Του Φίλιππου Ζάχαρη
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες παρωδίες που έλαβαν χώρα στον ελλαδικό αλλά και τον ευρωπαϊκό χώρο μεταπολεμικά. Παράλληλα βέβαια και για μια τραγωδία των πολιτών της ΕΕ. Ποιος δεν είδε στην Ελλάδα τα δύο μεγάλα κόμματα, -ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- να επιδίδονται την στιγμή που η χώρα κρεμόταν σε μια κλωστή πριν από την επιβαλλόμενη (;) χρεοκοπία σε ένα πρωτοφανές παζάρι, που έκανε τον μέσο πολίτη να υποπτεύεται πως ή όλη ιστορία δεν ήταν και τόσο καθαρή; Ποιος δεν διαπίστωσε ότι η εξουσιαστική οπερέτα προείχε από το συμφέρον της χώρας και πως οι πολίτες και πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι εντρύφησαν στην αποκρυπτογράφηση αλλά και στην απόκρυψη των μηνυμάτων και δηλώσεων, προκειμένου να μη βγάλουν τελικά οι πολίτες κάποιο νόημα;
Αλήθεια, ποιος από όλους μας δεν απόρησε που τέτοιες κρίσιμες στιγμές τα δύο μεγάλα κυρίως κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που τώρα συγκυβερνούν, έπαιζαν πόκερ στις πλάτες του λαού, με μαέστρους κάποιους, που σε τελική ανάλυση δεν επιδίωξαν να βγάλουν κάτι θετικό από την όλη ιστορία αμέσως μετά την περιφανή δήλωση-βόμβα περί δημοψηφίσματος που συντάραξε πριν από καιρό το ευρωπαϊκό στερέωμα; Ποιος ή ποια δεν διαπίστωσε επίσης ότι ο γαλλογερμανικός άξονας είναι η πεμπτουσία της ευρωζώνης και ότι το κουμάντο έχει προ πολλού ξεφύγει από χώρες όπως Ιταλία ή Ισπανία που βρέθηκαν ή βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού;
Η πλειοψηφία, βέβαια, του γερμανικού λαού απορρίπτει την ευρωπαϊκή πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και δεν είναι πλέον πρόθυμη να αναλάβει το κόστος της κρίσης. Είναι καιρός να πληρώσουν, αυτοί που προκάλεσαν την κρίση, λένε πολλοί από αυτούς. Η αντίσταση πρέπει να είναι μεγάλη απέναντι σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που προσδιόρισε τον άξονα της πολιτικής της γύρω από τράπεζες και οργανισμούς αξιολόγησης, αποφαίνεται η γερμανική Αριστερά.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, η πραγματικότητα στην Γερμανία, για παράδειγμα, δεν είναι αυτή που παρουσιάζουν τα ελληνοφρενή εγχώρια ΜΜΕ. Οι Γερμανοί πολίτες, σε μεγάλο ποσοστό, αποστασιοποιούνται από την πολιτική της γερμανίδας καγκελαρίου. Οι Πράσινοι, μάλιστα, αναρωτιούνται τι θα γίνει μετά από ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας: «Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει ένα φαινόμενο - ντόμινο που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την υπόλοιπη ΕΕ αλλά και πέραν αυτής. Πιθανώς, η αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα κλόνιζε την σταθερότητα πολλών ευρωπαϊκών τραπεζών, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου οι τράπεζες κατέχουν δις. ελληνικών ομολόγων.
Οι παρενέργειες των γαλλικών τραπεζών θα μετέδιδαν την κρίση στις γερμανικές τράπεζες που είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες μαζί τους. Τελικά, αυτές οι αλυσιδωτές επιπτώσεις θα ήταν ανεξέλεγκτες. Ο κίνδυνος κατάρρευσης για την ευρωπαϊκό αλλά κατ΄επέκτασιν και για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα ήταν άμεσος»
Αυτά και άλλα πολλά καταθέτουν οι Γερμανοί Πράσινοι στις σκέψεις τους γύρω από το πρόβλημα της Ελλάδας που εξακολουθεί να είναι το κορυφαίο της ΕΕ. Και ενώ, όπως βλέπουμε, βρισκόμαστε πάντα στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων αλλά και πολλών μικρών σφυρίζουν αδιάφορα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου μόνο όταν υπάρχει θέμα γύρω από την «καρέκλα», και ας λένε πως δεν την θέλουν. Έχουμε φτάσει προ πολλού στην ώρα – μηδέν και πολύ αμφιβάλλω, όχι αν το έχουν καταλάβει οι κομματικές ηγεσίες, αλλά αν έχουν αντιληφθεί ότι παίζουν με τη φωτιά και την εξαντλημένη υπομονή των πολιτών.
Στην αρχή, λέει, επικρατούσε το χάος. Ώρα με την ώρα όμως υποχώρησαν τα «παιδιά» και βρήκαν την οδό της συναίνεσης. Μπράβο τους. Δεν ξέρω όμως αν ο λαός πλέον τους έχει βαρεθεί. Δεν γνωρίζω αν μετά από όλα αυτά υπάρχει η δύναμη πειθούς προς το εκλογικό σώμα, που όπως όλα δείχνουν απέχει σταθερά από όλη αυτή την παρωδία. Πρόκειται, όπως είπα και στην αρχή, για μια από τις μεγαλύτερες παρωδίες μεταπολεμικά. Από τις πιο ευφάνταστες παραστάσεις που δόθηκαν, με εκατομμύρια θεατές παρόντες μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, και άλλους τόσους σε συνεχή πανικό από τις διακυμάνσεις των αγορών.
Παράλληλα όμως και για μια τραγωδία, καθώς το παγκόσμιο κερδοσκοπικό παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από περίπου 4 χρόνια, ολοκληρώνεται μετά από αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές ή μη κονταρομαχίες. Και φυσικά με συμμετέχουσες τις κυβερνήσεις πολλών χωρών εντός και εκτός ευρωζώνης. Και με πολλά «ύποπτα» δημοσιεύματα όπως αυτό μεγάλου αμερικανικού περιοδικού, που απευθυνόμενο πριν καιρό στους μεγάλους παγκόσμιους οικονομικούς ηγέτες, πρότεινε ως καλύτερη λύση για την Ελλάδα το στρατιωτικό πραξικόπημα! Να σημειωθεί ότι έπειτα από σφοδρές διαμαρτυρίες στην χώρα μας ο συντάκτης του άρθρου στο εν λόγω περιοδικό άλλαξε τον τίτλο του άρθρου του από ««Η πραγματική λύση για την Ελλάδα: το στρατιωτικό πραξικόπημα» σε «Η τρομακτική λύση για την Ελλάδα:. ένα στρατιωτικό πραξικόπημα», επισημαίνοντας ότι δεν επρόκειτο παρά για «ένα σκοτεινό και πικρό αστείο που κυκλοφόρησε στους οικονομικούς κύκλους». Πονηρές οι ώρες λοιπόν - επικίνδυνα πολλά από τα σενάρια. Μια παρωδία που έθαψε και κρύβει επιμελώς επτασφράγιστα μυστικά και απίστευτα παρασκήνια μέσα στον πυρήνα της συνεχιζόμενης οικονομικής τραγωδίας.
