ΤΟ ΕΡΓΟ «τροϊκανοί στην Αθήνα», το έχουμε ξαναδεί. Ξανά και ξανά και ξανά, παίζεται και ξαναπαίζεται, τα τρία τελευταία χρόνια, όπως τα παρωχημένα, επαναλαμβανόμενα κακόγουστα, πρόχειρα σίριαλ, στα (προβληματικά) τηλεοπτικά κανάλια...
Η ΥΠΟΘΕΣΗ αλλά και οι πρωταγωνιστές του έργου, μού θυμίζουν το παιχνίδι της παιδικής μας ηλικίας, τη... Μονόπολη! Μόνο που οι παίκτες δεν είναι πλέον οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς και οι έξυπνοι μαθητές της τάξης, ούτε οι καθωσπρέπει πρόσκοποι, αλλά οι μεγάλοι οικονομολόγοι, γραβατωμένοι υπουργοί και ατσαλάκωτοι καλοχτενισμένοι διπλωματούχοι Ευρωπαίοι...
ΔΕΝ μπορώ να εξηγήσω, παρότι είμαι σχεδόν πάντα παρών στην αμεσότητα της διαχείρισης της πληροφορίας, (πολύ «μέσα», αν και εντελώς έξω, από τις αίθουσες λήψης αποφάσεων...), πώς έγινε και μου μπήκε η ιδέα ότι στη «Μονόπολη», οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς, θα κέρδιζαν περισσότερες παρτίδες από τους σημερινούς κυβερνητικούς διαπραγματευτές...
ΣΤΟ τραπέζι όμως αυτή τη φορά, δεν κυκλοφορούν ψεύτικα λεφτά. Η «μονόπολη» που στρώνεται στο πάτωμα, είναι μια ολόκληρη χώρα. Είναι η Ελλάδα και εμείς, οι Έλληνες...
Τα ζάρια δεν τα ρίχνουν πλέον πιτσιρικάδες...
Οι αγοραπωλησίες δεν γίνονται στα ψέματα...
Οι Εμίρηδες δεν αγοράζουν στα... ψεύτικα ελληνικά νησιά για να κτίσουν τις βίλες τους...
Από τις τράπεζες δεν δανειζόμαστε πλέον πλαστικό χρήμα...
Οι δημεύσεις περιουσιών δεν είναι πλέον στην πλάκα...
Ούτε και οι φυλακίσεις για χρέη στο δημόσιο...
Οι επιχειρήσεις δεν πτωχεύουν έτσι στα ψέματα και οι έμποροι δεν πωλούν τα μαγαζιά τους για να αγοράσουν από το βενζινάδικο πέντε λίτρα καύσιμο...
ΤΕΤΟΙΑ παιδικά παιχνίδια, μου έρχονται τελευταία στο μυαλό... Τα ζούμε τώρα, όλοι, σε πραγματικές συνθήκες, προσγειωμένοι στη σκληρή καθημερινότητα, κάτω από την ομηρία των δανεικών... Και όσο σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς στα παιδικά χρόνια μπορούσαμε να κάνουμε τους... δισεκατομμυριούχους, παίζοντας απλά «μονόπολη», πώς πρέπει άραγε να αισθανόμαστε σήμερα, που φτάνοντας μετά από εκατοντάδες «ζαριές» λίγο πριν την κορυφή, το άλλο γνωστό αξέχαστο παιδικό παιχνίδι, το «φιδάκι», μας έριξε μονομιάς από κει που αρχίσαμε. Και για όσους γνώρισαν τα παιχνίδια της εποχής, άντε τώρα να ανεβείς ξανά τις «σκάλες»...
Χρήστος Τσαντήλας
