Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Τον Μάρτιο του 2009 ως γνωστόν, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, κάλεσε στο γραφείο του στο Μαξίμου, όλους τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, τους περιέγραψε τη δεινή οικονομική κατάσταση της xώρας και ζήτησε την ανοχή τους, προκειμένου στη συνέχεια να λάβει τα ανάλογα κατά την κρίση του μέτρα για τη διάσωση της οικονομίας. Ζήτησε δηλαδή καθυστερημένα και αργά τη λήψη μέτρων όταν, διέθετε ισχνή πλειοψηφία των 152 εδρών, ενώ έπρεπε να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα το 2004, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, διέθετε μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή και ήταν πανίσχυρος πρωθυπουργός. Δυστυχώς τότε ο Κώστας Καραμανλής φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, έδειξε μια ασυγχώρητη ατολμία, έλλειψη πολιτικού θάρρους και απραξίας και τελικά την πλήρωσε και την πληρώνει ακόμα η χώρα.
Θυμόμαστε όλοι ότι, εξερχόμενος ο Γεωργ. Παπανδρέου του Μεγάρου Μαξίμου, απέρριψε κάθε περιθώριο συνεννόησης και επανέλαβε το αίτημα για πρόωρες εκλογές, τις οποίες θα προκαλούσε από τη μη συναίνεσή του, στην εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2010.
Ο Καραμανλής προχώρησε σε πρόωρες εκλογές την 4η Οκτωβρίου του 2009, έπεσε στα μαλακά και παρέδωσε τη χώρα με δημόσιο χρέος 300 δισ. ευρώ, στο 125% του ΑΕΠ και δημοσιονομικό έλλειμμα 15,5% του ΑΕΠ.
Ο Γ. Παπανδρέου κέρδισε αυτές τις εκλογές, διαβεβαιώνοντας τον ελληνικό λαό ότι, θα δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πάνω από τον πληθωρισμό, ότι, «λεφτά υπάρχουν» και αντί να ζητήσει αμέσως τη συγκρότηση κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας, όπως επέβαλαν τότε οι περιστάσεις, συνέχισε την απραξία, με αποτέλεσμα η οικονομία, να εκτροχιασθεί πλήρως και να ρίξει τον Μάιο του 2010 τη χώρα, για τα καλά στις δαγκάνες και στη μέγγενη της Τρόικας και είμαστε έκτοτε δέσμιοι αυτής.
Αν τον Μάρτιο του 2009 ο Καραμανλής και Παπανδρέου, είχαν συμφωνήσει, πάνω σε ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα της οικονομίας, αν δεν είχαν προτάξει το βραχυπρόθεσμο κομματικό συμφέρον, αλλά στην εθνική ανάγκη, τότε η χώρα είχε σοβαρές πιθανότητες, να αποφύγει τη δοκιμασία που, υφίσταται την τελευταία πενταετία και οι δύο, πρώην πρωθυπουργοί, θα αναγνωρίζοντο, ίσως και ως σωτήρες της πατρίδας μας. Φυσικά σήμερα και οι δύο θα το έχουν σίγουρα μετανιώσει και θα σκέπτονται: «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Πολύ φοβάμαι ότι η θλιβερή αυτή ιστορία, κινδυνεύει να επαναληφθεί στις ημέρες μας και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τη στιγμή που η χώρα μας πάει λίγο να ανασάνει και να σταθεί στα πόδια της, η πολιτική αβεβαιότητα και ο διχασμός κινδυνεύουν να τη ρίξουν, πολύ πίσω.
Ενώ όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το 51% του ελληνικού λαού, πιστεύει ότι, η παρούσα Βουλή μπορεί και πρέπει να εκλέξει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2015, εντούτοις όμως η αξιωματική αντιπολίτευση, προεξάρχοντος του αρχηγού της, δηλώνει κατηγορηματικά, προς πάσα κατεύθυνση, ότι, δεν πρόκειται να συναινέσει σε αυτή την εκλογή, σε καμία περίπτωση, ώστε στη συνέχεια, να οδηγηθεί ο τόπος σε πρόωρες εκλογές. Και αυτό επειδή το στενό κομματικό και προσωπικό συμφέρον, φαίνεται να προέχει της εθνικής ανάγκης.
Οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες είναι εκείνοι που, κοιτούν συνέχεια μπροστά και μακριά. Που, βλέπουν όσα δεν αντιλαμβανόμαστε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Είναι εκείνοι που, κατορθώνουν να ανιχνεύσουν και να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον και να προτάξουν αυτό και όχι, τις πιο έντονες μικροπολιτικές σκοπιμότητες και προσωπικές επιδιώξεις.
Εκείνο που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος μας, είναι η συναίνεση και μόνο συναίνεση και όχι πρόωρες εκλογές, τη στιγμή μάλιστα που, από τις προηγούμενες δίδυμες εκλογές τον Μάιο – Ιούνιο 2012 δεν έχουν περάσει παρά μόνο 27 μήνες. Θα πρέπει συνεπώς και στην πατρίδα μας να συνηθίσουμε να κρίνουμε τις κυβερνήσεις με την εξάντληση της τετραετίας και όχι όταν συμφέρει την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
