Πριν μερικές δεκαετίες αυτή θύμιζε κρανίου τόπο, γιατί εξ αιτίας των πολέμων, που προηγήθηκαν, κάηκαν, κατ’ αρχήν, τα περισσότερα απ’ τα γύρω δάση και ξεγυμνώθηκε ο τόπος. Πέραν τούτου, οι κάτοικοι της περιοχής λόγω έλλειψης άλλων πηγών ενέργειας χρησιμοποιούσαν μόνο ξύλα και θάμνους ως πρώτη ύλη για θέρμανση, για το άναμμα του οικογενειακού φούρνου και για αγροτικές δραστηριότητες. Η τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η αποψίλωση δέντρων και θάμνων, να γιγαντώνονται οι χείμαρροι κουβαλώντας πολλά φερτά υλικά και να γίνονται καθιζήσεις, που μαζί με τις πλημμύρες κατέστρεφαν περιουσίες αλλάζοντας, παράλληλα, το οικοσύστημα της περιοχής.
Με το που μπήκαν, όμως, στην υπηρεσία των κατοίκων άλλες πηγές ενέργειας, όπως το πετρέλαιο, το ηλεκτρικό ρεύμα και η μηχανή, τα πράγματα, σιγά σιγά, άλλαξαν, η κατάσταση βελτιώθηκε, πρασίνισε η περιοχή και σταθεροποιήθηκε το χώμα. Συνέβαλαν σ’ αυτό το αποτέλεσμα και διάφορα τεχνικά έργα, που κατασκευάστηκαν με τον καιρό στις κοίτες δύο μεγάλων χειμάρρων, που εφάπτονται του χωριού, προκειμένου να συγκρατείται το χώμα και να μην βαθαίνουν αυτοί περισσότερο. Έτσι, δόθηκε χρόνος στη μητέρα φύση, για να αποκτήσει και πάλι την ισορροπία της και την καλή θωριά της.
Με το που υιοθετήθηκε, όμως, η αλόγιστη σπατάλη νερού, η χρήση λιπασμάτων, το εύκολο κέρδος και άρχισε η μετατροπή των περισσότερων κτημάτων από ξερικά σε ποτιστικά, για να γίνουν πιο καρπερά αντλώντας υπόγεια ύδατα με μηχανές, μια που τα επιφανειακά δεν επαρκούσαν, άρχισαν τα προβλήματα. Τα υπόγεια νερά έγιναν με τον καιρό υφάλμυρα και ακατάλληλα για πότισμα, οπότε χρειάστηκαν τεχνικά έργα για μεταφορά νερού απ’ τον Πηνειό για εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Ευτυχώς, μάλιστα, που υπάρχουν, σήμερα, οι πηγές νερού στις παρυφές του Ολύμπου και του Κισσάβου μέσα στην κοιλάδα των Τεμπών, γιατί και ο Πηνειός λόγω λειψυδρίας αντιμετωπίζει, πλέον, τα δικά του προβλήματα.
Πέραν όλων αυτών προέκυψε ένα άλλο πρόβλημα. Παλιότερα, τα μεν απόβλητα των οικόσιτων ζώων μετατρέπονταν σε κοπριά για τη λίπανση των κτημάτων, ενώ τα απορρίμματα των νοικοκυριών ήταν ελάχιστα και δε δημιουργούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα στο περιβάλλον. Και αυτό, γιατί τα νοικοκυριά χρησιμοποιούσαν ελάχιστο χαρτί, δεν υπήρχαν, ακόμη, νάιλον προϊόντα και τα αποφάγια ήταν λιγοστά έως ανύπαρκτα, γιατί δεν είχε κάνει, ακόμα, την εμφάνισή της η υπερκατανάλωση. Έτσι, οι όποιες εναποθέσεις άχρηστων υλικών σε παρακείμενα ρέματα δεν ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικές και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και απαλλαγμένη από αιωρούμενα σωματίδια και κακοσμία, αν εξαιρέσουμε αυτή, που προέρχονταν απ’ τα κουμάσια των οικόσιτων χοίρων. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η κατάχρηση χαρτιού και νάιλον προϊόντων σε συνδυασμό με την υπερκατανάλωση αύξησαν τον όγκο απορριμμάτων και άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή μας οι ανεξέλεγκτες χωματερές, που κατάντησαν εστίες μολύνσεων.
Αν το κακό αυτό είχε να κάνει μόνο με την περιοχή του χωριού μου, το πρόβλημα θα ήταν μηδαμινό. Έγινε, όμως, παγκόσμιο και πολύ πιο σοβαρό εξ αιτίας της γενικευμένης ατμοσφαιρικής και όχι μόνο ρύπανσης, που προέρχεται, επί πλέον, απ’ τα απόβλητα των εργοστασίων και απ’ τα μεγάλα φουγάρα τους, απ’ την αλόγιστη χρήση λιπασμάτων και σε συνδυασμό με την αστυφιλία, την άσφαλτο και τα πολλά οχήματα, που ανεβάζουν τη θερμοκρασία και την ηχορύπανση, το κακό παράγινε. Συμβάλλουν σ’ αυτό το αποτέλεσμα και οι επιχωματώσεις, τα μπαζώματα ρεμάτων και οι καταστροφικές πυρκαγιές χάριν της οικοπεδοποίησης, που κάνουν δύσκολη τη ζωή της υφηλίου.
Τι κι αν γέμισε ο τόπος από αποχετευτικούς αγωγούς και βιολογικούς καθαρισμούς;
Τι κι αν μιλάμε για πράσινη ανάπτυξη και οικολογικά πάρκα; Ο κόμπος, το βλέπουμε καθημερινά, έφτασε στο χτένι και η οικολογική καταστροφή πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε πολύ δύσκολα, πλέον, ανατρέπεται. Καιρός, λοιπόν, να συνέλθουμε χωρίς άλλες καθυστερήσεις, πριν είναι πολύ αργά.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
