Ήταν ένα γλυκό πρωινό του φθινοπώρου. Λίγα σύννεφα πού και πού στον ουρανό έπαιζαν κρυφτούλι με τον ήλιο.
Ένα ελαφρό δροσερό αεράκι θρόιζε τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων και δημιουργούσε μια ουράνια μελωδία.
Η Αμαλία σηκώθηκε νωρίς απ’ το κρεβάτι με ένα βαρύ κεφάλι, ένα βουητό στα αυτιά, γιατί έβλεπε τηλεόραση ως αργά με όλα τα δυσάρεστα… Τις πυρκαγιές διαδέχτηκαν οι πλημμύρες και οι καταστροφές.
Πήρε ένα παυσίπονο και βγήκε στη βεράντα. Όλη η φύση ησύχαζε, η γειτονιά κοιμόταν, δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο μία δεκαοχτούρα που είχε καθίσει στο κάγκελο της βεράντας σαν να της έκανε συντροφιά.
Η Αμαλία έκλεισε τα μάτια της και χίλιες σκέψεις… όρμησαν να την κατασπαράξουν.
Ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας μιας πόλης της Θεσσαλίας. Μοναχοπαίδι και… καλομαθημένο παιδί, δεν της έλειψε ποτέ τίποτα και έζησε με περισσή αγάπη δίπλα στους γονείς της, ως την ημέρα που μπήκε στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε οικονομικά και πίστευε πως με κάποιες γνωριμίες που είχε ο πατέρας της θα έμπαινε σε μια καλή θέση στην πόλη τους.
Έτσι και έγινε. Σε τράπεζα υπάλληλος τώρα η Αμαλία απολάμβανε τον μισθό της, που δεν τον είχε και τόση ανάγκη, και την αγάπη των συναδέλφων της.
Ο πατέρας της ήταν γεωργός με ατελείωτες εκτάσεις στον θεσσαλικό κάμπο. Πολύς κόσμος που ασχολούνταν με τα κτήματα του πατέρα της ζούσε με την… απλοχεριά και την καλοσύνη του.
Η μάνα της δεν εργαζόταν, ήταν νοικοκυρά και είχε για βοηθό μια Βορειοηπειρώτισσα, τη Γιάννα, που την αγαπούσε σαν παιδί της.
Η Αμαλία ήταν ένα πολύ ωραίο κορίτσι. Μετρίου αναστήματος, με μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια και ένα υπέροχο σώμα. Μέχρι τότε δεν είχε κάνει καμιά σοβαρή σχέση. Περίμενε τον… μεγάλο έρωτα.
Και δεν άργησε να έρθει. Όταν μπήκε σ’ αυτήν την τράπεζα, την υποδέχτηκαν όλοι με αγάπη, γιατί η οικογένειά της ήταν πολύ γνωστή σ’ εκείνη την πόλη. Μάλιστα, ο πατέρας ενός συναδέλφου της, του Βασίλη, ήταν οδηγός σε ένα απ’ τα τρακτέρ του πατέρα της.
Τον ένιωσε πολύ κοντά της, αλλά σαν έναν καλό συνάδελφο και φίλο. Τίποτα παραπάνω.
Εκείνο το διαφορετικό «κάτι» το ένιωσε απ’ την πρώτη μέτρα ήταν για έναν πολύ γοητευτικό άντρα, τον Νίκο, κάποια χρόνια μεγαλύτερό της. Το ίδιο κατάλαβε ότι ένιωσε κι εκείνος.
Τις επόμενες ημέρες φρόντιζε συνέχεια να είναι κοντά της και πολύ σύντομα της πρότεινε να βγούνε έξω για ένα ποτό.
Το δέχτηκε ευχαρίστως.
Καθισμένοι σε ένα απόμερο τραπεζάκι σε ένα κέντρο -από τα πολλά που είχε η πόλη της- έπιναν το ποτό τους αμίλητοι.
Κάποια στιγμή της έπιασε το χέρι… δεν το τράβηξε, ένιωσε μια ελαφριά τρεμούλα σ’ εκείνη την επαφή και την καρδιά της να φτερουγίζει. Χωρίς προλόγους της είπε…
«Αμαλία, απ’ την πρώτη στιγμή που μπήκες στο γραφείο αισθάνθηκα κάτι πολύ δυνατό… Αν δεν είναι κεραυνοβόλος έρωτας, τότε τι μπορεί να είναι…!!! Θέλω να μου πεις ειλικρινά, αν και εσύ νιώθεις κάτι για μένα…».
«Το ίδιο… ακριβώς Νίκο, ειλικρινά…».
Τις ημέρες που ακολούθησαν η συμπεριφορά τους στο γραφείο δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το ότι ήταν ζευγάρι.
Όλοι απορούσαν, πώς τόσο… γρήγορα. Εκείνη τη σχέση δεν την έβλεπε με καλό μάτι μόνο ο Βασίλης.
Κάποια μέρα της είπε μυστικά:
«Αμαλία, θέλω να σου πω κάτι, αλλά όχι τώρα και ούτε εδώ. Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος.
Θέλεις να βγούμε απόψε, αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα με τον… Νίκο; Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, ξέρω ότι αγαπιέστε με τον Νίκο».
Σε μια καφετέρια της πόλης ο Βασίλης την περίμενε.
Έφθασε η Αμαλία με την… ψυχή στο στόμα. Την έτρωγε μια αγωνία απ’ τη στιγμή που της είπε ότι θέλει να συναντηθούνε.
Ο Βασίλης της παρήγγειλε ένα αναψυκτικό, γιατί αυτό ήθελε εκείνη και της έκανε έναν… πρόλογο.
«Αμαλία, ξέρεις πόσο σ’ εκτιμώ και σένα και την οικογένειά σου. Ο πατέρας μου που δουλεύει χρόνια στα κτήματά σας λέει τα καλύτερα για εσάς».
Η Αμαλία τον διέκοψε.
«Βασίλη, με τρώει η αγωνία, δεν το καταλαβαίνεις; Σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά που είπες για την οικογένειά μου, αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας… Γιατί είμαστε εδώ!!».
«Έχεις δίκιο… Θα σου πω μόνο δύο λόγια για τον Νίκο και μην το πάρεις… στραβά. Σας εκτιμώ κι εκείνον και εσένα, αλλά ο Νίκος κορίτσι μου δεν κάνει για σένα…».
«Τι εννοείς Βασίλη;».
«Άκου, ίσως να σου κρύβεται, αλλά έχει ένα πάθος… Είναι κολλημένος με τον τζόγο… Θέλω να σου… ανοίξω τα μάτια, τώρα, γιατί ίσως αργότερα να είναι πολύ αργά».
Η Αμαλία έσκυψε το κεφάλι της, τον ευχαρίστησε κι έφυγε. Το μυαλό της έτρεξε με χίλια… Αρκετά βράδια, όλον αυτόν τον καιρό που συζούσαν, σε ένα διαμέρισμά της, έλειπε και γυρνούσε το πρωί, όταν εκείνη κοιμόταν. Τις είχε πρόχειρες διάφορες δικαιολογίες.
Καθισμένη τώρα εκεί στη βεράντα τα σκεφτόταν όλα εκείνα και πήρε μια απόφαση…
Ο Νίκος ξύπνησε και πήγε κοντά της κρατώντας έναν φάκελο. Τη φίλησε και ακούμπησε τον φάκελο στο τραπέζι…
«Εδώ είναι ένα δώρο για εσένα κορίτσι μου. Είχα ένα… ακίνητο και το πούλησα και σου κάνω ένα δωράκι».
Η Αμαλία άνοιξε τον φάκελο, είδε μέσα τα χαρτονομίσματα, τον ακούμπησε πάλι στο τραπέζι και σηκώθηκε.
«Κράτησέ τα αυτά τα χρήματα θα σου… χρειαστούν… Στη χαρτοπαικτική λέσχη δεν κερδίζεις μόνον, αλλά και θα χάνεις. Σε παρακαλώ αυτό το Σαββατοκύριακο να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις… Χωρίζουμε».