Του Χρήστου Τσαντήλα
«Λαέ της Λάρισας, λαέ του κάμπου...
...Πρόεδρε, πρόσεχε... στον Βόλο είμαστε...
Λαέ της Λάρισααας!!! ξαναλέω, λαέ της Λάρισααας!!! Πού είσαι να δεις τον λαό του Βόλου!!! Αυτή τη λαοθάλασσα... νέοι, εργάτες, αγρότες και τα περήφανα γηρατειά, όλοι βρίσκονται εδώ, στην παραλία, να βροντοφωνάξουν ότι επιτέλους ήρθε η ώρα της αλλαγής, ήρθε η ώρα που θα μιλήσει ο περήφανος λαός, ένας λαός που δεν έχει συνηθίσει να καταπιέζεται από ξένους και ντόπιους δυνάστες...».
Πόσο γνωστό είναι ακόμα και σήμερα το σύνθημα «εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα» αλλά και το «ψηλέ προχώρα έφτασε η ώρα» (για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) τα οποία δονούσαν την ατμόσφαιρα και σκορπούσαν ιδεολογικό παροξυσμό, κομματική περηφάνια και ταξική... ανατριχίλα, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, αλλά και λίγο μετά...
Ακόμα και οι νεότεροι γόνοι (μετέπειτα πρωθυπουργοί) Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής, μπορούσαν (τότε) να κάνουν κάτι που κανείς πολιτικός της σημερινής φουρνιάς, δεν μπορεί (τώρα) να καταφέρει. Τι δηλαδή; Να γεμίζουν πλατείες και να κατεβάζουν χιλιάδες λαού στις (ιστορικές) συγκεντρώσεις. Στις απέραντες σε όγκο και ανεπανάληπτες σε παλμό συγκεντρώσεις, που γίνονταν ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όχι μόνο αυτό. Να στολίζουν τη χώρα με εκατομμύρια πανό, σημαίες και βεγγαλικά, σε μια πανδαισία κομματικής πειθαρχίας, που κινητοποιούσε καραβάνια λεωφορείων, από νομό σε νομό, χιλιόμετρα μακριά, αεροπλάνα και πλοία με μετανάστες για να ρίξουν την ψήφο τους στην κάλπη.
Τεράστια κονδύλια από τον (κρατικό) κουμπαρά των κομμάτων, ιδιαίτερα εκείνων της εξουσίας, σπαταλούνταν σε φιέστες δίχως νόημα, δίχως μέτρο και σοβαρότητα, αλλά όμως πάντα, με αποτέλεσμα. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», ή «για μια Ελλάδα λεύτερη, δημοκρατική, ζήτω η Ελλάδα κ.λπ. ζήτω η Νέα Δημοκρατία!».
Πρώτος ο Γέρος της Δημοκρατίας δεν είχε πει ότι «όποιος καταφέρει να γεμίσει την κεντρική πλατεία της Λάρισας, είναι πρωθυπουργός;». Δυστυχώς μετέπειτα τη γέμισαν και δύο απ’ αυτούς, που αποδείχθηκαν και μοιραίοι για τη χώρα...
Τώρα τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά... Αλλά για όσους έζησαν τα πολιτικά γεγονότα των προηγούμενων τριών τουλάχιστον δεκαετιών, θα συμφωνήσουν ότι φέρνοντας αυτές τις καταστάσεις στη θύμηση, νιώθουμε καλύτερα, τι άλλαξε στην Ελλάδα συγκρίνοντάς τα με το σήμερα.
Και δυστυχώς θα πρέπει να δώσουμε εξηγήσεις στον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά το χειρότερο στα παιδιά μας, πώς έγινε και μόνο το κλίμα είναι που άλλαξε, οι πολιτικοί μας παραμένουν πάντα οι ίδιοι... Όπως θα πρέπει να αποκλείσουμε την περίπτωση, η συμπεριφορά μας, όλα αυτά τα χρόνια, να είχε επηρεαστεί από τα καπνογόνα και τη βοή εκείνων των μεγάλων συγκεντρώσεων και κάθε φορά τα λάθη μας να επιδείνωναν την ασθένεια που μας οδήγησε κατευθείαν στα μνημόνια.
