* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν προαποφασισμένη, ομολογούν οι μάρτυρες πρώην χρυσαυγίτες που βρίσκονται υπό καθεστώς προστασίας. Όλα πλέον αποκαλύπτονται κατά έναν περίεργο τρόπο, καθώς οι μέχρι πρότινος σκληροί της εν λόγω εγκληματικής οργάνωσης, σήμερα «σπάνε» ο ένας μετά τον άλλο είτε από φόβο, είτε από συγκίνηση για τον φόνο του ακτιβιστή, είτε από τύψεις για όλα όσα τους έβαζαν να κάνουν και που τώρα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο. Παρά τα γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίζεται ως εγκληματική οργάνωση, παρά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τη δομή, την ιεραρχία και τους σκοπούς της, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση βρίσκεται μεταξύ του 8%-9%. Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τους πάντες αλλά περισσότερο τα κοινοβουλευτικά κόμματα, που άφησαν με προκλητικό τρόπο να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού. Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη αρκετές χιλιάδες ανθρώπων που επικροτούν τις μεθόδους της εν λόγω οργάνωσης και δεν πτοούνται ούτε από τις δολοφονίες ούτε από τις προφυλακίσεις και τις ομολογίες, δείχνει πως η πλύση εγκεφάλου ήταν πέρα από κάθε λογική και πως η ανοχή της αστυνομίας και γενικότερα των διωκτικών αρχών βοήθησε πολύ στην εξάπλωσή της. Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή μετά τα τελευταία γεγονότα; Κατά πόσο έχουν συνειδητοποιήσει περί ποιας οργάνωσης πρόκειται; Μήπως θεωρούν πως όλα είναι στημένα; Αυτό το ενδεχόμενο – ενώ υπάρχει – δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία. Η ακτινογραφία του κόμματος αποκαλύπτει πως και κατήχηση υπάρχει και μαύρη βίβλος των αρχών της οργάνωσης, που για τους παραβαίνοντες σημαίνει εκ των προτέρων σκληρή ποινή. Η εκπαίδευση των μελών της Χρυσής Αυγής ήταν γνωστή από καιρό, όμως, το ίδιο όπως και η στοχοποίηση ακτιβιστών της ευρύτερης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σε αυτό το ενδεχόμενο όμως δεν αντιδρούσε το επίσημο κράτος δείχνοντας πως η παραστρατιωτική οργάνωση ήταν το μακρύ χέρι της. Και ενώ όλοι λίγο-πολύ περίμεναν το κακό, οι διωκτικές αρχές κινήθηκαν μόλις μετά τη διάπραξη της δολοφονίας, όπως γίνεται στην Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις. Και το αποτέλεσμα ήταν η ηρωοποίηση της ηγεσίας της σε πολλούς αλλά και η προβολή της δράσης της οργάνωσης στα καθημερινά δελτία των οκτώ, με δεδομένο ότι η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση. Το γεγονός ότι η οργάνωση εξακολουθεί μετά από όλα αυτά να λειτουργεί και να προσελκύσει αρκετούς πολίτες στις τάξεις της, δείχνει πως έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού και σε κάθε περίπτωση πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Κάποια στιγμή βέβαια θα φύγει από τα φώτα της δημοσιότητας και θα ξαναρχίσει την προγραμματισμένη της δράση. Θα ξεχαστούν τα οπλοστάσια και η στρατιωτική εκπαίδευση, ακόμη και η προφυλάκιση του ηγετικού πυρήνα της. Και τότε θα δούμε τι θα γίνει. Εκλογές πλησιάζουν και πάλι και οι απόψεις θα προβληθούν κατά κόρον. Την ίδια στιγμή που οι πολίτες θα ψάχνουν τις διεξόδους από την τρομακτική λιτότητα και λύσεις δεν θα βρίσκουν στα λεγόμενα του πρωθυπουργού περί οικονομικής ανάκαμψης, ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα εμφανιστεί και πάλι η κάθε Χρυσή Αυγή προκειμένου να εισπράξει τη δυσαρέσκεια. Κανείς δυστυχώς σε αυτή την παράξενη χώρα δεν μπορεί να προβλέψει κατά πόσο ευνοούνται οι ολοκληρωτικές πολιτικές που φορούν τον όποιο αντιμνημονιακό μανδύα και σαγηνεύουν μια αρκετά μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών. Σε σημείο μάλιστα που ενώ κατονομάζονται οι αρχηγοί και υπαρχηγοί της εκάστοτε αποκαλούμενης εγκληματικής οργάνωσης, ορισμένοι από αυτούς να μην προφυλακίζονται λόγω «έλλειψης στοιχείων». Αν όμως η απόφαση για τις προφυλακίσεις Μιχαλολιάκου, Παππά και Λαγού ήταν πολιτικές σύμφωνα με τα λεγόμενα της ίδιας της Χρυσής Αυγής, τις είδους πολιτική απόφαση είναι αυτή που άφησε ελευθέρους Κασιδιάρη και λοιπούς; Η Δικαιοσύνη βέβαια αποφασίζει, κατά το κοινώς λεγόμενο κρίνοντας τα διαθέσιμα στοιχεία. Μα αυτά επιβαρύνουν τους πάντες σε αυτή την οργάνωση, εκτός και αν δεν ξέρουμε να ερμηνεύουμε τη λογική των εκατοντάδων επιθέσεων κατά μεταναστών και προσφύγων. Με λίγα λόγια, εδώ πρόκειται για την ανεξέλεγκτη δράση και όχι απλά για μια θεωρία των άκρων, σε μια κατά τα φαινόμενα απενοχοποιημένη Δημοκρατία. Σε τελική ανάλυση, ποιος ή ποιοι θα αναλάβουν την ευθύνη για τη συνέχεια; Ποιοι θα εγγυηθούν πως ο ρατσιστικός λόγος στην Ελλάδα θα υποχωρήσει; Και με ποιο σκεπτικό θα ληφθούν μέτρα αποτροπής νέων δολοφονιών όταν το έδαφος για αυτές έχει ήδη - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στρωθεί; Οι απορίες, λοιπόν, παραμένουν. Το ίδιο όπως και οι ενστάσεις για τις όποιες δικαστικές αποφάσεις. Εξάλλου, η Δημοκρατία κρίνεται από τους θεσμούς της. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν αντιφάσεις αλλά και σύγχυση για ένα ακόμη κράτος όπου αυτοί ακριβώς οι θεσμοί δεν διασφαλίζουν καμία τάξη και ασφάλεια για τους πολίτες. Αιωρείται όμως απορία για τη δήθεν απρόσκοπτη λειτουργία τους απέναντι στα άκρα.
