Τον «Κανένα» δεν τον γνωρίζω. Τον ψάχνω, όμως, όπως φαντάζομαι κάνουν και άλλοι, πολλοί συμπολίτες. Θα έλεγε κανείς ότι όλους μας εμπνέει ο ομηρικός «Ου τις».

Αλλά την επική πτώση τη ζούμε, δεν την αφηγούμαστε. Πάντως, οι απανωτές σφυγμομετρήσεις, εδώ και πολύ καιρό, κάτι δείχνουν. Ο «Κανένας» δεν έχει πρόσωπο. Αν είχε θα είχε και όνομα. Αυτονόητο. Εκείνο που δεν θέλουμε, όμως, δηλαδή ο «Κανένας» ίσως κρύβει και αυτό που θέλουμε. Απλό.

Αν τον ήξερα θα τον ονομάτιζα. Είχα, όμως, μια φευγαλέα συνάντηση μαζί του, με την, ελαφρά σουρεαλιστική, άδεια που διεκδικούν οι δημοσιογραφιάδες... Από τη «συνομιλία» συγκράτησα λίγα και τα εκθέτω.

Η πρώτη μου ερώτηση, λοιπόν, με λαχτάρα, ήταν:

-«Πότε θα φανείς»; Η απάντησή του, ορθή, κοφτή και ακριβής:

-«Έχω μια ιδιόρρυθμη σχέση με τον χρόνο. Για μένα ο χρόνος δεν μετράει με ρολόι, μήνες, χρόνια, βουλευτικές ή εκλογικές περιόδους. Ο δικός μου χρόνος είναι ο ιστορικός. Κυλάει αλλιώς, με σταθμούς κρίσιμα γεγονότα και απλώνεται σε περιόδους μεγάλων αλλαγών, ριζικών. Ακόμα και για την ιστορική δικαίωση ενός καταξιωμένου ηγέτη, ο χρόνος μετράει αλλιώς... Αν σ’ αρέσει η έρευνα, ψάξε λίγο τον προηγούμενο αιώνα, μη πας αλλού, μακριά, αν κι αυτό θα ήταν χρήσιμο. Θα βρεις αρκετούς σπουδαίους Έλληνες ηγέτες, που σκεφτόταν έτσι... ».

Νιώθοντας τη δικαιολογημένη, ίσως, αυτοπεποίθησή του ρώτησα επιθετικά.

-«Αυτό που μου λες ακούγεται σαν «σφραγίδα θείας δωρεάς», ή σαν κληρονομικό προνόμιο; Ή, μήπως, είναι... χάρισμα; Αν έρθεις, όποτε έρθεις, να περιμένουμε κάποιον ηγέτη... χαρισματικό;».

-«Άκου» μου λέει ευδιάθετος, «αν αυτό το αναγγείλεις στους αναγνώστες σου θα σε κράξουν! Εκτός εάν...».

-«Εκτός εάν τι;».

-«Εκτός εάν πολλοί άλλοι παρασύρονται ακόμα από τον λαϊκισμό, αν παραμένουν ανυποψίαστοι, ή ευκολόπιστοι, ή δεν μπορούν να ελέγξουν τον οργή τους... ».

-«Λες;».

-«Κοίτα, η κρίση ωριμάζει και την κρίση των πολιτών. Αυτό, μην το ξεχνάμε, είναι από τα ουσιαστικά αλλά οδυνηρά πλεονεκτήματα του κοινοβουλευτισμού».

-«Και πώς θα σε εμπιστευτώ; Πώς θα σε πιστέψω; Αξιοπιστία ψάχνω...».

-«Και συλλογική και ατομική μνήμη υπάρχει. Και πληροφόρηση. Και ελευθερία σκέψης. Δοκίμασέ με, δοκιμάστε με, άλλος τρόπος δεν υπάρχει... ».

-«Πώς θα σε αναγνωρίσω; Ποιο είναι το πρόσωπό σου;».

-«Βρες το! Βρείτε το, μόνος δεν μπορείς! Όταν έρθει, αν έρθει η ώρα μου, ο ρόλος μου είναι να προτείνω στόχους, μετρημένους, στόχους, στόχους, στόχους... Ευθύνη μου είναι να ιεραρχώ σκοπούς και στόχους. Παλιά τους λέγαν «πλάνα», μετά «σχέδια», αλλά και... «οράματα». Έτσι μπορεί να συγκλίνουν οι πολίτες σε κοινό σκοπό. Και αν δημιουργηθεί, ή αποκατασταθεί, μια αίσθηση δικαιοσύνης οι πολίτες συναθροίζονται. Φυσάει ένα αεράκι αισιοδοξίας και ο κόσμος παίρνει μιαν ανάσα, την πρώτη... ».

-«Λένε ότι η ηγεσία συνεπάγεται βαριά μοναξιά για τον ηγέτη... ».

-«Ίσως!» με διέκοψε. Και συνέχισε: «Ζυγιάζει, όμως, ισοζυγίζεται από την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα των συνεργατών του. Απ΄ αυτούς θα κριθεί!».

Σιώπησα και τον άκουγα προσεκτικά. Συμπλήρωσε:

-«Για να μη γίνει παρεξήγηση, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο «Κανένας» είναι πολιτικό παράγωγο, δεν είναι παιδί πολιτικής παρθενογένεσης. Έχει ταυτότητα και ιστορία που περιμένουν την κατάλληλη ιστορική στιγμή για να εναλλαγούν με πρόσωπο. Ή, με πρόσωπα... Με την εξαφάνιση του «Κανένα» η πολιτική θα κάνει έναν βηματισμό... ».

Ήταν ενδιαφέρουσα η συζήτηση και φρόντισα να επωφεληθώ. Έτσι, την έστρεψα αλλού:

-«Και τι γίνεται» τον ρωτάω «αν οι γκαλοπάδες των σφυγμομετρήσεων αλλάξουν την ερώτηση, και αντί για τον «καταλληλότερο», ή «ικανότερο», η «δημοφιλέστερο», ή «συμπαθέστερο» αρχίσουν και ρωτάν λ.χ. για τον... «ομορφότερο». Πολύ το έχουν, αν αρχίσουν και ανησυχούν κάποιοι βασικοί μέτοχοι ή καναλάρχες;».

Χαμογέλασε (κι αυτό το επιτρέπει η φαντασία... ) και μου απάντησε με ένα ανεκδοτάκι:

-«Σε μια μεγάλη εταιρία θέλησαν να προσλάβουν γραμματέα διευθύνσεως. Τα απαραίτητα, αυξημένα προσόντα, ήταν: η προηγούμενη εμπειρία, ο τίτλος σπουδών, οι ξένες γλώσσες, ο χειρισμός ψηφιακών μέσων. Εμφανίστηκαν πολλές υποψήφιες και εξετάστηκαν από επιτροπή. Καμιά, όμως, δεν ήταν τέλεια. Η μια τα είχε όλα, αλλά δυσκολευόταν στο κομπιούτερ. Η άλλη ήταν εξαιρετική σε σπουδές, overqualified όπως λέμε, αλλά υστερούσε στην εμπειρία. Μια άλλη, με ιδιαίτερη εμπειρία και οργανωτικές ικανότητες δεν ήξερε δεύτερη ξένη γλώσσα. Ποια κέρδισε τη θέση; Η απάντηση (κατά το ανέκδοτο): Αυτή που είχε τις ωραιότερες γάμπες... ».

-«Δηλαδή» του λέω, λίγο ανήσυχος, «αν κατάλαβα καλά, μπορεί, όταν κατ΄ ευχήν χαθεί ο «Κανένας» να μας μεταμφιεστεί σε... Μπερλουσκόνι;».

Πάλι με χαμόγελο:

-«Πού να ξέρω; Απόκριες έρχονται, θέλει πολύ να την... «κάνει» πάλι ο νεοέλληνας;».