Τη μέμφεται η Εκκλησία. Τη μέμφεται η θρησκευόμενη κοινωνία μας. Τη μέμφεται η συντήρηση κάθε είδους ή/και κομματικής απόχρωσης. «Χαμπάρι» δεν τους καίγεται ο γάμος ή τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών. Σιγά τα ωά. Δείτε τους γόνους των ετερόφιλων ζευγαριών στην πατρίδα μας. Πατώνουν στην παγκόσμια αξιολόγηση γνώσεων. Σκοτώνονται μεταξύ τους με σουγιάδες και σανίδες. Γροθιές και κλωτσιές ανάμεσα σε συμμορίες νεομαφιόζικης πιτσιρικαρίας ολημερίς κι ολονυχτίς στα δελτία ειδήσεων. Αθέμιτες βιντεολήψεις και εκβιασμοί ανάμεσα σε δεκατριάρια και δεκατεσσάρια παιδάρια των καθαρών ετερόφυλων ζευγαριών. Την ίδια ώρα παγκόσμιες μελέτες δείχνουν ομαλότερη και υγιέστερη τη ζωή των παιδιών στα ομόφυλα ζευγάρια (βλ. policy brief του ΚΕΦΙΜ - Κέντρου Φιλελευθ. Μελετών - 24.1.2024), ενώ το γενικό συμπέρασμα των σχετικών μελετών είναι πως: «Τα παιδιά με γονείς ομόφυλους δεν διαφέρουν από τα υπόλοιπα παιδιά ως προς τη συναισθηματική τους ανάπτυξη» (Αμερικανική ακαδημία ψυχιάτρων παιδιών και εφήβων). Ας δούμε τώρα τα της ομοφυλοφιλίας.
Στην πορεία της κοινωνικοποιημένης ανθρωπότητας οι θρησκείες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Κλασικό δείγμα η θρησκευτική οργάνωση των φυλετικών ομάδων από το ιερατείο, που έδινε απαντήσεις στα μέγιστα αρχαϊκά ερωτήματα «ποιοι είμαστε, πού πάμε, πώς πρέπει να ζούμε, τι μας περιμένει» κ.λπ. Για Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους με το πλήθος των μονοθεϊστικών εκφράσεών τους υπάρχει ένας κοινός κώδικας από την παλαιά και καινή διαθήκη. Ο ανέραστος Θεός με το σώμα καλυμμένο σε αντίθεση με τον πολυθεϊσμό των προχριστιανικών χρόνων (πλην των Ιουδαίων), όπου κυριαρχούσε το γυμνό ή ημίγυμνο σώμα των ανδρών της πατριαρχικής οικογένειας. Στους καθολικούς, ορθόδοξους, μονοφυσίτες, ευαγγελιστές, αγγλικανούς, λουθηρανούς, προτεστάντες κ.ά. των σημερινών Χριστιανών με τις εκατοντάδες «αιρέσεις» και του πρωτοχριστιανικού παρελθόντος ο Μωυσής έφερε εκ Θεού τη δωδεκάδελτο (Ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου φονεύσεις κ.λπ.). Τα ίδια πρεσβεύουν τόσο οι σύγχρονοι Εβραίοι (Ορθόδοξοι Ιουδαίοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμιστές) όσο και οι αρχαίοι (Σαμαρείτες, Μπαχάϊ, Σαδουκαίοι, Ιουδαίοι, Κομαΐτες Σαββαταίοι). Η Θρησκεία κυριάρχησε απανταχού στον αβραμικό μονοθεϊσμό. Από εκεί προέρχεται η Εκκλησία μας. Ο μονοθεϊσμός των Εβραίων (η Παλαιά Διαθήκη Εβραίων και Χριστιανών είναι κοινή) επέβαλε την πατριαρχία, την παρθενία πριν τον γάμο, τη νοσηρότητα στις ενδιάμεσες σεξουαλικές προτιμήσεις (γκέι ή λεσβίες χρειάζονται θεραπεία (!) από χειλιών Μητροπολίτη) και το ανίερο στις σχέσεις μεταξύ ομοφύλων κ.ο.κ. Προσέξτε τη λέξη «ανίερο». Ό,τι δεν είναι θρησκευτικώς ιερό.
Στον αρχαίο κόσμο των Ελλήνων και των Ρωμαίων η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί παρέκκλιση από την ομαλή σεξουαλικότητα. Ο Δίας ερωτευόταν γυναίκες, αλλά είχε πρωτοεραστή τον Γανυμίδη. Στην ελληνική αρχαιότητα ο υψηλός έρωτας είναι προς τους άνδρες, για την ακρίβεια νεαρά αγόρια (παιδεραστία). Η παιδεραστία του αρχαίου ινδοευρωπαϊκού κόσμου δεν είναι ο πρωκτικός έρωτας. Θεωρούνταν πρωταρχικά η σχέση 30άρη με 18άρη, όχι όμως η συνουσία παρά φύσιν. Ο Πλάτων στον Τίμαιο γράφει για τον έρωτα των ωραίων σωμάτων, από εκεί στον έρωτα των ωραίων ψυχών και επέκεινα στον έρωτα της ιδέας του καλού που υπάρχει στις ψυχές. Τον υψηλό ανδρικό έρωτα εννοεί. Στις δωρικές πολιτείες, όπως στη Σπάρτη, ο παιδικός έρωτας ήταν θεσμός αναγνωρισμένος. Στην αρχαία Θήβα η ιδεώδης στρατιωτική οργάνωση στηριζόταν στη ζωή εραστών και ερωμένων. Ο παλαιότατος θεσμός του ιερού λόχου της Θήβας έμεινε στην ιστορία, επειδή στη μάχη της Χαιρώνειας εναντίον των Μακεδόνων παρέμειναν μόνοι οι ιερολοχίτες και έπεσαν μέχρις ενός. Αιώνες πριν ο Δράκων και ο Σόλων απαγόρευαν σε δούλους τη συμμετοχή στην παιδεραστία, αλλά και να εκδίδονται άνδρες επί χρήμασι. Η ανδρική ομοφυλοφιλία θεωρούνταν από τους Αθηναίους του 5ου αιώνα π.Χ. θεσμός ενισχυτικός του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ήταν ζευγάρι και η Σαπφώ εξυμνεί τον λεσβιακό έρωτα. Όμως, μη θεωρηθεί  πως ο τότε κόσμος ήταν έτσι. Απλά δεν είχε παρωπίδες στην ελεύθερη σεξουαλικότητα των ανθρώπων, καθώς δεν την είχαν και οι θεοί τους.
Λακωνικά αναφέρθηκα στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο και ανάλογα θα μπορούσαν να γραφούν για τα κεντροευρωπαϊκά φύλα. Στην παγκόσμια κοινότητα οι θρησκείες αποτελούσαν και εν μέρει συνεχίζουν να είναι το θεμέλιο των γενικότερων παραδοχών (μεταξύ άλλων και) στον σεξουαλικό κόσμο των ανθρώπων. Καθορίζουν, μάλιστα, πολύ και το νομοθετικό πλαίσιο πολλών κρατών.
Οι σεξολόγοι σήμερα μιλούν για την ομοφυλοφιλία, όταν ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αντιστοιχεί στο σωματικό φύλο. Στα τέλη της 10ετίας του ‘40 ο Άλφρεντ Κίνσεϋ, θεμελιωτής της σύγχρονης σεξολογίας, με τους συνεργάτες του αναγνώρισαν ενδιάμεσες καταστάσεις μεταξύ των σεξουαλικών άκρων σε ποσοστό από 3-10% του όλου πληθυσμού. Στη μελέτη τους απέδωσαν ίδια ποσοστά σε άνδρες και γυναίκες. Άλλοι μελετητές αποδίδουν ανάλογα φαινόμενα σεξουαλικότητας και στα ζώα. Όλοι συμφωνούν πως δεν πρόκειται για παρέκκλιση, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει μεταγεννητικός αναπροσανατολισμός σε ένα θέμα εμβρυικής ή αμέσως μεταγεννητικής ορμονικής σύνθεσης.
Επιφανείς αρχαίοι υπήρξαν ομοφυλόφιλοι. Ζευγάρια υπήρξαν ο Σωκράτης με τον Αλκιβιάδη, ο Πλάτων και ο Δίωνας, ο Ευριπίδης και ο Αγάθωνας, ο Σοφοκλής με τον Δημοφώντα κ.ά. Σύγχρονες/-οι ομοφυλόφιλοι υπήρξαν η συγγραφέας Γερτρούδη Στάιν, ή τραγουδίστρια Αλμπέρτα Χάντερ, ή τενίστρια Μπέλι Τζον, ο συγγραφέας Μαρσέλ Προύστ, ο συνθέτης Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, ο ηθοποιός Ροκ Χάτσον, ο συνθέτης Έλτον Τζον κ.ά.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι, λοιπόν, ασθένεια, ούτε θέμα επιλογής. Αφορά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με πιθανό κατά Κίνσεϊ και Μπελτάζαρ ανώτατο όριο 10% στον παγκόσμιο πληθυσμό. Αυτά η επιστήμη. Τα επόμενα της παραδοχής είναι τα δικαιώματα μιας μεγάλης πληθυσμιακής ομάδας στον γάμο, την υιοθεσία, το σύμφωνο συμβίωσης και την τεκνοθεσία. Τα παράγωγα νομικά ζητήματα των ομόφυλων σχέσεων (γάμος κ.λπ.) έχουν ρυθμιστεί σε 20 ευρωπαϊκές χώρες (15 της Ε.Ε.), σε όλη τη Βόρεια Αμερική, το Μεξικό, την Κόστα Ρίκα, την Κούβα, την Κολομβία, την Αργεντινή, την Κολομβία, τη Χιλή, τον Ισημερινό, την Ουρουγουάη. Από την Αφρική στη νότια Αφρική και από την Ασία στην Ταϊβάν και το Νεπάλ. Εάν εμείς εδώ θέλουμε να ζήσουμε με το λευιτικό της Παλαιάς Διαθήκης («Είναι βδελυρό να πλαγιάζει άντρας με άντρα»:18. 29) ή με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο («Όποιος βλέπει γυναίκα με πονηρή επιθυμία έχει μέσα του διαπράξει μοιχεία με αυτήν» 5. 28) αποτελεί σεβαστό δικαίωμα. Σεβαστό, όμως, δικαίωμα είναι και ο γάμος ομοφύλων, όπως και η τεκνοθεσία με παρένθετη μητέρα, που έπρεπε κ α ι αυτή να νομοθετηθεί. Αν γι’ άλλους λόγους είμαστε γενικώς «κ α τ ά» (όπως στις ταυτότητες, την έκτρωση, το μακεδονικό κ.λπ.), ας τοποθετήσουμε τη γνώμη μας στο συρτάρι των αναμνήσεων. Όταν κρίνονται ανθρώπινα δικαιώματα, η Βουλή και η Δικαιοσύνη έχουν τον αποκλειστικό λόγο. Ούτε η Εκκλησία, ούτε τα δημοψηφίσματα. Ούτε ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Βελόπουλος ή ο Κουτσούμπας. Ούτε κάποιος/-α από μας. Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Θρησκεύεσαι; Σε σέβομαι, όπως και κάθε δικαίωμα που πηγάζει από δικαίωμα την πίστη σου. Δεν μπορείς, όμως, να στερείς το στη ζωή των άλλων, όπως τη θέλουν δίχως να βλάπτουν συνανθρώπους τους. Αυτό ειδικά για την Εκκλησία μας, που αρέσκεται να αναμιγνύεται επιλεκτικά στα ατομικά δικαιώματα και που θεωρεί ψυχική νόσο την ομοφυλοφιλία. «Δεν αποτελεί ψυχική «νόσο» απάντησε η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία στις 24/1. Τελικά. Η Πολιτεία δεν θα αφήσει –εναντίον της πολιτισμένης ανθρωπότητας- αρρύθμιστες κοινωνικές συνθήκες σοβαρού πληθυσμιακού μέρους, που μπορεί να υπολογιστεί (ιδ. ανωτ.) από 3 μέχρι 10% του πληθυσμού της.