* Του Παναγιώτη Σπήλιου, γραμματέα Ν.Ε. Λάρισας του ΚΚΕ

 Οι πολιτικές εξελίξεις μπροστά στην κατάθεση του νέου βάρβαρου πακέτου μέτρων, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά τη σταθερή θέση του ΚΚΕ, ότι καμιά διαπραγμάτευση, καμιά αλλαγή πολιτικής δε μπορεί να γίνει προς όφελος των λαϊκών οικογενειών στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ευρωμονόδρομου. Η κοροϊδία που αναπαράγεται καθημερινά σχετικά με τις δήθεν διαφωνίες της ΔΗΜΑΡ και εν μέρει του ΠΑΣΟΚ για τα εργασιακά, στοχεύει στον αποπροσανατολισμό και να αποκρύψει τη μεγάλη αλήθεια. Ότι όσο στρατηγική επιλογή αποτελεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων θα είναι αδιαπραγμάτευτοι και σε προτεραιότητα δυο βασικοί στόχοι: η μείωση της εργατικής δύναμης και οι ιδιωτικοποιήσεις.

Ο πρώτος στόχος εξειδικεύεται με το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, απολύσεις και ανεργία, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του ωραρίου, των δικαιωμάτων σε ασφάλιση, υγεία, πρόνοια, κ.λπ. Ο δεύτερος στόχος προωθείται ταχύτατα και οι αντιδράσεις αφορούν μόνο προσχήματα περί διαφάνειας, διαδικασιών, κ.λπ. Είναι στόχοι απαραίτητοι και αναγκαίοι για τις τράπεζες, τους εφοπλιστές και όλους τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στη βιομηχανία, το εμπόριο, την ενέργεια, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες. Δεν μπορούν αλλιώς να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους, τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν μονοπώλια κινέζικα, ινδικά, βραζιλιάνικα, κ.λπ.

 Όσο η βασική στρατηγική επιλογή είναι η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη που στηρίζεται σ’ αυτή, τόσο περισσότερο θα επιταχύνονται οι ανατροπές στα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις που δίνουν τη δυνατότητα να επενδυθούν κεφάλαια, που σήμερα λιμνάζουν αναξιοποίητα και πρέπει να γεννήσουν κέρδη σαν την κότα με τα χρυσά αυγά. Επομένως καμιά απορία δεν πρέπει να γεννιέται γιατί παίρνονται αυτά τα μέτρα που δεν έχουν δημοσιονομικά οφέλη, που δεν συμβάλλουν στη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους, κ.λπ., αντίθετα τα μεγαλώνουν.

Η όποια αντίθεση σ’ αυτά τα μέτρα, είτε προέρχεται από κυβερνητικά κόμματα είτε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ κρύβει την πραγματικότητα. Ότι προτεραιότητα για την ΕΕ και τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι ακριβώς να παρθούν αυτά τα μέτρα, ακριβώς να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα και η καπιταλιστική κερδοφορία και έπονται τα άλλα ζητήματα, όσο κι αν έχουν τη σημασία τους. Σ’ αυτά τα μέτρα δεν πρόκειται να κάνουν πίσω τρόικα, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες απέναντι σε οποιονδήποτε διαπραγματευτή, σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Με μνημόνια, χωρίς μνημόνια, με δάνεια, χωρίς δάνεια, μέσα ή έξω απ’ την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., αυτά τα μέτρα θα τα προχωρούν ανυποχώρητα και αδιαπραγμάτευτα.

Είναι αυταπάτες, είναι όνειρα θερινής νυκτός να πιστεύουμε οι εργατοϋπάλληλοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ότι μπορούμε να φρενάρουμε αυτά τα μέτρα με διαπραγματεύσεις και διαλόγους, με τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, όταν δεχόμαστε σαν όρο την άνοδο της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η παραγωγή και η οικονομία να αναπτύσσονται με άλλους όρους, χωρίς την αναγκαιότητα να υπάρχει και να αυξάνεται η καπιταλιστική κερδοφορία.

Γι’ αυτό δεν αρκεί μόνο η αντιμνημονιακή πολιτική, δεν αρκεί μόνο η αντίσταση στα συγκεκριμένα πακέτα. Αυτό είναι απολύτως αναγκαίο, για να κερδίσουμε χρόνο, να μπορέσουμε να επιβιώσουμε τους επόμενους μήνες αλλά δεν μας διασφαλίζει προοπτικά. Με τη μια ή την άλλη μορφή αυτά τα μέτρα θα είναι στην ημερήσια διάταξη, θα αποτελούν θέλοντας και μη, αντικείμενο σύγκρουσης μέχρις εσχάτων μεταξύ των εργατών, αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών απ’ τη μια και των καπιταλιστών, των ιδιοκτητών του μεγάλου πλούτου απ’ την άλλη. Για να ζήσουν οι μεν πρέπει να εξαθλιωθούν, να εξαϋλωθούν οι άλλοι. Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ισπανία, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Κίνα.

Τα ίδια μέτρα, η ίδια στρατηγική ακολουθείται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παντού οι εργαζόμενοι και οι λαοί βιώνουν στο πετσί τους την ίδια επίθεση. Χρειάζεται επομένως πολύ σοβαρά να απασχολεί τον καθένα το εξής ερώτημα. Μπορεί ο αγώνας να εξαντληθεί σε στόχους που να περιορίζονται να μην περάσουν σήμερα αυτά τα μέτρα και να αλλάξει η κυβέρνηση, ή τα παραπάνω πρέπει να δένονται μαζί με στόχους αποδέσμευσης απ’ την Ε.Ε., μονομερούς διαγραφής του χρέους και κοινωνικοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων;

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα παίρνονται τα ίδια μέτρα από μια άλλη κυβέρνηση, με διαφοροποιημένα επιχειρήματα και εκβιαστικά διλήμματα. Πάντα όμως στην κατεύθυνση της απάτης και της υποκρισίας, δηλαδή ότι αν γίνουν πιο ανταγωνιστικές και πιο κερδοφόρες οι μεγάλες επιχειρήσεις αυτό θα οδηγήσει σε καλυτέρευση της ζωής του λαού. Ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη ταυτίζεται με κοινωνική ευημερία και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Δεν χρειάζεται να ξαναζήσουμε την ίδια απογοήτευση όπως με το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουμε τα περιθώρια να δοκιμάσουμε νέα πειράματα. Ας διδαχτούμε απ’ την πείρα, ας βγάλουμε τα συμπεράσματα πριν είναι αργά.