Του Κώστα Γιαννούλα

Είναι γνωστοί οι λόγοι για τους οποίους κατά τη διάρκεια της τελευταίας πεντηκονταετίας έχουν ερημώσει ή συρρικνωθεί χωριά και κωμοπόλεις της ελληνικής υπαίθρου, ενώ γιγαντώθηκαν, και, μάλιστα άναρχα, τα μεγάλα αστικά κέντρα, με πρώτο και καλύτερο αυτό της Αθήνας. Εν τούτοις οι καιροί αλλάζουν και βοηθούσης και της οικονομικής κρίσης όλα δείχνουν, πως ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτή η φυγή αλλά και να ξαναζήσουμε πολλοί στα χωριά μας.

Αυτό γιατί: Πρώτα-πρώτα, η χειρωνακτική εργασία, που ταλάνιζε επί αιώνες τον αγροτικό κόσμο, αντικαταστάθηκε εδώ και χρόνια απ’ τη μηχανική και έπαυσε η ενασχόληση με τη γεωργία να είναι εξουθενωτική, όπως ήταν κάποτε, οπότε, αν διαθέτει κανείς στην επαρχία έστω και μικρή έκταση γης και την αξιοποιεί δεόντως, πολύ δε περισσότερο, αν διαθέτει και τη δική του κεραμίδα, μπορεί να μην τρώει, βέβαια, με χρυσά κουτάλια, μπορεί να έχει, όμως, εξασφαλισμένη εργασία και, στερημένα έστω, είναι δυνατόν να επιβιώσει.

Άλλωστε, στο χωριό, αν πιάνουν και τα χέρια σου και δεν τα περιμένεις όλα έτοιμα και σερβιρισμένα στο πιάτο, μπορείς να συμπληρώνεις το εισόδημά σου είτε περιποιούμενος, ενδεχομένως, τον ελαιώνα σου ή το αμπελάκι σου αλλά και καλλιεργώντας λαχανόκηπο και ταΐζοντας κοτούλες και άλλα ζωντανά, οπότε εξασφαλίζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο και μάλιστα με βιολογικό τρόπο αγνά και φθηνά προϊόντα, όπως το λάδι, το κρασί, τα ζαρζαβατικά, τα αυγά και το κρέας, γιατί όχι και το γάλα, για ένα μεγάλο διάστημα του έτους.

Το γεγονός, επίσης, ότι στο χωριό ο θεσμός της παραδοσιακής οικογένειας δεν έχει ξεθωριάσει εντελώς ή τουλάχιστον λιγότερο απ’ ό,τι στα αστικά κέντρα, οπότε όλο και κάποια γιαγιά ή παππούς προσφέρεται να παίζει τον ρόλο της νταντάς για το μεγάλωμα των παιδιών, και αυτό πρέπει να συνυπολογίζεται στο κόστος ζωής με την προσθήκη ότι και τα γεροντάματα βρίσκουν στηρίγματα ευκολότερα στις οικογένειες των παιδιών τους κι όχι σε οίκους ευγηρίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ακόμα, ότι το να εισπράττεις στο χωριό με πολύ περισσότερη ευκολία την «καλημέρα» απ’ ό,τι στην πόλη και χωρίς μάλιστα υποκριτικό ενδιαφέρον, κάνει τη ζωή σ’ αυτό πιο ανθρώπινη. Αν, μάλιστα, προσθέσει κανείς ότι και την πόρτα του σπιτιού σου, όταν πάσχεις, όλο και κάποιος βρίσκεται να σου την ανοίγει και να εκδηλώνει έμπρακτα το ενδιαφέρον σου για σένα, αλλά και τη μεγαλύτερη συμμετοχή των συγχωριανών σου και στις χαρές και στις λύπες σου, αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί αξίζει να ζει πλέον σε χωριό, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι το χωριό σου.

Και επειδή η απομόνωση της επαρχίας ήταν ένας απ’ τους λόγους, που οδήγησε στην αστυφιλία, πρέπει να σημειώσουμε ότι το αυτοκίνητο, η τηλεόραση, το τηλέφωνο και τώρα τελευταία το διαδίκτυο άλλαξαν τα δεδομένα και έσπασαν την απομόνωση της επαρχίας, οπότε ζώντας σ’ αυτή νιώθεις πλέον ότι είσαι και εσύ πολίτης του κόσμου και όχι ένας ξεχασμένος σε μια γωνιά της γης, που αγνοεί τι κάνουν οι άλλοι γύρω του και στον κόσμο ολόκληρο.

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι τα σπίτια στα χωριά δεν έχουν να ζηλέψουν πλέον τίποτε απ’ αυτά, με τα οποία συγκινούσαν κάποτε τα διαμερίσματα των πόλεων, αφού διαθέτουν και νερό και κεντρική θέρμανση αλλά και άλλες εναλλακτικές λύσεις για αντιμετώπιση οικονομικών δυσκολιών.

Σίγουρα και δεν είναι καθ’ όλα ρόδινη η ζωή στο χωριό, μια που εκτός των άλλων οι κλειστές μικρές κοινωνίες έχουν και τις παραξενιές τους, όπως την αδιακρισία και το κουτσομπολιό αλλά και τις δυσκολίες ν’ ασκήσει κανείς επάγγελμα της αρεσκείας του και να απολαύσει πολιτιστικά αγαθά με μεγαλύτερη συχνότητα.

Εν τούτοις, αν κρατούν οι ρίζες σου από χωριό, αν έχεις αυτοκίνητο και τις προϋποθέσεις για διαμονή σ’ αυτό, πιάνουν τα χέρια σου και δεν σ’ αρέσει ο καναπές, πολύ δε περισσότερο αν είσαι συνταξιούχος και χασομέρης και το λέει η καρδιά σου και τα πόδια σου, η ζωή στο χωριό είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αφού μπορείς με περισσή ευκολία ν’ αντιμετωπίζεις και την πλήξη και την ανία, που μπορεί να δημιουργήσει η απραξία στο αστικό κέντρο καταφεύγοντας εκτός των άλλων σε καφενείο, όπου όλοι είναι γνωστοί, και σε περιπάτους στην εξοχή.

Τα υποστηρίζω όλα αυτά μετά λόγου γνώσεως αφού, όταν μου δίνεται η ευκαιρία, γεύομαι τη ζωή στο χωριό μου, τον Πυργετό Λάρισας, και την απολαμβάνω, κάνοντας πράξη πολλά απ’ αυτά, που ανέφερα.