Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΠΟ τους τίτλους και τα σχόλια του Τύπου για τα αποτελέσματα των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων, μπορείς να καταλάβεις πώς προσλαμβάνει η ελληνική κοινωνία την προσγείωση στην πραγματικότητα. Χαρακτηριστικός ο τίτλος της χθεσινής «Ελευθερίας»: ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥΣ!» (το θαυμαστικό υποθέτω, ετέθη για να υπογραμμίσει το «απίστευτο»... Κάτι δηλαδή, σαν «πού καταντήσαμε!... Να επιλέγουμε σχολή δίπλα στο σπίτι μας»!...)
ΑΚΟΜΗ πιο χαρακτηριστικός ο τίτλος της εφημερίδας «Έθνος»: «ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ!». Τουτέστιν, πρώτο κριτήριο στην επιλογή των σχολών, η ευκολότερη εξασφάλιση επαγγελματικού μέλλοντος... Τα σχόλια όλων των εφημερίδων άλλωστε στο ίδιο μοτίβο: όσο πιο μοιρολατρικά γίνεται... Για το «κακό» που μας βρήκε, να αναγκαζόμαστε να διαλέγουμε γνωστικό αντικείμενο με κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση!...
ΑΛΛΗ μια βίαιη διόρθωση, μας βρίσκει δυσαρεστημένους... Αντί να υποδεχόμαστε την προσγείωση στην πραγματικότητα με κριτική διάθεση στην αρρωστημένη μας νοοτροπία, γκρινιάζουμε για το κακό που μας βρήκε... Το οποίο κακό εν προκειμένω, είναι «να σπουδάζουμε στην πόλη μας» και να «διαλέγουμε σχολή, με κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση»!...
ΜΠΟΡΕΙ να ακούγεται αιρετικό, αλλά θεωρώ ότι η κρίση (και) στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργεί ως «ευλογία»... Διότι, το λογικό είναι αν υπάρχει σχολή που καλύπτει τις φιλοδοξίες μας στην πόλη μας, να επιλέγουμε αυτή και όχι μιας άλλης πόλης, μόνο και μόνο «για να μην στερηθεί το παιδί τη φοιτητική ζωή» που είναι γλυκιά μόνον εκτός οικογενειακής εστίας κι αυτό να το πληρώνουμε πανάκριβα... Όπως, λογικό είναι να επιλέγουμε γνωστικό αντικείμενο με κριτήριο το αν θα μας εξασφαλίσει δουλειά...
ΜΕΧΡΙ τώρα, ξέρουμε πώς σκεφτόμασταν... Αδιαφορούσαμε για τον υπερκορεσμό του δικηγορικού, παραδείγματος χάριν, επαγγέλματος και πανηγυρίζαμε που το παιδί μας «πέρασε» στη Νομική... Γιατί ξέραμε ότι η Νομική είναι μια σχολή που ναι μεν, δεν δίνει δουλειά, αλλά δίνει πτυχίο... Με το οποίο ανά χείρας, πηγαίναμε στη συνέχεια στον βουλευτή της επιλογής μας και είτε παζαρεύοντας την ψήφο μας, είτε εξαργυρώνοντας τα κομματικά μας ένσημα, καταφέρναμε οι περισσότεροι να βρούμε μια θέση στο Δημόσιο...
ΣΤΕΛΝΑΜΕ το παιδί μας από τη Λάρισα στο Μεσολόγγι να κάνει σπουδές στην ιχθυοκαλλιέργεια, για να μην του στερήσουμε τη χαρά της επιτυχίας, αδιαφορώντας για το κατά πόσο η επένδυση που κάναμε ξοδεύοντας χρήματα για τις σπουδές του, θα είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα... Επιλέγαμε σχολές που κάποτε επέλεγαν οι πλούσιες κόρες των Αθηνών για επιμόρφωση και μόνο (κοινωνιολογία, ψυχολογία, ιστορία της Τέχνης, διεθνείς σπουδές) και δεν μπαίναμε καν στον κόπο να απαντήσουμε στο ερώτημα «πώς θα αξιοποιηθούν αυτές οι σπουδές;»... Για ελάχιστους υπήρχαν θέσεις... Για τους πολλούς υπήρχε η λύση του Δημόσιου... Αλλά για πόσους;
Η ΚΡΙΣΗ μας αναγκάζει πλέον να μετρήσουμε διαφορετικά τα πράγματα... Το δημόσιο τελειώνει... Η Νομική, το Πάντειο κ.λπ. δεν μπορεί πλέον να είναι προθάλαμος για το δημόσιο... Οι απόφοιτοι με φιλοδοξίες διακρίσεως θα πετύχουν επαγγελματικά, είτε στη δικηγορία είτε σε άλλα κορεσμένα επαγγέλματα, ενώ όσοι προσδοκούν απλώς το «χαρτί» θα πρέπει να το ξανασκεφθούν... Οι «διεθνείς σπουδές» κι η «κοινωνιολογία» δεν οδηγούν πουθενά κι αν οδηγούν, αυτό αφορά σε ελάχιστους: όσους έχει ανάγκη η αγορά... Αυτή θα κρίνει πλέον, ποιες είναι οι ανάγκες... Το έδειξε η έκρηξη του ενδιαφέροντος για τις σχολές τουριστικών επαγγελμάτων... Αύριο, μεθαύριο, όσοι «δεν παίρνουν τα γράμματα» δεν θα επιχαίρουν (αυτοί κι οι οικογένειές τους) γιατί μπήκαν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με βαθμό 2,81! Θα επιλέγουν το δρόμο της τεχνικής εκπαίδευσης, αναλογιζόμενοι ότι για να βρεις τεχνικό που θα σου εγκαταστήσει δορυφορική κεραία τηλεόρασης ή για να σου αλλάξει μια πρίζα σήμερα, χρειάζεται να περιμένεις δύο μέρες για το ραντεβού μαζί του...
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, δεν ωφελεί να μοιρολογούμε για τα ποσοστά ανεργίας των νέων και παράλληλα να ξοδεύουμε αλόγιστα χρήματα σε φροντιστήρια και σπουδές για να περάσουν σε σχολές που διασφαλίζουν «καλή φοιτητική ζωή» και οδηγούν σε κορεσμένα επαγγέλματα...Το σωστότερο είναι να προγραμματίζουμε... Κι αυτό δεν μπορεί να αποτελεί αναγκαστική επιλογή λόγω της κρίσης, αλλά προϊόν ενός ορθολογισμού που οφείλουμε ν’ ανακαλύψουμε...
