Οκ, τον έφαγε, σιγά το νέο. Έτσι κι αλλιώς στη Ρωσία καθαρίζουν πολιτικούς αντιπάλους από τότε που ο Ιβάν ο Γ΄ο Μέγας τους έκανε κράτος, (1500 μ.Χ.) για να αναλάβει μετά το μαγαζί και να συνεχίσει το «θεάρεστο» έργο του ο γιος του, ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός, οπότε κι αναστέναξε το ...λεπίδι. Να φανταστείς ότι ο τελευταίος έσφαξε στο ...γόνατο (στην κυριολεξία όμως, όχι χάριν λόγου) τον γιο και διάδοχό του που τόλμησε να τού κάνει κριτική, έκοψε κάμποσες γλώσσες ευγενών για διάφορους λόγους και αιτίες (φήμες κάνουν λόγο για τρεις χιλιάδες ...κομμάτια), ενώ έμεινε ...τρεις φορές χήρος (καταλαβαίνεις τώρα εσύ από τι απόθαναν ...οι καημένες οι γυναικούλες).
Οπότε, παίδες μου αγαπημένοι, χαλαρώστε. Τη ...«δουλειά» θα την αναλάβει ξανά το ...«Χόλιγουντ», που σε μερικούς μήνες θα μας χαρίσει μια ακόμη ταινία δράσης και κατασκοπείας, με Ρώσους πράκτορες της KGB (που σήμερα τη λένε FSB) να δηλητηριάζουν τον Ναβάλνι και ...η συνέχεια επί της οθόνης. Κι εμείς, τον ερχόμενο χειμώνα, βυθισμένοι στις ζεστές βελούδινες πολυθρόνες του Σινέ – Βικτώρια, με ποπ κορν και κόκα κόλα, θα απολαμβάνουμε μία ακόμη δολοφονία made by Vladimir και θα «φτιαχνόμαστε» ομαδικώς.
Διότι το ξέρω καλά, υπάρχει πολύς κόσμος σαν και μένα που τρελαίνεται να βλέπει ταινίες με «σκοτεινούς» Ρώσους κατασκόπους, οι οποίοι στο τέλος «την τρώνε» (κατά Τζάκρη «την πίνουνε») από τους δικούς μας, τα δυτικά πρακτόρια της CIA, που άλλο δεν έχουν στο μυαλό τους παρά πώς να σώσουν την ανθρωπότητα από ποικιλώνυμους κινδύνους, τον εξής έναν, τους πρώην κομμουνιστές. Ναι, ρε φίλε. Είμαστε Δύση και γουστάρουμε! Sweet home Alabama, και Viva Alamo !
Οι σημερινοί κριτικοί κινηματογράφου, βέβαια, περιφρονούν αυτού του τύπου τις ταινίες. Τις θεωρούν κοινότυπες, στερούμενες φαντασίας με επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Διότι, τι θα γίνει παιδιά; Κάθε φορά που ο Πούτιν και οι δικοί του θα ξεπαστρεύουν αντικαθεστωτικούς εμείς θα κάνουμε ταινίες; Δεν λέει. Δηλαδή ...δεν πουλάνε πια, δεν κόβουν εισιτήρια είναι déjàvu. Ναβάλνι χτες, Πριγκόζιν πρόσφατα (αεροπορικόν ατύχημα κύριε), Λιτβινένκο το 2006 (δηλητηρίασις από σπάνιο ραδιενεργό υλικό), Νεμτσόφ το 2015 (αυτόν τον έφαγαν μπαμπέσικα με τέσσερις «μπάλες» στην πλάτη), Μπερεζόφσκι το 2013, που βρέθηκε κρεμασμένος στο μπάνιο του (τι να κάνουμε, είχε ψυχολογικά προβλήματα ο τύπος). Και αναφέρομαι σ’ αυτούς που μάθαμε. Διότι αν πιάσουμε και τους αντικαθεστωτικούς β’ και γ’ διαλογής που έχουν φαγωθεί στο παρασκήνιο, θα μετράμε μέχρι του Αγίου Παντελεήμονος!
Μπορεί να το πεις και τραγικό, αλλά έτσι ήταν πάντοτε τα ήθη στη Ρωσία, αποδεικνύεται από την ιστορία. Ο Πούτιν δεν είναι παρά ένας ακόμη ανασφαλής Ρώσος ηγεμόνας σε μια χώρα που διοικούταν παραδοσιακά με τον βούρδουλα και που πολλούς ηγέτες της τους έτρωγε το μαύρο το σκοτάδι. Οι τσάροι, πρώτοι διδάξαντες, κράτησαν τετρακόσια χρόνια τον ρώσικο λαό στην αμάθεια, την πείνα, την καταπίεση, την υποτέλεια. Κι αν αυτοί δικαιολογούνταν λόγω εποχής -καθώς και στην υπόλοιπη Ευρώπη μόνο δεσποτικά και φεουδαρχικά καθεστώτα συναντάμε- πώς να δικαιολογήσεις τους διαδόχους τους, που ήρθαν – υποτίθεται- να απελευθερώσουν τον βασανισμένο αυτό λαό από την τσαρική τυραννία;
Σοβιέτ, δικτατορία του προλεταριάτου, Λένιν, Στάλιν, ο ίδιος πάντα αυταρχισμός – εν ονόματι του λαού αυτή τη φορά! Πείνα ξανά, βούρδουλας ξανά, δολοφονίες, διαφθορά, άγρια καταπίεση, ρουφιανιλίκι, και διώξεις πολιτικών αντιπάλων. Πάς αντιφρονών αποστέλλεται στα περίφημα «γκουλάγκ», τα τρομερά εκείνα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία που έχει περιγράψει και ο Σολζενίτσιν. Και σαν έπεσαν οι Σοβιετικοί, τι άλλαξε; Ο Πούτιν, που για τα δυτικά μέτρα είναι ένας ακόμη δικτάτορας, είχε κλείσει τον Ναβάλνι στην (αντιγράφω) «διορθωτική αποικία FKU IK-3, στο χωριό Χαρπ στη ρωσική Αρκτική». Ποια η διαφορά αλήθεια με τα σοβιετικά γκουλάγκ;
Ο αντίλογος βέβαια των πάμπολλων θαυμαστών του Πούτιν είναι πως, μια τόσο αχανής χώρα, με μια τέτοια πανσπερμία λαών θέλει ένα στιβαρό χέρι να την κυβερνήσει, διαφορετικά πάει για φούντο. Όταν, λένε, ο Γιούρι Αντρόπωφ, ο τελευταίος σοβιετικός ηγέτης θέλησε να επαναφέρει τη Δημοκρατία, η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης και του εμφυλίου. Και αν δεν ήταν ο Πούτιν να συγκρατήσει την κατάσταση ...«αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις...».
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, που λέει και ο Πιραντέλο. Το λάθος του Πούτιν είναι πως δεν έχει αντιληφθεί ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο Ρώσος Πρόεδρος έχει καταλήξει να είναι ένας ακόμη Ρώσος ηγεμόνας που απλώς αναπαράγει το μοντέλο της σιδηράς διακυβέρνησης ενός λαού που δεν έμαθε ποτέ να αντιδράει. Τι θα γίνει όμως μετά από αυτόν; Ποιος εγγυάται ότι θα βρίσκονται πάντα ηγέτες ικανοί να διοικούν με σιδερένια πυγμή, με δολοφονίες αντιπάλων και αδιέξοδους πολέμους όπως αυτός της Ουκρανίας; Ποιος εγγυάται ότι ο «αποχαυνωμένος» ρώσικος λαός δεν θα ξυπνήσει κάποτε, δεν θα «μασάει» την προπαγάνδα τους και δεν θα ξεσηκωθεί βιαίως παρασέρνοντας τα πάντα;
Ο Πούτιν έχασε την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος πραγματικός ηγέτης της Ρωσίας. Χρόνια στο τιμόνι, πανίσχυρος στο εσωτερικό, είχε τη δυνατότητα να δρομολογήσει μια πορεία δυτικού τύπου για τη Ρωσία, με πραγματική δημοκρατία και κοινοβουλευτισμό, με ελευθερίες για τον λαό, γεγονός που θα θωράκιζε τη μεγάλη χώρα του.
Σήμερα τι είναι; Ένας φοβικός ηγέτης, γαντζωμένος στην εξουσία, που εκκαθαρίζει τους αντιπάλους του για να σωθεί. Αλλά ως πότε; Και τι παράδοξο, τι τραγικό οι ηγέτες, τυφλωμένοι, να μην βλέπουν καν αυτό που βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι!
Στην πραγματικότητα ο Πούτιν δεν σκοτώνει τους διάφορους Ναβάλνι. Το μέλλον της Ρωσίας σκοτώνει. Η ιστορία τον περιμένει κι αυτόν στη γωνία...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr