Του Χρήστου Τσαντήλα
ΒΟΥΛΗ όπως παλιά... Μου θύμισε (παρακολουθώντας την προχθεσινοβραδινή συνεδρίαση για την πρόταση μομφής), την ξεκαρδιστική ταινία εποχής με τον Τάσο και την Γκόλφω του Χάρρυ Κλυνν, όπου το κινηματογραφικό ...Λέτσοβο, (όπως βαπτίστηκε ο παλαιός Παντελεήμονας), είχε χωριστεί ...στα τρία! Κόκκινα, πράσινα και γαλάζια καφενεία. Μέχρι και τα πρόβατα έβαφαν με σπρέι! Τότε οι πρωταγωνιστές ήταν ιδιαίτερα χαρισματικοί ηγέτες. Ο Ανδρέας, ο Κώστας και ο Χαρίλαος... Σήμερα η νέα γενιά αρχηγών, ήθελε να μιμηθεί την παλιά, αλλά απέτυχε, αφού κυριάρχησε η ένταση και η γλώσσα του ...πεζοδρομίου.
ΣΕ ΜΙΑ εποχή που οι Έλληνες περιμένουν από τους πολιτικούς, από κοινού προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας, και τους έστειλαν στη Βουλή να κυβερνήσουν ακόμα και με «μεικτά συστήματα ανίερων κομματικών συμμαχιών» σε έναν αναπόφευκτο "αχταρμά πολιτικής", εκείνοι ξέφυγαν σε «προσωπικές μάχες» παίζοντας και πάλι στο ταμπλό του δικομματισμού...
ΤΟΤΕ όμως, που τα σατίριζε όλα αυτά ο Χάρρυ Κλυνν, ο κόσμος «ντοπάρονταν» πολιτικά και παρακολουθούσε τις «κόντρες» των πολιτικών στη Βουλή πιο ευχάριστα, αλλά από άλλη θέση... Η χώρα βρισκόταν σε πορεία ανάκαμψης, όλα πήγαιναν προς τα πάνω, τα δανεικά που παίρναμε και δεν γνωρίζαμε, εισέρεαν στον κρατικό κουμπαρά και ουδείς υπολόγιζε τι θα μας περίμενε πολλά χρόνια μετά... Έγιναν τότε πολλοί αντιστασιακοί (και με ...δίπλωμα,) άνθρωποι που δεν βγήκαν ούτε ώρα στο βουνό, κι όμως πήραν σύνταξη Εθνικής Αντίστασης, οι πολύτεκνοι τότε πληρώνονταν για να γεννούν πολλά παιδιά, είχαν κίνητρα οι επιχειρηματίες να επενδύσουν, οι ανάπηροι είχαν περισσότερες διευκολύνσεις και οι μισθωτοί χρόνο με τον χρόνο έβλεπαν τις αποδοχές τους να αυξάνουν... Θυμάστε την περιβόητη ΑΤΑ (την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή), τα «ψάξε βρες» ...εκτός έδρας των δημοσίων υπαλλήλων, τα επιδόματα πρόνοιας, που δεκαετίες μετά (με την υπόθεση της Μαρίας των Φαρσάλων) μάθαμε ποιοι τα έπαιρναν, τόσα καλά πράγματα μας συνέβαιναν τότε, καλοί μισθοί, έξοδα, εκδρομές, σπατάλες και άλλα ...περασμένα μεγαλεία.
ΠΡΑΣΙΝΟΙ, γαλάζιοι και κόκκινοι. Ιστορικές μάχες τότε στη Βουλή, αλλά με νόημα και κυρίως με αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο. Δεν θυμάμαι τους «χαρισματικούς» να χρησιμοποιούσαν χαρακτηρισμούς τόσο προσβλητικούς. Το «ψεύτες» έμοιαζε πιο ήπιο από το ...«γελοίοι»! Το «είστε ανιστόρητοι», ήταν μια επιθετική σκληρή για την εποχή φράση στην τότε Βουλή. Καμιά σχέση με το «είστε όλοι για κλάματα» της σημερινής γενιάς των αρχηγών. Το "δεν γυρνάτε το κεφάλι από δω" και το «δεν σε κοιτάω για να μην... γελάω», δεν θα περνούσε ποτέ από τον άγραφο κανόνα αυτολογοκρισίας και αυτοσεβασμού της Βουλής.
ΕΚΕΙΝΗ η Βουλή, μπορεί σιωπηρά να άφηνε (ή να μην καταλάβαινε) την επερχόμενη οικονομική κρίση να περνά ανενόχλητη από τα έδρανα των βουλευτών, τούτη όμως καλείται να τη διαχειριστεί. Με σοβαρή δουλειά, ομοψυχία χωρίς φανφάρες και προσωπικές αναμετρήσεις. Διότι αυτά ανήκαν σε μια άλλη εποχή. Τότε που, όλοι οι επιβάτες γιόρταζαν και γλεντοκοπούσαν στο σαλόνι, ακόμα κι αυτοί που έπρεπε να... κυβερνούν και κανένας στο κατάστρωμα δεν έβλεπε το παγόβουνο που ερχόταν καταπάνω...
