Του Κώστα Γιαννούλα

 

Δεν είναι λίγοι, σήμερα, όσοι θεωρούν αναξιόπιστο τον πρωθυπουργό της χώρας και τα έχουν μαζί του, γιατί άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα πράττει κυβερνώντας. Σπεύδουν, μάλιστα, κάποιοι, πριν καλά-καλά προλάβει να βάλει και τη δική του σφραγίδα για το ξεπέρασμα της κρίσης, να προδιαγράψουν την αποτυχία του αποδίδοντάς του και ευθύνες, που κατά την άποψή μου δεν τις έχει αποκλειστικά ο ίδιος. Και αυτό γιατί:

Κατ’ αρχάςν ο κ. Σαμαράς και το κόμμα του δεν κυβερνά μόνος του, αφού ο λαός στις πρόσφατες εκλογές δεν του έδωσε αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο. Συγκυβερνά, και κατά την άποψή μου καλά κάνει, ένας φιλελεύθερος με έναν σοσιαλιστή και έναν αριστερό κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις σ’ ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συνεργασίας, στο οποίο έχουν προσυμφωνήσει χάριν της σωτηρίας της πατρίδας και της ευρωπαϊκής της πορείας. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και οι τρεις τους δεν κάνουν συγκυβερνώντας αυτό, που υποσχέθηκαν προεκλογικά και θα ήθελαν, πράγματι, να κάνουν, αλλά αυτό που επιβάλλουν οι συνθήκες. Επομένως οι εκπτώσεις, συγκριτικά με τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, εν μέρει δικαιολογούνται.

Πέραν τούτου είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων, μια που το κράτος έχει συνέχεια, να κινηθούν μέσα σ’ ένα ασφυχτικό και ανελαστικό πλαίσιο, που είχαν πριν απ’ αυτούς χαράξει οι δανειστές μας και η τρόικα με το περίφημο μνημόνιο, που υπογράφηκε επί ημερών Γ. Παπανδρέου, αλλά και γιατί εκτιμούν ότι η καταγγελία του μνημονίου θα επιφέρει χειρότερα δεινά απ’ αυτά, που υφίσταται ο λαός σήμερα.

Κοντά σ’ όλα αυτά είναι γνωστό, πως σε μια δημοκρατική χώρα σαν τη δική μας κάθε κυβέρνηση, ακόμα και αυτοδύναμη, δεν κυβερνά και πάλι μόνη της. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρόλο που κάποιοι αναθεωρώντας το Σύνταγμα έσπευσαν πριν μερικά χρόνια να του ψαλιδίσουν τις αρμοδιότητες και να τον καταστήσουν διακοσμητικό κατά βάση στοιχείο, αποτελεί έναν ακόμη φορέα εξουσίας, ρυθμιστικό έστω, αλλά ικανό με δηλώσεις του να ενισχύσει ή να αποδυναμώσει πολιτικές.

Αλλά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα όργανά του, στα οποία οικειοθελώς μετέχουμε, αποτελούν έναν ακόμη περιοριστικό παράγοντα και ουσιαστικό πόλο εξουσίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι απ’ το 1980, με την είσοδό μας στην Ε.Ο.Κ. χάριν βελτίωσης του βιοτικού μας επιπέδου και όχι μόνο, εκχωρήσαμε ένα σημαντικό κομμάτι εξουσίας και κυριαρχίας σ’ αυτή και δεθήκαμε χειροπόδαρα από συμφωνίες, που ισχύουν και για τους άλλους Ευρωπαίους.

Το ίδιο κάναμε, άλλωστε, και με την είσοδό μας στην Ο.Ν.Ε. αποδυναμώνοντας το αυτεξούσιό μας, το να ανήκει δηλαδή η Ελλάδα στους Έλληνες και να ισχύουν τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών. Ως εκ τούτου, και να θέλουν οι συγκυβερνήτες σήμερα να κάνουν, όσα ενδεχομένως επιθυμούν, σκοντάφτουν στις ευρωπαϊκές συνθήκες, τις οποίες, αν δεν σεβαστούν, κινδυνεύουμε να βρεθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ, κάτι που ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν το θέλει.

Μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας, όμως, έχει και η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και ολόκληρη η άλλη αντιπολίτευση, γιατί απ’ τη στάση τους, τις εν γένει στοχεύσεις τους και τις πρακτικές τους, εξαρτάται όχι μόνο το κυβερνητικό έργο αλλά και ολόκληρη η πολιτικοοικονομική ζωή του τόπου.

Αλλά και οι δικαστικοί συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας και της παραγωγής έργου, μια που εκτός της νομοθετικής και εκτελεστικής είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και η δικαστική εξουσία. Είναι, γι’ αυτό, σε θέση και οι δικαστικοί να δημιουργήσουν προσκόμματα στην παραγωγή του κυβερνητικού έργου, γεγονός που το αποδεικνύει και η στάση τους στα κυβερνητικά μέτρα.

Άφησα τελευταίο το τέταρτο βάθρο εξουσίας, το συνδικαλιστικό, το οποίο με τους αγώνες του και κυρίως με τις υπερβολές του είναι ικανό να ακυρώσει τα πάντα και να υπαγορεύσει με εκβιαστικό, μάλιστα, τρόπο κυβερνητικές αποφάσεις, που βρίσκονται πολλές φορές έξω απ’ το σχεδιασμό μιας κυβέρνησης.

Και επειδή η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, για να κυβερνήσει κανείς και να μακροημερεύσει, ειδικά όταν δεν διαθέτει αυτοδυναμία, είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τη μέση οδό, κάνοντας εκπτώσεις στο πρόγραμμά του και στις επιδιώξεις του.

Μια τέτοια τακτική ακολουθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός με τη συγκυβέρνησή του. Και επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση και όχι μόνο αρκείται, κυρίως, στο να καταγγελιολογεί, να χαϊδεύει αυτιά, να ψαρεύει σε θολά νερά και να μη λέει ξεκάθαρα, πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση, αν της δοθεί οψέποτε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, μακάρι με αμοιβαίες υποχωρήσεις των κυβερνητικών εταίρων η κυβέρνηση αυτή να μακροημερεύσει, προκειμένου, αν μη τι άλλο, να γίνουν, επιτέλους, πράξη οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, όχι γιατί το θέλουν οι ξένοι αλλά γιατί τις έχει ανάγκη ο τόπος μας. Ξεπερνώντας, έτσι, σιγά-σιγά την κρίση να μπει η χώρα μας σε τροχιά ανάπτυξης και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στον τόπο μας και στον λαό του. Αλλιώς Έλληνα, μπέρδε και μπερδεμέ και μπερδεμένο σ’ έχω.