Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Η ΕΙΔΗΣΗ στην «Ελευθερία» της Πέμπτης είχε τίτλο «77χρονος πρώην βουλευτής, νέος πρόεδρος του ΟΠΑΔ» και σημείωνε: «κατά πλειοψηφία εγκρίθηκε από την Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, η τοποθέτηση του πρώην βουλευτή, Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, στη θέση του προέδρου του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου, παρά την κριτική που δέχθηκε από τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ λόγω της ηλικίας του...». Στη συνέχεια του ρεπορτάζ, αφού παρατίθενται οι εξωφρενικοί διάλογοι των μελών της κοινοβουλευτικής επιτροπής, αναφορικά με την ηλικία του κ. Ζαχαράκη, παρατίθεται η δήλωση του ιδίου προς τα μέλη της Επιτροπής: «Είμαι γεννημένος το 1937... Το ζήτημα της ηλικίας δεν είναι πάντοτε ευθέως ανάλογο με την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα. Εγώ δεν δέχθηκα να είμαι πρόεδρος του ΟΠΑΔ για να βολευτώ. Είμαι συνταξιούχος και άρα, αναλαμβάνοντας μια τέτοια θέση, θα έχω και μείωση αποδοχών!»...
«ΖΗΜΙΩΝΕΙ» ο άνθρωπος απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε, αλλά το κάνει κι αυτός για την πατρίδα που τον χρειάζεται τούτη τη δύσκολη στιγμή!... Στα 77 του χρόνια, ξεκινάει μια καινούργια καριέρα δημόσιου λειτουργού (για πόσους άραγε μήνες;) για να πλουτίσει ίσως το... βιογραφικό του εις βάρος της βουλευτικής του σύνταξης!... Προφανώς, οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε την οικονομική ... θυσία του, την οποία ευθαρσώς ανέδειξε στη Βουλή, χωρίς κανείς από τους παρισταμένους να τον ψέξει για το θράσος του να εμφανίζεται και «χαμένος» από πάνω...
ΕΥΓΕΝΩΣ πάντως, θα μπορούσε κάποιος να του υποδείξει ότι, αφού το μοναδικό του κίνητρο είναι η ανιδιοτελής προσφορά προς την πατρίδα, υπάρχει και η λύση να προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες του στον ΟΠΑΔ και να συνεχίσει να εισπράττει τη βουλευτική του σύνταξη στο ακέραιο... Έτσι και το ταμείο του κράτους θα ήταν κερδισμένο και ο ίδιος καθόλου ζημιωμένος για την προσφορά του στον τόπο... Όμως ο κ. Ζαχαράκης δυστυχώς γι’ αυτόν, αλλά και για μας, είναι ειλικρινής, όταν δηλώνει ότι, προκειμένου να πάρει την πολυπόθητη «καρέκλα» δέχεται ακόμη και να «χάσει»...
ΓΙΑΤΡΟΣ και πρώην βουλευτής λέει το βιογραφικό του... Προφανώς, ένας ακόμη από τους πολλούς που, παρότι επιστήμονες νιώθουν ότι, είναι «τίποτα» χωρίς δημόσιο αξίωμα, όσων ετών και αν είναι, όση σύνταξη κι αν εισπράττουν!... Που, τις μικρές χαρές της ζωής, τη χαρά της δημιουργίας, τη ζεστασιά της οικογένειας, το τσιπουράκι με την συντροφιά των άλλων απομάχων της ζωής, τη φιλία, τον έρωτα, δεν μπορούν να τις αξιολογήσουν θετικά, καθώς τις υποκατέστησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, με το κυνήγι της καρέκλας και της επιβεβαίωσης μέσα από τα μάτια των άλλων... Που, ξόδεψαν χρόνια ολόκληρα τα Σαββατόβραδά τους στις κομματικές συνεστιάσεις... Που θυσίασαν τα όμορφα κυριακάτικα πρωινά τους σε περιοδείες (από χωρίου εις χωρίον) και συγκεντρώσεις... Που παραμέρισαν την οικογένεια κι έκαναν σπίτι τους τη Βουλή, το κόμμα οικογένεια και φίλους τους οπαδούς με τις πλαστικές σημαίες...
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι που δεν θα καθίσουν ποτέ στο σπίτι να απολαύσουν την παχυλή τους σύνταξη... Ούτε καν τα γεράματά τους... Που θα σέρνονται, ραμολιμέντα πια, από κομματική συνέλευση σε κοπή πίτας και θα νομίζουν ότι το κάνουν για το καλό της πατρίδας κι όχι για να καλύψουν το υπαρξιακό τους αδιέξοδο... Άνθρωποι που έκαναν τρόπο ζωής τους, το να παρίστανται: σε τελετές, σε εκδηλώσεις, σε κηδείες, σε γάμους, σε βαφτίσια... Που έβαλαν στην άκρη τον ιδιωτικό τους και αναζήτησαν την οικειότητα στον δημόσιο βίο... Ουκ ολίγα στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, τα παραδείγματα...
ΔΕΝ θα βρουν την ισορροπία τους ποτέ... Η πολιτική τους σημάδεψε... Της έδωσαν περισσότερα απ’ ό,τι τους έδωσε κι ας νιώθουμε οι υπόλοιποι ότι θα φύγουν ευτυχισμένοι... Ο περίγυρος τους μόνο ξέρει τι σταυρό κουβάλησαν και κουβαλούν οι περισσότεροι απ’ αυτούς... Και δεν χρειάζεται γνώσεις κοινωνιολόγου για να υποθέσει κανείς από τι πάσχει ένας άνθρωπος που στα 77 του διεκδικεί μια καρέκλα που δεν προσφέρει ούτε δόξα, ούτε περισσότερα χρήματα... Από μοναξιά; Από κατάθλιψη; Από τίποτα καλό πάντως...
