Η Εύα στην Κιβωτό

«Ψυχολόγησέ με»

Από τον Δ. Παπαχατζόπουλο

Φανταστείτε ο Νώε να έσωζε το ανθρώπινο γένος βάζοντας στην Κιβωτό του την Εύα και, αντί του Αδάμ, τον Φραντζέσκο! Κι αν η Κιβωτός δεν ήταν η δική του, αλλά του Κόσμου, συγγνώμη του πατέρα Αντωνίου ήθελα να πω, τι απίθανος συνδυασμός θα προέκυπτε! Χρήμα, σεξ και βία σε ένα μέρος μαζεμένα. Τα πάθη στον αφρό, η ανθρωπότητα στον πάτο, κατά διαόλου. Αν είναι τέτοια η σωτηρία, αλίμονό μας!
Ακόμη κι οι σκεπτικιστές, ακόμη κι οι ορκισμένοι άθεοι, οι δηλωμένοι ως αμόλυντοι από το όπιο του λαού (τη θρησκεία) κομμουνιστές έβλεπαν με συμπάθεια τον πατέρα Αντώνιο. Το περιποιημένο μουσάκι του, η ανέμελη φράντζα των μαλλιών του κι η επιτηδευμένη άνεσή του με τα παιδιά θεωρούταν το σύγχρονο κι εκμοντερνισμένο πρόσωπο μιας μουχλιασμένης εκκλησίας, η σκηνοθετημένη εικόνα του στα Μέσα Ενημέρωσης ερμηνευόταν ως μια καλλιτεχνική προσπάθεια να πλησιάσει τις πλατιές μάζες. Αποδεκτό το ψεματάκι αν είναι να πετύχει ο σκοπός. Ας αγιαστούν τα μέσα, χαλάλι! Για χάρη των παιδιών και του θεάρεστου (υποτίθεται) έργο τού παραβλέπονταν και του συγχωρούνταν πολλά! Αυτός ο λαϊκός παπάς φάνταζε να είναι μακριά από τις φουσκωμένες κοιλιές των μητροπολιτών και τους καλοζωισμένους αρχιμανδρίτες, το ράσο του δεν φαινόταν τόσο μαύρο. Μας έπεισε όλους ο άτιμος (εφόσον αποδειχτούν οι μαρτυρικές καταθέσεις).
Τώρα σαν τα ποντικάκια στη φάκα, άλλοι ζητάνε πίσω τα δίευρα που πλήρωσαν στη γραμμή βοήθειας κι άλλοι τα δυάρια που κληροδότησαν στην Κιβωτό. Ε, όχι και στο σπίτι που τους έγραψε η γιαγιά μου, η κακομοίρα, να γίνονται τα Σόδομα και τα Γόμορα! Ε, όχι και το, αντί μνημόσυνου, ποσό στη μνήμη του πατέρα μου να κάνει παρέα τις χοντροδεσμίδες της πρεσβυτέρας στις θυρίδες της Εθνικής στη Χίο και στην Αθήνα! Αυτό είναι μαχαιριά στην καρδιά, πληγή στη διαδικασία του θρήνου.
Εδώ λέμε κανένα «αγόρι μου» ή «κορίτσι μου» στους αγαπημένους μας μαθητές στα σχολεία και τρέμει το φυλλοκάρδι μας, αφού, στην αφόρητη κορεκτίλα που ζούμε, είμαστε με το εξώδικο του γονέα στα χέρια, κι αυτός ο αθεόφοβος κοιμόταν με τα παιδιά στο ίδιο κρεβάτι, έκανε νυκτερινά μπάνια με κάποια από αυτά και πήγαινε ταξίδια παίρνοντας μαζί του τα ευνοημένα. Βέβαια, σε αντίθεση με μας ο πάτερ δεν ανησυχούσε καθόλου γιατί οι γονείς ήταν ή πολύ μακριά ή δεν γνώριζαν καν που είναι καν τα παιδιά τους. Σταδιακά το παρεάκι βάφτισε ευφημιστικά τις σκληρότατες τιμωρίες «συνέπειες» και συνέχιζε να ταΐζει το τέρας με χρήμα, εξουσία και σάρκα. Aν όλα όσα ακούμε, αποδειχτούν στη δικαστική αίθουσα τότε η οργάνωση όλη ήταν σαφώς εγκληματική οργάνωση με στόχο την εκμετάλλευση των ανηλίκων σε όλα τα επίπεδα και με πλήρη συγκάλυψη των παραπάνω στόχων. Ο πατέρας Αντώνιος ζούσε στα σύννεφα και μεις μόλις πέσαμε απ’ αυτά! Και καλά να πάθουμε όταν δεχόμαστε να παραχωρήσουμε την κοινωνική προστασία σε ιδιώτες, ΜΚΟ, συλλόγους, ιδρύματα κ.ο.κ. χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο. Είναι χρέος της επίσημης πολιτείας και της κρατικής μηχανής να την υπηρετήσει. Και μόνο αυτής!
Από τα μαύρα ράσα στο απαστράπτον φως. Από την ψευτοσεμνότητα του κοσμοκαλόγερου στην γκλαμουριά της σούπερ πετυχημένης πολιτικής περσόνας. Από την πηδαλιούχο της Κιβωτού στην κατάξανθη Εύα με τα γαλαζοπράσινα μάτια και την πάλλευκη επιδερμίδα στο εικοσάμετρο ιστιοπλοϊκό. Με τον Αδάμ της, συγγνώμη τον Φραντζέσκο, στο πλευρό της απέδειξε ότι τα πολλά δεν είναι ποτέ πολλά και το αρκετά δεν είναι ποτέ αρκετά. Και ποιος δεν ζήλεψε το πανέμορφο κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη! Και ποιος δεν ήθελε να είναι στη θέση της! Με όμορφο σύντροφο, με 25 χιλιάρικα τον μήνα, με εξουσία, κύρος κι αναγνωρισιμότητα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μια γλυκιά υπερεπιτυχημένη μανούλα, που επιτέλους η Κιβωτός της βρήκε λιμάνι στις Βρυξέλλες και επιπλέον δε μιλάει αγγλικά σα τον Τσίπρα και τον Μεϊμαράκη.
Όλα αυτά, όμως, μέχρι χθες. Γιατί εδώ και κάποιες μέρες όλοι είμαστε ξαφνικά ευτυχισμένοι με το φαγάκι μας, το κρεβάτι και το σπιτάκι μας κι ας έχουμε ένα εικοσάευρο όλο κι όλο στη τράπεζα. Καλύτερα αυτά στην ταπεινή Λαρισούλα, παρά ταπεινωμένοι στα μπουντρούμια των Βρυξελλών.
Τι καλά που το τζίνι δεν βγήκε την ώρα που τρίβαμε τα ασημικά, τι καλά που ο Άγιος πάσχει από βαρηκοΐα και δεν άκουσε τις προσευχές μας, τι καλά που το τάμα ήταν μικρό και δεν έφτασε! Τι καλά που η Εύα έμεινε Εύα και η Κατίνα, Κατίνα! Δόξα σοι ο Θεός!
Πόσα καντάρια σοφίας είχε αυτός ο Σόλωνας με το «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» που πέταξε στον Κροίσο! Κάτι θα γνώριζε και για τους κροίσους του Κατάρ κι ας έζησε χιλιάδες χρόνια πριν. Μόνο που σήμερα πρωτίστως θα το απεύθυνε στην ξανθιά, ξελογιασμένη από τον παρά, Παναγιά, που λέει κι ο Τόλης (ένας είναι ο Τόλης). Σ’ αυτή που αποφάσισε να χορέψει με τους σκουρόχρωμους Καταριανούς ένα θανατηφόρο σφιχταγκαλιαστό τάγκο, που στο τέλος την έπνιξε. Δεν ήξερες, δε ρώταγες καλή Καϊλή μου; Ο πέρπιρας που πάει στη λάμπα στο τέλος καίγεται! Τι λες και συ παπά μου;