Δάκνει τούτο ‘δω το αίμα. Δαγκάνει. Πρόκειται για αίμα οδοντοφόρο. Ακόμα κι αν χυθεί προξενεί βαθύτατα τραύματα στον αντίπαλο.
Και τα νησιά, και κυρίως τα Δωδεκάνησα, τα κερδίσαμε με την αξία μας. Δεν μας δόθηκαν ως χάρισμα. Δεν μας δόθηκαν με κάποιο δημοψήφισμα. Μας παραδόθηκαν μετά την ήττα των Ιταλών. Εάν κάποιοι θα μπορούσαν να μιλούν για την αποστρατικοποίησή τους, αυτοί είναι οι Ιταλοί. Δεν υπήρξε ιστορικώς καμία εκχώρηση εδάφους. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Τα κερδίσαμε σε πόλεμο. Εάν νικούσαν οι Ιταλοί θα έδιναν τη Θεσπρωτία και την Πρέβεζα στους Αλβανούς. Απλά είναι τα πράγματα. Έτσι είναι ο πόλεμος, τι να κάνουμε! Και «πόλεμος πάντων πατήρ», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Οι μεγάλες δυνάμεις θεωρώντας πως έπρεπε να μας παραδώσουν τα νησιά κι όχι τη Βόρεια Ήπειρο, ισχυροποίησαν τον εθνικό κορμό της Ελλάδας προς ανατολή κι όχι προς βορρά. Αντί, δηλαδή, να έχουμε σήμερα την Κορυτσά, το Τεπελένι, τους Άγιους Σαράντα έχουμε τα Δωδεκάνησα!
Κι είναι δικά μας. Γι’ αυτό κι είμαστε υποχρεωμένοι να τα προστατεύουμε με τις ένοπλες δυνάμεις μας. Και ξέρετε σε ποιους είμαστε υποχρεωμένοι περισσότερο; Είμαστε υποχρεωμένοι στη μνήμη όλων των στρατιωτών που χάθηκαν στα βουνά της Αλβανίας και στους ποιητές της γενιάς του ‘30 που πολέμησαν εκεί. Κι αυτήν την εμπειρία του ο Νίκος Εγγονόπουλος την αποτυπώνει στο ποίημά του «Τα Γαρύφαλλα»:
«φάγαμε το μπαρούτι με τη χούφτα
στ’ άγρια βουνά και
τα λαγκάδια
της Βόρειας Ηπείρου
και φάγαμε
το ξερό ψωμάκι
αυτό π’ αρμόζει
στον καλλιτέχνη
στον ποιητή
μόνη παρηγοριά
τα λουλούδια:
είτανε τα γαρύφαλλα...
μα κάτι γαρύφαλλα...».
Σ’ αυτούς τ’ οφείλουμε, λοιπόν, περισσότερο. Σ’ αυτούς και στα γαρύφαλλα. Ναι, σίγουρα και στα γαρύφαλλα. Στα γαρύφαλλα των ποιητών...
Από τον Νικόλα Αλβιώτη, ποιητή
