Τα βιβλία αυτά υποτίθεται ότι έδειχναν τον τρόπο πώς να επιτύχεις επιχειρηματικά και στηρίζονται στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται να γίνουν πλούσιοι. Και προτιμούν αυτό να συμβεί χωρίς κόπο. Όμως μαντέψτε: δεν είναι πολύ πιθανό, εκτός αν κερδίσουν το λαχείο.
2. Οι σημερινοί νέοι είναι άλλη μία γενιά, που μεγάλωσε καλύτερα από την προηγούμενη. Όμως είναι η πρώτη γενιά εδώ και δύο αιώνες που αναμένεται ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Γι’ αυτό οι περισσότεροι ονειρεύονται το δημόσιο. Ή, που λέει ο λόγος, να κερδίσουν 1.000.000,00 €.
Και αυτό γιατί η κατάσταση της παραγωγής και της οικονομίας είναι τέτοια ώστε να μην τους επιτρέπει να ονειρεύονται για κάτι περισσότερο από έναν μισθό των 600,00€ για πολλές ώρες δουλειάς και συνήθως σε θέσεις χαμηλών προσόντων και εξειδίκευσης ή χαμαλίκας. Πολλές φορές οι εργοδότες απαιτούν οι υπάλληλοί τους να τους επιστρέφουν στο χέρι τα δώρα και τα επιδόματα που τους καταθέτουν, όπως είναι υποχρεωμένοι, στον λογαριασμό τους.
Είναι λογικό ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει με 600,00€. Ούτε καν να νοικιάσει σπίτι. Πόσο μάλλον να κάνει οικογένεια, ακόμη κι αν είναι τυχερός και βρει σύντροφο που να παίρνει άλλα τόσα.
Αντίστοιχα, οι νέοι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και επιστήμονες καλούνται να αναπτύξουν τη δουλειά τους σε μία αγορά καχεκτική και στρεβλή, οπότε είναι δύσκολο για τους περισσότερους να επιβιώσουν.
3. Ένα σοβαρό κράτος όμως έχει μία αποστολή: να δημιουργήσει για τους πολίτες του ευκαιρίες για παραγωγή, ανάπτυξη, κέρδη και καλές θέσεις εργασίας για όλους. Αντίστροφα, οφείλει και να τους παρέχει προστασία και υποστήριξη σε ακραίες συνθήκες, όπως η μεγάλη κρίση και έπειτα η κρίση του κορονοϊού. Σ’ αυτό όμως γίνονται πολύ περίεργα πράγματα.
α) Οι επιστρεπτέες προκαταβολές δόθηκαν αφειδώς και αδιακρίτως, ακόμη και σε νεκρές από πολλών ετών εταιρείες που φαίνονταν ως υπαρκτές γιατί απλώς δεν μπορούσαν να κλείσουν βιβλία στην Εφορία. Και φυσικά δύσκολα θα επιστραφούν – έστω και κατά 50%.
β) Αντίστοιχα, το πρόγραμμα “ΑΝΑΣΑ” της Περιφέρειας δεν φέρνει τα απαιτούμενα αποτελέσματα. Το μεν “ΑΝΑΣΑ Ι” λόγω των όρων της προκήρυξής του ουσιαστικά εξαντλήθηκε σε ελάχιστους – και κατά βάση σε ξενοδόχους και μεγάλους. Το πρόγραμμα “ΑΝΑΣΑ ΙΙ” απευθύνθηκε σε περισσότερους δικαιούχους, όμως και από αυτό μπορούν να εισπράξουν χρήματα μόνο όσοι δεν χρωστούν στον ΕΦΚΑ (ΙΚΑ και λοιπά ταμεία) και στο δημόσιο, διότι αλλιώς τα παίρνουν εκείνα. Ο σκοπός του προγράμματος είναι να πάρουν ανάσα όσοι έχουν πληγεί από τα lockdown του κορονοϊού. Όμως οι περισσότεροι από όσους έχουν πληγεί είναι λογικό να έχουν και -κάποιες τουλάχιστον- οφειλές σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία παρακρατούν και την επιχορήγηση. Οπότε στον δικαιούχο μένουν τα ρέστα, που συνήθως είναι πολύ λίγα.
γ) Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ) των 700 και πλέον δισεκατομμυρίων είναι για τους ελάχιστους πολύ μεγάλους – και αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης. Που όμως οδηγεί στην ακόμα περισσότερη συγκέντρωση πλούτου σε πολύ λίγους και στη δημιουργία λιγότερων θέσεων εργασίας (των 600,00€) από όσες θα μπορούσε να δημιουργήσει, αν είχε διανεμηθεί διαφορετικά. Μόνο ένα μικρό ποσοστό του θα δοθεί και σε κάπως μικρότερες επιχειρήσεις. Από τους άξονές του είναι εκτός η βιοτεχνία, η οικοτεχνία, η κτηνοτροφία και η γεωργία.
Ακόμη όμως και για τις επενδύσεις που συμπεριλαμβάνονται, η προέλευση των κεφαλαίων των επενδύσεων είναι 50% από επιχορήγηση του ΤΑΑ, 30% από δάνειο μέσω τραπεζών και 20% ίδια συμμετοχή. Η χώρα μας επέλεξε να διανείμει τα 12,7 από τα 30 δισ. ευρώ σε δάνεια που θα διατεθούν από τις τράπεζες και μόνο τα 17,8 να τα διαθέσει ως επιχορηγήσεις από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Το γεγονός ότι για τον δανεισμό του 30% από το ΤΑΑ παρεμβάλλονται οι τράπεζες σημαίνει ότι οι προϋποθέσεις θα είναι πάλι οι ίδιες με αυτές των δανείων (αυτών των λίγων) που χορηγούν ο ίδιες οι τράπεζες: πιστοληπτική ικανότητα, “Τειρεσίας” κ.λπ. Έτσι, είναι ξεκάθαρο ότι το Ταμείο Ανάκαμψης καμία ανάκαμψη δεν προσφέρει στις επιχειρήσεις που έχουν πληγεί από την κρίση του κορονοϊού, παρά συντελεί στην υπερσυγκέντρωση πλούτου στους μεγάλους. Όπως και το πρόγραμμα “ΑΝΑΣΑ” ομοίως δεν προσφέρει καμία ανάσα στις επιχειρήσεις της Θεσσαλίας.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αλλάξει αμέσως η στρατηγική και των δύο: α) το Ταμείο Ανάκαμψης να ανοίξει στο μεγαλύτερο ποσοστό του στη βιοτεχνία, την οικοτεχνία, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη μεταποίηση, β) και τα δύο προγράμματα να εξαιρεθούν από τις προϋποθέσεις της πιστοληπτικής ικανότητας και του “Τειρεσία”, ώστε να μπορέσουν να απορροφηθούν από τις επιχειρήσεις που έχουν πληγεί, αλλά και τις νέες επιχειρήσεις, στις οποίες υποτίθεται ότι απευθύνεται. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για τους πολλούς.
