Η γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, καθιερώθηκε τον 7ον αιώνα, όπως αναφέρει στα γραπτά του, ο Μ. Ομολογητής. Συνδέεται και με τη Βασιλική της Α Μαρίας, της Νέας, που κτίστηκε δίπλα στα χαλάσματα του Ναού Σολομώντα και εγκαινιάστηκε στις 21 Νοεμβρίου 543. Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, επεξεργάζεται υμνολογικά ένα θαυμαστό γεγονός που ξεφεύγει από τη συμβατική ζωή των ανθρώπων, γι’ αυτό και ψάλλει : «Ὡ τῶν ὑπέρ ἔννοιαν θαυμάτων σου Πανάχραντε! ξένη σου ἡ γέννησις ὑπάρχει· Η παράδοση μιας τριετούς κόρης στο Ναό και η ανατροφή της στα Άγια των Αγίων, είναι από μόνα τους γεγονότα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Ταυτόχρονα όμως, είναι φορτισμένα με ιδιαίτερες εσχατολογικές προεκτάσεις. Ο Άγιος Νικόλαος, ο Καβάσιλας, βλέπει την Παναγία σαν Πρόδρομο του Χριστού. Ο Χριστός εισήλθε, «πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν» «εἰς τό ἐσωτερον του καταπετάσματος» «ἀρχιερεύς γενόμενος» και προσφέροντας τον εαυτό Του θυσία, μας ένωσε και πάλι με τον Θεό Πατέρα. Η Παρθένος εισέρχεται στα Άγια, σαν πρόδρομος του Χριστού, προσφέροντας τον εαυτό της θυσία, ώστε να έλθει ο Θεός στη γη. Αρκεί να θυμηθούμε την διάρρηξη του καταπετάσματος του Ναού κατά την ημέρα της Σταυρώσεως που υποδηλώνει την ανάκτηση της κοινωνίας του Θεού και των ανθρώπων. Πριν από αυτή την οριστική και πανανθρώπινη κατάλυση του μεσότοιχου, η Παρθένος, μπαίνει και κατοικεί πρώτη στα Άγια, όπου εισέρχεται «ἄπαξ τοῦ ἐνιαύτοῦ μόνος ὁ Ἀρχιερεύς», προεικονίζοντας την καταλλαγή που θα φέρει ο Υιός της και προτυπώνοντας την κοινωνία Θεού και ανθρώπων στη μέλλουσα ζωή. Η Είσοδος της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων, ερμηνεύεται πρωτίστως θεολογικά και δεν εξετάζεται ιστορικά. Ἄγγελοι τήν Είσοδον της Παρθένου, ορώντες ἐξεπλήττοντο, πως ἡ Παρθένος εισήλθε εις τα Άγια των Ἁγίων». Από μόνη της η Είσοδος της Παναγίας στα Άγια, αποτελεί θαύμα και παράδοξο το οποίο επαυξάνεται επιπλέον και με την παραμονή της εκεί, καθώς και με την θαυμαστή διατροφή της από τον Άγγελο. «Ἄρτον ἡ λογική, παστάς Θεού του Λόγου, χειρί Θείου Ἀγγέλου, δέχεται κατοικούσα Ἁγίων εἰς τα Ἅγια», Τροπάριο Ε, Ωδής Εισοδίων. Η Παρθένος μέσα στον Ναό βιώνει καταστάσεις πνευματικές που μπορούν να περιγραφούν, είτε ως προπτωτικές, είτε ως παραδείσιες. Αυξάνεται πνευματικά, κατοικεί εκεί που για τους Εβραίους είναι ο τόπος του Θεού, «δι’ Ἀγγέλου εκτρέφεται, «ουράνιον τροφήν» και «προέκοπτε σοφίᾳ και χάριτι». Όπως γίνεται κατανοητό, όλα απηχούν εσχατολογικές προτυπώσεις της Βασιλείας. Αρκετά συγγράμματα των Πατέρων, βλέπουν στη ζωή της Θεοτόκου στα Άγια την πρώτη μορφή μοναχισμού και ησυχασμού. Ο βίος της μέσα στον Ναό θα μπορούσε να ονομαστεί θεοειδής, καθώς ζούσε μία αυστηρά πνευματική καθημερινότητα με κύρια χαρακτηριστικά την αποδέσμευση του νου από τα γήινα και τη στροφή στην εσωτερική επικοινωνία με τον Θεό. Η τροφή και ο ύπνος που είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανθρώπινη επιβίωση, ήταν μεν απαραίτητα, αλλά η ψυχή κινούνταν πάνω από αυτά, γι’ αυτό και οι ανάγκες της καλυπτόταν από την πρόνοια του Θεού με υπερφυσικό τρόπο. Η Παναγία έζησε στον Ναό γι’ ακόμα μία φορά την υπέρβαση των νόμων της φύσης. Αξίζει λίγο να δούμε τον πολύ συνηθισμένο στην υμνολογία των Εισοδίων παραλληλισμό της Παρθένου με Ναό. «Σήμερον ὁ Ναός ο έμψυχος του μεγάλου Βασιλέως, εν Ναώ εισέρχεται, αυτώ ετοιμασθήναι εις Θείαν κατοίκησιν». Η Παναγία ονομάζεται επανειλημένως, «Ναός έμψυχος της αγίας δόξης Χριστού τού Θεού» «καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος», «σκηνή, ξένη κιβωτός, Ναός ακατάλυτος». Φυσικά όλες οι παρομοιώσεις αναφέρονται στην εκπλήρωση των προφητειών για την εκ της Παρθένου σύλληψη και την εξ αυτής γέννηση. Πρέπει να κάνουμε τον συνδυασμό με την αποκαλυπτική εικόνα του Ναού και τη φωνή να λέει: «ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων» και να κατέρχεται η Ουράνια Πόλη, η Βασιλεία του Θεού που δεν θα έχει Ναό, αφού ολόκληρη λογίζεται σαν Ναός και οι σεσωσμένοι κάτοικοί της θα υμνούν και θα λατρεύουν διαρκώς τον Θεό. Στην, περίπτωση αυτή, δεν εκπληρώνονται μόνο οι προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης στο πρόσωπο της Παναγίας, αλλά και η ίδια γίνεται προτύπωση για την ουράνια μακαριότητα ως «πόλις έμψυχος» και Ναός και σκηνή του Θεού που εγκαθιστά το Σωτήρα και τη Βασιλεία Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Τέλος, η προφητική φωνή του ψαλμωδού «απενεχθήσονται, φησί, τω βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον αυτής απενεχθήσονται έσω εν τη σκηνή του Θεού», υπομνηματίζει το γεγονός της σωτηρίας του λαού του Θεού δια της Παρθένου που θα ολοκληρωθεί με την είσοδό του στην ουράνια Βασιλεία. Η γιορτή της Παναγίας, ονομάζεται από τον αγροτικό μας κόσμο και Πολυσπορίτισα, όπου υπήρχε το έθιμο του Πολύσπορου. Οι νοικοκυρές έβραζαν δημητριακά, με πολλούς σπόρους, όπως, σιτάρι , καλαμπόκι, σίκαλη, όσπρια, κ.λπ. και τα πήγαιναν στην εκκλησία για να ευλογηθούν. Ένα μέρος το μοίραζαν στο εκκλησίασμα και το υπόλοιπο το σκορπούσαν στα χωράφια για να δώσουν καλή σοδειά.