Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΝ ΕΧΕΙΣ τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει... λέει ο λαός και προφανώς θα πήρε... μέτρο από τον δικό μου τυχεράκια. Τον... Γκαστόνε της γειτονιάς, που με τα "κατορθώματά" του, μας έχει τρελάνει όλους... Είναι να σε πάει και η τύχη που λένε. Πού πεταμένα λεφτά τώρα, με τέτοια κρίση, ούτε γι’ αστείο... Ένας τέτοιος... λαγοπόδαρος, είναι και ο φίλος μας. Αν έχεις την τύχη του, έχεις όπλα, απέναντι στις κακοτοπιές της ζωής, δεν σε χτυπά κατακούτελα καμιά κρίση, δεν φοβάσαι τίποτα...
Ο ΔΙΚΟΣ μου τυχεράκιας λοιπόν, δεν γεννήθηκε στα παιδικά κόμικς που γέμιζαν κατά στοίβες, στη δική μου γενιά, τα ράφια των περιπτέρων και τα ντουλάπια των παιδικών δωματίων. Κάπου κεντρικά στην Κουμουνδούρου γεννήθηκε, πολλά χρόνια πριν και από τότε του πάνε όλα δεξιά, αν και ποτέ δεν είχε τέτοιες κατευθύνσεις...
ΑΥΤΗ τη φορά, όμως, ξεπέρασε τα όρια... Ταξίδευε από Θεσσαλονίκη για Λάρισα με το αμάξι του, ανοιχτός δρόμος, έπιασε τα 140, αλλά εκεί που κλείνει αμέσως μετά τα διόδια Λεπτοκαρυάς και πριν την πρώτη στροφή των κάστρων του Πλαταμώνα, στοπ σε μπλόκο της Τροχαίας:
-"Τρέχατε κύριε με 135 χιλιόμετρα. Εδώ, το όριο είναι 60. Μου δίνετε άδεια και δίπλωμα παρακαλώ...".
Οι επιβάτες στο πίσω κάθισμα, δεν φτάνει που τους κουβαλούσε, έκαναν υποχθόνιες και κακές σκέψεις...
-"Άντε τώρα Γκαστόνε... την πάτησες, πώς δηλαδή όλα καλά θα σου έρχονται..."
Ο ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ, δυστυχώς για τον φίλο μας, δεν επείσθη... "Ελάτε τώρα, εντάξει έτρεχα, αλλά με τέτοια κρίση πού να πληρώνω, δύσκολα βρε φίλε, αν μπορείς να μου τη χαρίσεις...". Άσπλαχνος, αλλά λογικός, ο τροχονόμος: "ο άλλος που έρχεται από απέναντι, δεν φταίει σε τίποτα" και... "εμείς κύριε εσάς τους οδηγούς προστατεύουμε από κάτι βιαστικούς όπως τώρα η αφεντιά σας...".
Η ΤΡΟΧΑΙΑ έχει πειστικά επιχειρήματα. Τελικά, με την κλήση ανά χείρας, ο Γκαστόνε της γειτονιάς, βάζει πρώτη και συνεχίζει τον δρόμο του... Τα προσποιητά, τής δήθεν κατανόησης, που μοιάζουν περισσότερο με... παρηγοριά, των επιβατών του πίσω καθίσματος, κάνει πως τα πιστεύει, συνεχίζει να οδηγεί, ανέκφραστος, για ώρα, ώσπου χτυπά το κινητό του:
-Εμπρός, ποιος είναι;
-Δεν είστε ο κύριος... τάδε;
-Ναι, ο ίδιος, παρακαλώ, ποιός;
-Είμαι ο τροχονόμος που σας έγραψα πριν μισή ώρα...
-Εεε, δεν καταλαβαίνω... Μήπως ξέχασα να πάρω πίσω την άδεια, ή κάτι...
- Όχι δεν ξεχάσατε τίποτα απ' αυτά κύριε. Εγώ ξέχασα. Δεν έβαλα καρμπόν στο μπλοκ των κλήσεων και δεν έχω το διπλότυπο. Γι’ αυτό, κάντε μου μια χάρη σας παρακαλώ. Πετάξτε την κλήση που σας έδωσα. Είναι άκυρη, δεν ισχύει... Μην βρω κι εγώ κανα μπελά...
- Μα, μα, μάλιστα... Την πετώ αμέσως. Κι ευχαριστώ...
ΟΙ ΦΙΛΟΙ του στο πίσω κάθισμα μόνο που δεν έβαλαν τα κλάματα! Απίστευτο αναφώνησαν, απίθανο! Σπάει κάθε όριο η τύχη του δικού τους. Ύστερα σκέφτηκαν, πώς θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την τύχη του... Αποφάσισαν να τον οδηγήσουν στο πρώτο πρακτορείο ΠΡΟΠΟ!
