Του Γιάννη Μήτσιου Φυσικού - νομικού

 

Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες σαράντα χρόνια από τη μεταπολίτευση, δηλαδή την αλλαγή του πολιτεύματος. Από τη δικτατορία περάσαμε στη δημοκρατία και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δέχτηκε την αλλαγή αυτή με μεγάλον ενθουσιασμό και πολλές ελπίδες και όνειρα. Στην πολιτική σκηνή τα χρόνια αυτά κυριάρχησαν και κυβέρνησαν την Ελλάδα, είτε διαδοχικά είτε μαζί όπως συμβαίνει σήμερα, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, η πρώτη στον χώρο της κεντροδεξιάς και το δεύτερο στον χώρο της κεντροαριστεράς. ΜΕ την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε η χρυσή εποχή της σύγχρονης Ελλάδος. Με τις διάφορες επιδοτήσεις άρχισαν να εισρέουν μεγάλα χρηματικά ποσά. Από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και τα διάφορα Πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ κ.λπ. μέχρι το τρέχον πρόγραμμα ΕΣΠΑ, έχουν εισρεύσει περισσότερα από 200 δισ. ευρώ. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν και τα 328 δισ. ευρώ που χρεωθήκαμε, προκύπτει ένας οικονομικός πακτωλός που άρδευσε τα Ελληνικά Ταμεία.

Αν αναρωτηθεί κάποιος τι απέγιναν όλα αυτά τα χρήματα είναι πολύ πιθανό να θυμηθεί την απάντηση που έδωσε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα το 1952 Πιουριφόι όταν ρωτήθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Υπουργείο Εξωτερικών της Αμερικής) τι απέγιναν τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη: Τα έφαγαν οι 100 οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα! Ωμά και κυνικά! Απομακρύνοντας, ωστόσο, αυτές τις ανατριχιαστικές μνήμες ο κάθε καλόπιστος πολίτης έτρεφε ελπίδες ότι ένα μέρος, έστω, των χρημάτων αυτών θα μπορούσε να διατεθεί για τη δημιουργία υποδομών και την αναβάθμιση των θεσμών από την Παιδεία και την Υγεία μέχρι τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη κ.λπ. Σε όλες, πάντως, τις δοσοληψίες με το κράτος κυριαρχούσε ο νόμος της μίζας. Το ιδεολογικό της υπόβαθρο ήταν το γνωστό, «όλοι παίρνουν μίζες εγώ τόσο ηλίθιος είμαι ώστε να μην κάνω στον εαυτό μου ένα μικρό δωράκι»;

Σε όλα αυτά τα χρόνια της δανεικής ευημερίας η μεσαία κοινωνική ελληνική τάξη, ο στυλοβάτης των ηθικών αξιών, «κατέβασε ρολά». Δεν άσκησε το ρόλο της. Έτσι κυριάρχησαν οι νεόπλουτοι και οι κρατικοδίαιτοι πειρατές. Και επέβαλαν τη δική τους αντίληψη και νοοτροπία: Την επιδειξιομανία, την ξενομανία, τη νεοπλουτίστικη ξιπασιά. Αντί να επιμείνει στην τήρηση των θεσμών και των νόμων από όλους, επεδίωξε να ορίσει κανόνες που να της επιτρέπουν να τους παραβιάζει ατιμώρητα. Έτσι νομιμοποίησε την εξάπλωση της διαφθοράς έχοντας ως δικαιολογία τον έσχατο λαϊκισμό ότι για όλα φταίγουν οι ξένοι. Παλιότερα ήταν οι φονιάδες των λαών Αμερικανοί και σήμερα οι αδίστακτοι τοκογλύφοι Γερμανοί με την καγκελάριό τους τη Μέρκελ. Η δημόσια εκπαίδευση ολισθαίνει διαρκώς στον κατήφορο της παρακμής. Τα σχολεία ταλανίζονται από τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις καταστροφές. Οι έχοντες στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και μετά το Λύκειο τα στέλνουν για σπουδές στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι τελείως άσχετο με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας...

Ο συμβατικός ιδεολογικός άξονας δεξιά - αριστερά κυριάρχησε ολόκληρη αυτή την περίοδο. Η αριστερά προτείνει την αυξημένη φορολογία σε πρόσωπα και επιχειρήσεις ώστε να διευρυνθεί το πλέγμα της προστασίας των αδυνάτων και όσων έχουν ανάγκη. Η δεξιά πιστεύει ότι η υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας θα προκαλέσει μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και συνεπώς μείωση των φόρων ώστε να βοηθηθούν οι αδύνατοι. Ούτε, όμως, έγινε και κάποια προσπάθεια συγκερασμού των δύο τάσεων από τα κόμματα. Δυστυχώς, τα κόμματα στην πλειονότητά τους λειτούργησαν σαν οχήματα ανάδειξης πολιτικών φιλοδοξιών και κόμβοι εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων. Δεν πίστεψαν στην άποψη ότι τα σύγχρονα κόμματα είναι εκείνα που δεν εγκλωβίζονται σε ιδεοληπτικά στεγανά, αλλά εμπνέονται από αξίες οι οποίες καθοδηγούν τη συμπεριφορά των πολιτών, δηλαδή την ισότητα, την ελευθερία, την αξιοκρατία, το συλλογικό συμφέρον και την αυτοπραγμάτωση.

Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989 και το σκάσιμο της νεοφιλελεύθερης φούσκας το 2008 άρχισε ο ελληνικός κατήφορος προς τη χρεοκοπία. Από την ευδαιμονία των ανεξέλεγκτων δανείων φτάσαμε στη σκληρή και αναπόφευκτη πραγματικότητα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Σήμερα ο πολιτικός κόσμος, διασπασμένος σε πολλά κόμματα και κομματίδια (46 κόμματα υπέβαλαν αίτηση συμμετοχής στις ευρωεκλογές) επέλεξε να εφαρμόσει μια τακτική γνωστή από το παρελθόν: Ρουσφετολογία, πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, συντεχνιακά συμφέροντα, λαϊκισμός και υποσχεσιολογία. Το κακό είναι ότι ενώ ξέρουν τι πρέπει να γίνει, αποφεύγουν να μιλήσουν καθαρά και σταράτα. Να πουν π.χ. ότι ανάπτυξη δεν γίνεται με καφετέριες αλλά με δραστηριοποίηση στους τομείς όπου η Ελλάδα είναι χώρα ανταγωνιστική: στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στη ναυτιλία και στον τουρισμό. Επιτέλους, ας κάνουμε κι εμείς ό,τι κάνουν και οι άλλοι Ευρωπαίοι που βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εμάς. Αφού εμείς χρεοκοπήσαμε γιατί δεν κάνουμε ό,τι κάνουν και εκείνοι;