε στον αστερισμό των κατά περίσταση επιδομάτων, όχι σε εκείνον των κοινωνικών πολιτικών. Οπότε έχει, το γκουβέρνο ανοίγει το πουγκί και βγάζει τα τάλαρα.
Το κακό ξεκίνησε επί Σαμαρά και συνεχίστηκε επί Τσίπρα, με τον καθένα να δίνει τσαπατσούλικα πεσκέσια σε φίλιες κοινωνικές ομάδες. Επί Μητσοτάκη όμως, έχει εξελιχθεί σε δόγμα «υψηλής» οικονομικής πολιτικής: «Εάν έχουμε «δημοσιονομικό χώρο», θα δώσουμε κάτι», μας καθησυχάζουν ανερυθρίαστα ο Πρωθυπουργός και το Οικονομικό Επιτελείο του (ιδίως ο Σταϊκούρας, που από ό,τι φαίνεται θεωρεί το συγκεκριμένο μοντέλο το Α και το Ω της σοβαρής οικονομικής πολιτικής και το αναπτύσσει με ένα, λιγάκι κωμικό, μείγμα αυταρέσκειας και αιδημοσύνης).
Και δίνουν. Και καμαρώνουν γι’ αυτό! Και η αντιπολίτευση τους στηλιτεύει πως δεν δίνουν …αρκετά!
Το πρόβλημα όμως είναι πως έτσι κατασπαταλούνται οι μετρημένοι πόροι της πατρίδας σε πρόσκαιρη κατανάλωση, αντί να επενδύονται και να αυγατίζουν σε υποδομές και πολιτικές για το μέλλον. Με άλλα λόγια, με αυτήν τη σπάταλη επιδοματική πολιτική θάβεται οριστικά το μέλλον μας, στον βωμό της πρόσκαιρης κατανάλωσης, της καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων, του επόμενου εκλογικού αποτελέσματος!
Χρειάζεται επειγόντως να ανοίξει μία σοβαρή συζήτηση για τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που χρειαζόμαστε. Είναι ζήτημα επιβίωσης για τη χώρα, την κοινωνία και τη δημοκρατία.
Θα μου πείτε πως αυτό είναι πρόβλημα της Κυβέρνησης, όχι της πατρίδας, όπως έγραψα στην αρχή. Δεν είναι έτσι, εφόσον η πατρίδα επιλέγει τέτοιες κυβερνήσεις. Εάν επιλέξει άλλες, meα culpa.
*Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός.
