* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
«Κατά μάνα και πατέρα
Κατά γιο και θυγατέρα»
Λαϊκή παροιμία
Καίριο προκύπτει το ερώτημα στα χείλη των Ελλήνων. Είναι σοβαρό Κοινοβούλιο αυτό που βλέπουμε καθημερινά στις εφημερίδες ή στα δελτία ειδήσεων; Ασφαλώς όχι. Ούτε καν ανεκτή από δημοκρατική άποψη. Ακόμα και στα κουτσομπολίστικα σόου, διακωμωδείται και χλευάζεται. Το γιατί και ποιος είναι υπεύθυνος, μην το ψάχνετε. Θα το βρείτε αμέσως, αν σκεφθείτε, πως οι υπεράριθμοι βουλευτές μας, εν πολλοίς αργόσχολοι και ανίκανοι, είναι Έλληνες. Γεννήθηκαν και ανατράφηκαν σε ελληνικές οικογένειες (πλην ενός χαοτικού!). Σπούδασαν σε ελληνικά σχολεία. Μεγάλωσαν και δραστηριοποιήθηκαν, μέσα στην ελληνική κοινωνία. Όλοι τους είναι σάρκα από τις σάρκες μας. Συνεπώς η ευθύνη μας γι’ αυτούς δεν είναι μικρή. Αλλά τι να γίνει. «Αυτή είναι η Ελλάδα» καθώς είπε ο φον Θρούμπεν κ. Σημίτης.
Στο Κοινοβούλιό μας, εκτός από τα κόμματα, που εκπροσωπούνται σ` αυτό, επικρατεί μία ποικιλία τάσεων, τάξεων και ομάδων. Τάσεις ευτελείς, απαξιωμένες, θλιβερές. Είναι τα ελεεινά υποκομματίδια. Μερικοί με ανεπίτρεπτες συμπεριφορές με μια υπερτροφική εγωπάθεια και με μια εξουσιαστική έπαρση και αμετροέπεια. «Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» (Κουλούρης). Περνάει με κόκκινο, πλαστογραφεί, δεν πληρώνει τέλη (Λιάπης). Είναι η ομάδα των ακραιφνών Ελλήνων των μεγαλοσχημόνων, που όμως χρησιμοποίησαν τη Βουλή, ως μιζαδόροι, άρπαγες, διεφθαρμένοι. (Τζοχατζόπουλος, Μαντέλης, Παπαντωνίου). Μερικοί ανήκουν στην τάξη των αδυνάτων να εκφέρουν τον ορθό ελληνικό λόγο. Και αφού δεν μπορούν να διατυπώσουν σωστές σκέψεις, ιδέες ή προτάσεις καταφεύγουν σε ύβρεις. Η Χ.Α. και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το περιβόλι, όπου ανθούν η αναίδεια, η πρόκληση και το χυδαίο (Κασιδιάρης, Ζαρούλια, Παναγούλης, η Ζωή της Λωραίνης, οι ανεξέλεγκτοι ψεκασμένοι κ.ά.). Είναι ακόμα η κλίκα των φοιτητικών και κλαδικών εξαχρειωμένων συνδικαλιστών. Θαρρούν πως βρίσκονται σε αμφιθέατρα των Σχολών ή επικεφαλής κατευθυνόμενων εκδηλώσεων. Επίσης οι σαλτιμπάγκοι, οι ανεμοδούρες. Οι στερούμενοι ιδεολογικών πεποιθήσεων. Με την πρώτη ευκαιρία μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα. Ακολουθούν οι χαμαιλέοντες. Μετατρέπουν τα έδρανα σε αρένες μονομάχων με κορώνες κωμικοτραγικής αντιπαράθεσης. Πολλοί ψηφίζουν για εθνικά θέματα, χωρίς να γνωρίζουν τα ζητούμενα (Χρυσοχοΐδης, η γραφική Κατσέλη). Ομολόγησαν πως ψήφισαν το Μνημόνιο, δίχως να το μελετήσουν. Εφημερίδες και Τ.Υ. επηρεάζουν τους Εθνοπατέρες. Αμιλλώνται σε κοκορομαχίες, με ευτελείς εκφράσεις, ατάκες ή εξυπνάδες, προσδοκώντας την προβολή τους στην τηλεθέαση. Παλιά συνήθεια. Μου έλεγε κάποτε ένας βουλευτής: «Ας με γράφουν οι εφημερίδες κάθε μέρα κι ας με βρίζουν. Κέρδος έχω».
Δυστυχώς η Βουλή ταιριάζει περισσότερο με τον Κασιδιάρη, τη Ραχήλ Μακρή ή τον Παναγούλη, παρά με την παλιά της δόξα, που τιμούσαν τα έδρανά της αστέρες του ορθού λόγου, του κύρους και της ευθύνης.
Η σημερινή λοιπόν Βουλή είναι χαμηλού επιπέδου. Ποτέ δεν ήταν τόσο χαμηλά. Και φυσικά η ευθύνη, για την αποκαρδιωτική τούτη εμφάνισή της, είναι και δική μας. Αλλά φρόντισαν γι’ αυτό και άλλοι. Για δείτε. Ποιοι είναι οι λεγόμενοι σήμερα ταγοί μας; Μήπως βρίσκονται στο ύψος τους οι Πρυτάνεις και οι καθηγητές των Πανεπιστημίων; Δείτε τον Πελεγρίνη τον Πρύτανη του ΚΑΠ. Άφησε κλειστό το Πανεπιστήμιο για να παίξει στο Λονδίνο θέατρο, περιβληθείς ερυθράν χλαμύδα. Περίπτωση για κλάματα. Είναι οι συνδικαλιστές μπροστάρηδες εργατικών κινημάτων; Τα πουλημένα κανάλια σε κόμματα ή σε επιχειρήσεις; Μήπως είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που με εμμονή παραμένουν σε πρακτικές του παρελθόντος; (Φροντιστήρια, άρνηση αξιολόγησης, σκασιαρχεία κ.ά.). Οι παπάδες και οι Ιεράρχες, οι Δικαστές, οι παραγωγικοί κλάδοι; Όλοι θα μπορούσαν από τη σκοπιά τους, με το έργο και τους στόχους τους, να βοηθήσουν ώστε το Ελληνικό Κοινοβούλιο να μην περιέλθει σ` αυτή την οικτρά κατάσταση.
Δεν λέω. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Άνδρες κοινοβουλευτικοί με κύρος, ευθύνη και θετική παρουσία. Είναι όμως ελάχιστοι, αδύναμοι να ανατρέψουν τη φθορά. Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι οι δημοσκοπικές επιδόσεις της Ναζιστικής αγέλης της Χρυσής Αυγής. Αλλά και η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στη λογική και πολιτική του πεζοδρομίου. Στο πείσμα του ευτελούς λαϊκισμού, έστω κι αν ο ολισθηρός τούτος δρόμος, καταδεικνύεται καθημερινά ως αλυσιτελής και αποτυχημένος. Ευθύνη ακόμα και στους Ανεξέλεγκτους Ψεκασμένους, που κάνουν πολιτική με προτροπές λιντσαρίσματος και ουτοπικών επαναστάσεων.
Ελπίδα για ανάκτηση της παλαιάς αίγλης του Κοινοβουλίου φαίνεται όχι μόνον δύσκολη, αλλά ανέφικτη. Αυτή θα είναι η μορφή και η ουσία του, για πολλά χρόνια. Είναι σάρξ εκ της σαρκός μας.
