Του Τάσου Τσιαπλέ, μέλους Κ.Ε. του ΚΚΕ

 Η περίοδος που διανύουμε δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση που τσακίζει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, ανατρέπει κατακτήσεις που είχε αποσπάσει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με σκληρούς, πολλές φορές αιματηρούς αγώνες.

Είναι περίοδος που δοκιμάζεται η ετοιμότητα της εργατικής τάξης, των μικρών ΕΒΕ και αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, να ανακαλύψουν τη δύναμή τους, να βγάλουν σωστά πολιτικά συμπεράσματα, να απαλλαγούν από τη μοιρολατρία και την αυταπάτη, ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις χωρίς εναντίωση στο σύστημα, χωρίς αγώνα με γραμμή ρήξης και ανατροπής του. Μοιρολατρία και αυταπάτη αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι παράγοντες που δίνουν την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός, η αντιδραστική πολιτική είναι πανίσχυρη και αμετάβλητη.

Οι δυσκολίες στην ταξική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ανάπτυξη της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους μικρομεσαίους αγρότες και ΕΒΕ, προκειμένου να φέρει τέτοιου είδους αλλαγές, σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Κυρίως από το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σήμερα σε κρίση, ενσωματωμένο σε μεγάλο βαθμό στο σύστημα, χάρη στην κυριαρχία των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τύπου ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ- Αυτόνομης Παρέμβασης, αλλά και της άσχημης κατάστασης στο κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη και διεθνώς, που είναι διασπασμένο, λόγω της εισχώρησης σε αρκετά κομμουνιστικά κόμματα, του οπορτουνισμού, της εγκατάλειψης της επαναστατικής, επιστημονικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού και του στρατηγικού στόχου να οδηγήσουν την πάλη της εργατικής τάξης στην ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Αυτή κατάσταση δεν θα είναι αμετάβλητη. Η εργατική τάξη θα βρει το δρόμο της αλλού νωρίτερα, αλλού αργότερα. Σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν είναι ίσιος και εύκολος. Θα υπάρξουν νέες καμπές, ενδεχομένως και προσωρινή στασιμότητα ή και πισωγυρίσματα, όμως είναι βέβαιο ότι το καπιταλιστικό σύστημα ακόμα κι αν ξεπεράσει τη σημερινή του κρίση, η ανάκαμψη θα είναι προσωρινή και γρήγορα θα οδηγήσει σε νέο κύκλο βαθύτερης κρίσης, που θα φέρει μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια, αδυναμία χειραγώγησης των εργατικών και λαϊκών μαζών.

Βεβαίως ο καπιταλισμός, στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνος του, δίχως το ξέσπασμα της επαναστατικής κατάστασης σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης και ενώ έχει αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία με αντιμονοπωλιακό – αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Τότε θα κριθεί η απόφαση του λαού να σπάσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης ή να συνεχίσει να ζει στην εξαθλίωση. Αυτό προϋποθέτει εργατικό κίνημα που δεν παγιδεύεται από παραπλανητικές «εναλλακτικές λύσεις» που δίνουν μια παράταση ζωής στο αστικό πολιτικό σύστημα, ώστε να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστισμού, της επαναστατικής διάθεσης, να ματαιώσει για όσο διάστημα μπορεί την ανατροπή του. Προϋποθέτει την εξουδετέρωση από το εργατικό κίνημα του αντικομμουνισμού και του φασισμού που αποτελούν όπλα του συστήματος για το τσάκισμα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Κυρίως όμως προϋποθέτει την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ (πολιτικά-ιδεολογικά, εκλογικά, οργανωτικά με την ένταξη στις γραμμές του χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων, νέων, γυναικών και μεταναστών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και οικονομικά). Χωρίς ένα πανίσχυρο ΚΚΕ και μια πανίσχυρη ΚΝΕ, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη του κινήματος, αντοχή του σε κρίσιμες καμπές, αποτελεσματική άμυνα στη βάρβαρη επίθεση, πολύ δε περισσότερο η επιθετική εργατική-λαική δράση για την κοινωνική και πολιτική ανατροπή. Αυτός είναι και ο λόγος που οι καπιταλιστές, το κράτος και τα κόμματά τους, δουλεύουν βάσει σχεδίου, για την αποδυνάμωση, την περιθωριοποίηση ή την ενσωμάτωση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό από τη δική της σκοπιά, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι μόνο πρέπει να υπερασπίσουν το ΚΚΕ, αλλά να το ενισχύσουν από κάθε άποψη και μάλιστα άμεσα. Γιατί η πολιτική πρόταση είναι η μόνη που δίνει απάντηση προς όφελος των εργαζομένων, στα προβλήματα που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα.