Του κ. Αχιλλέα Παπαγεωργίου
Σήμερα όλοι οι πνευματικοί και διοικητικοί ηγέτες στη Λάρισα συζητούν για το Αρχαίο Θέατρο και τι πρέπει να γίνει. Συζητούν ακόμη, για αρχαία που βρέθηκαν και πώς κτίστηκαν οι οικοδομές, ενώ κάτω στα θεμέλια υπάρχουν αρχαία.
Επειδή έγινε αναφορά και για τον «πομπικό δρόμο» στη γωνιά Κύπρου και Ρούσβελτ, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ στα πραγματικά γεγονότα άγνωστα μέχρι σήμερα και να ενημερώσω τους Λαρισαίους σχετικά με αυτό.
Το 1978 διηύθυνα την δευτεριάτικη εφημερίδα «Θεσσαλική Φωνή» όταν στις 12.00 η ώρα τα μεσάνυχτα κτύπησε το τηλέφωνο και ο αξιωματικός στον Πύργο Ελέγχου της 110ης Πτέρυγας Μάχης με ενημέρωσε ότι «εδώ και δέκα λεπτά προσγειώθηκε αεροπλάνο με επιβάτη τον Υπουργό Πολιτισμού, καθηγητή Νιανιά και τους συνοδούς του». Μου είπε ακόμη ότι κατευθύνονται στο ξενοδοχείο «Διβάνι Παλλάς» και στις 6 το πρωί απογειώνονται για Αθήνα.
Ευχαρίστησα το φίλο μου αεροπόρο και σε δύο λεπτά έφυγα για το ξενοδοχείο. Μόλις έφτασε ο υπουργός και κάθισαν στο σαλόνι του πρώτου ορόφου, έφτασα και γω και τράβηξα κατευθείαν στο τραπέζι τους.
- Είσαι δημοσιογράφος; μου λέει.
- Ναι κύριε υπουργέ του απαντώ.
Αφού είπα ποιος είμαι, κάθισα, έβγαλα το μαγνητόφωνο και άρχισα τις ερωτήσεις για το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας και πως αντιμετωπίζει το Υπουργείο Πολιτισμού το μοναδικό Αρχαίο Θέατρο στην καρδιά της πόλεως των Λαρισαίων.
Οι απαντήσεις του υπουργού ήταν ενθαρρυντικές και στα λόγια του διέκρινες την ειλικρίνεια και το πραγματικό ενδιαφέρον του Υπουργείου για το «καύχημα» όχι μόνο των Λαρισαίων αλλά όλων των Ελλήνων.
Αφού τελείωσε η συνέντευξη είπαμε μερικά για την ιστορία της Λάρισας, ο υπουργός μου ζήτησε το άρθρο να το στείλω στην Αθήνα.
- Του είπα, «πότε θα φύγετε εσείς»;
- «Στις 6.00 το πρωί», μου απαντά.
- «Στις 5.30 η εφημερίδα θα είναι στη ρεσεψιόν», του απάντησα.
Πράγματι την πήγα και ο υπουργός την πήρε μαζί του.
Μετά από μερικές μέρες, με βρήκε ο Γιάννης Χατζηπούλιος και μου ζήτησε «αν μπορώ» να τον βοηθήσω για να πάρει την άδεια ανέγερσης του κτιρίου. Δεν του είπα τίποτε, ούτε του υποσχέθηκα κάτι. Θυμήθηκα τη γνωριμία μου με τον υπουργό Πολιτισμού, καθηγητή αείμνηστο Νιανιά, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στην Αθήνα, κατευθείαν στο υπουργείο Πολιτισμού. Μόλις με είδε η ιδιαιτέρα γραμματέας του υπουργού, σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και ενημέρωσε τον υπουργό για την άφιξή μου. Αφού είπαμε μερικά για τη Λάρισα και το Αρχαίο Θέατρο, μπήκα κατευθείαν στο ψητό.
Στη Λάρισα, σε δυο κεντρικούς δρόμους, Κύπρου και Ρούσβελτ στην καρδιά της πόλεως έσκαψαν για μια οικοδομή και σε βάθος 4 μέτρων βρήκαν αρχαία από έναν «πομπικό δρόμο» όπως είπαν οι αρχαιολόγοι. Χθες ένα σχολικό αυτοκίνητο με 36 μικρά παιδιά, έκανε μια παρατιμονιά και το μισό αυτοκίνητο ήταν στο κενό και το άλλο στο δρόμο. Είναι θαύμα που δεν θρηνήσαμε θύματα. Αυτό μπορεί να συμβεί και άλλες φορές.
Ο υπουργός με κοιτούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια και όταν τελείωσα τη φανταστική περιγραφή μου, μου είπε «τι να κάνουμε»;
- Να του δώσουμε την άδεια για να κτίσει. (Τόσο απλά).
Αμέσως καλεί τον Διευθυντή του, δίνουμε τα στοιχεία, μου’ ρχεται η φαεινή ιδέα να του πω, ότι αυτός που έχει το οικόπεδο είναι φτωχός και ο υπουργός εγκρίνει 200.000 δραχμές για τη μεταφορά των ογκόλιθων του «πομπικού δρόμου». Μου δίνει την άδεια υπογεγραμμένη και σφραγισμένη με αριθμό πρωτοκόλλου μέσα σε ένα φάκελο να την δώσω στον ιδιοκτήτη της υπό ανέγερση οικοδομής.
Ήρθα, βρήκα τον Γιάννη κοντά στο «ΟΛΥΜΠΙΟ» και του είπα να με κεράσει έναν καφέ. Εκεί έβγαλα και του έδωσα το φάκελο με την άδεια. Έμεινε ο Γιάννης και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένας άσημος δημοσιογράφος έκανε εκείνο που οι υπουργοί της Κυβέρνησης δεν μπορούσαν να κάνουν.
Κάλεσα τηλεφωνικά τον φίλο μου Χρήστο Σαμαρά από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και του έδωσα το έγγραφο του υπουργού. Μου υποσχέθηκε ότι θ’ αναλάβει αυτός τη μεταφορά των ογκόλιθων του «πομπικού δρόμου» στο χώρο που θα κτίζονταν το Νέο Μουσείο της Λάρισας στο Μεζούρλο.
Όταν παραχωρήθηκε ο χώρος για το Νέο Μουσείο, από τον Δήμο, νομίζω το 1975, ήμουν και γω δημοτικός σύμβουλος και υπέγραψα για την παραχώρηση των 110 στρεμμάτων με δήμαρχο τον αείμνηστο Στέλιο Ζωγραφίδη. Ο γλύπτης Χρήστος Σαμαράς σκάλισε σε χαλκό τον ανδριάντα του Νικοτσάρα που είναι τοποθετημένος στην Κεντρική πλατεία της Ελασσόνας.
Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Χρήστο Σαμαρά, γιατί βάσει σχεδίου που συνέταξε ο ίδιος, επιμελήθηκε τη μεταφορά των ογκόλιθων του «πομπικού δρόμου» από το οικόπεδο Χατζηπούλιου στο χώρο του Μουσείου, όπως ακριβώς ήταν.
Πολλοί θα πουν, ότι δεν έκανες καλά που μεσολάβησες να φύγει ο «πομπικός δρόμος από κει που βρέθηκε»! Πριν αποφασίσω να πάω στον υπουργό, σκέφτηκα τρία πράγματα.
1ον) Θα χαραμίζονταν ένα κεντρικό οικόπεδο μεγάλης οικονομικής αξίας των συμπολιτών και φίλων μου αδελφών Χατζηπούλιου.
2ον) Θα προστατεύονταν με λινάτσες όπου οι ανόητοι γραφίστες θα έβαζαν ό,τι χαζό υπάρχει και έτσι θα ’χαμε την μεγαλύτερη ασχήμια στο κέντρο της πόλης.
και 3ον) Η τάφρος αυτή θα συγκέντρωνε σκουπίδια και τρωκτικά που θα απειλούσαν την υγεία των Λαρισαίων.
Δηλώνω κατηγορηματικά ότι, ούτε δέχτηκα ούτε ζήτησα από κανέναν τίποτα.
Ό,τι έκανα το έκανα για την πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και θα κλείσω τα μάτια μου σ’ αυτήν.
