Του Αποστόλου Ποντίκα, δασκάλου, καθηγητή, πτυχιούχου
Πολιτικών Επιστημών- επιτ. Σχολικού Συμβούλου
Ο Παύλος ξεκίνησε ως φανατικός διώκτης των χριστιανών και εξελίχθηκε στον πρωτοκορυφαίο των Αποστόλων και στον κύριο εκφραστή του Χριστού για μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία. Ο ίδιος στην προς Γαλάτας επιστολή του περιγράφει το ιστορικό της μεταστροφής του, καθώς και την αποφασιστικότητά του να διδάξει το Ευαγγέλιο όχι μόνο στους Εβραίους, αλλά και στους Εθνικούς. Ο Απόστολος Παύλος είναι ο ιδρυτής της εκκλησίας της Ελλάδας και κατά συνέπεια της Ευρώπης και οι Ελληνες είναι οι πρώτοι Ευρωπαίοι που εκχριστιανίστηκαν. Η μεγαλειώδης πορεία του Παύλου των Εθνών είναι καταγεγραμμένη στις Πράξεις των Αποστόλων. Η Μακεδονία είναι ο πρώτος ελληνικός σταθμός του Παύλου, ύστερα από το σχετικό όραμα που είδε όταν ήταν στην Τρωάδα. Κάποιος Έλληνας Μακεδόνας τον παρακαλεί να περάσει στη χώρα του και να βοηθήσει τον ίδιο και τους συμπατριώτες του. « Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν». Το εκκλησιαστικό αυτό γεγονός είναι ακόμα μια τρανή απόδειξη για τη ελληνικότητα της Μακεδονίας και ένα ράπισμα των πλαστογράφων Σκοπιανών για τη Μακεδονία μας. Ο Παύλος το όραμα αυτό το χαρακτήρισε ως μια πρόσκληση του ίδιου του Θεού να κηρύξει το Ευαγγέλιο στην Ελλάδα και για το λόγο αυτό αμέσως από την Τρωάδα, πέρασε στη Σαμοθράκη και στη συνέχεια στη Νεάπολη Καβάλας και στους Φιλίππους, η οποία ήταν «πρώτη της μερίδος της Μακεδονίας πόλις κολωνία». Οι Φίλιπποι είναι η πρώτη ελληνική, αλλά και Ευρωπαϊκή Εκκλησία και η χώρα μας ο πρώτος χριστιανικός ευρωπαϊκός σταθμός. Από εκεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πρώτη ή στις επόμενες ιεραποστολικές του πορείες, ο Παύλος δίδαξε και διέσχισε όλο τον ελλαδικό χώρο, πέρα από το μικρασιατικό, που ήταν κυρίως κατοικημένος από Έλληνες. Μετά τους Φιλίππους πέρασε από την Αμφίπολη στη Ν. Απολλωνία, η οποία υπάρχει και σήμερα δίπλα στα γνωστά Λουτρά της Ν. Απολλωνίας, ενώ το παρακείμενο παλιό χωριό φέρει το όνομα Παζαρούδα. Οι κάτοικοι της σημερινής Ν. Απολλωνίας, όπου (υπηρέτησα πέντε χρόνια), σε ανάμνηση της επίσκεψης του Παύλου, έκτισαν Ναό που φέρει το όνομά του. Από τη Ν. Απολλωνία, όπου έμεινε αρκετές ημέρες έφτασε στη Θεσσαλονίκη. Αρκετοί Έλληνες έγιναν χριστιανοί, όπως στους Φιλίππους και στις άλλες πόλεις που πέρασε, αλλά, ορισμένοι Ιουδαίοι τον κυνήγησαν και οι χριστιανοί τον φυγάδευσαν νύχτα στη Βέροια. Στη Βέροια αρκετοί πίστευσαν και «των Ελληνίδων γυναικών των ευσχημόνων και ανδρών ούκ ολίγοι». Το κυνηγητό του Παύλου δεν σταμάτησε από τους Ιουδαίους. Από τη Μακεδονία ο Παύλος περνώντας, τη Μεθώνη της Κατερίνης και μέσω των στενών του Ολύμπου και Ελασσόνας, έφτασε στη Θεσσαλία και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου μίλησε στον Άρειο Πάγο, για τον άγνωστο Θεό. Η Αθήνα και στον 1ον μ.Χ., αιώνα, αλλά και στους επόμενους διατηρούσε μεγάλο μέρος της αίγλης της και οι κάτοικοί της διακρίνονταν για το δημοκρατικό πνεύμα και τη φιλοσοφική τους διάθεση. Στους Αθηναίους ο Παύλος είπε ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από φύλο ή φυλή είμαστε ένα γένος και ο Κύριος που δημιούργησε «παν γένος» δεν είναι μακριά από κάθε άνθρωπο, αφού «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», όπως έχουν πει ορισμένοι Ελληνες ποιητές πριν την έλευση του Κυρίου. Αυτό ο Παύλος τους το υπενθύμισε για να δείξει πως δεν ήταν τυχαίος ο σπερματικός λόγος στους προ Χριστού Ελληνες, ούτε ότι ήσαν πιστοί μεν στα είδωλα, αλλά αναζητούσαν συνεχώς την αλήθεια, ούτε ότι η γλώσσα τους, που βοήθησε τόσο να υπάρξει η ποίηση και η φιλοσοφία γινόταν τώρα το εργαλείο διάδοσης της νέας θρησκείας και της σωτηρίας της Οικουμένης. Μίλησε ο Παύλος στους Αθηναίους και για την Ανάσταση των νεκρών, αλλά, όμως, πολλοί τον εχλεύασαν, αλλά και πολλοί τον επίστευσαν, μεταξύ των οποίων ήταν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και η Δάμαρις: «κολληθέντες αυτώ επίστευσαν».
Της τόσο σημαντικής και σωτηριώδους παρουσίας του Παύλου στην Αθήνα, αποτελεί η πανηγυρική ανάμνηση κάθε χρόνο την ημέρα της εορτής του ο λαμπρός εσπερινός... Ο πρώτος πανηγυρικός εσπερινός έγινε στις 29 Ιουνίου 1925, υπό του Αρχιεπίσκόπου Χρυσοστόμου Α’ Παπαδοπούλου στον βράχο του Αρείου Πάγου και τους γύρω βράχους της Ακρόπολης, όπου χιλιάδες πιστοί παρακολούθησαν την τελετή. Σε αυτήν περιλαμβάνονταν αναγνώσματα από τις Πράξεις των Αποστόλων και συγκεκριμένα η μεταστροφή του Παύλου στο Χριστιανισμό και η δημηγορία του προς τους Αθηναίους από το ίδιο εκείνο βήμα του Α. Πάγου, όπως και το απόσπασμα περί Αγάπης από την Α’ προς Κορινθίους Επιστολή του.
Αλλά, όμως, ο Παύλος αφού διέσχισε σχεδόν όλη την Ελλάδα, ταξίδεψε με πλοιάριο και σε πολλά ελληνικά νησιά, όπου δίδαξε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Με πλοίο πέρασε από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, την Κω, τη Ρόδο, ενώ κατά τη διαδρομή του με πλοίο προς τη Ρώμη, όπου επρόκειτο να δικαστεί και να μαρτυρήσει, πέρασε ένα χειμώνα στους Καλούς Λιμένες της Κρήτης και στη συνέχεια όταν το πλοίο ναυάγησε, βρέθηκε στη Μελίτη, που σύμφωνα με την παράδοση είναι η Κεφαλλονιά.
Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Παύλος δίδαξε σε ανθρώπους όχι μόνο της εποχής του, αλλά και της κάθε εποχής, αφού τα μηνύματά του ισχύουν σε κάθε εποχή και σε κάθε ανοιχτή κοινωνία. Ο Παύλος κατοχυρώνει την κοινωνία της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας τονίζοντας ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού και δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, αλλά όλοι είμαστε ένα, χάρη στον Ιησού Χριστό. Ο Παύλος με το κήρυγμά του έφερε μια επαναστατικότητα, που ήταν συνέχεια αυθεντική των λόγων του Χριστού. Μπορεί κατά κάποιο τρόπο να κατανοηθεί αυτό το μήνυμα από το αίσθημα υπεροχής που είχαν τότε οι Έλληνες σε σχέση με τους «βαρβάρους», οι οποίοι χαρακτηρίζονταν έτσι, γιατί δεν μετείχαν της ελληνικής παιδείας. Οι Ρωμαίοι, που είχαν το αίσθημα της ισχύος και έβλεπαν όλους τους άλλους ως υποδεέστερους και οι Ιουδαίοι που διδάσκονταν ότι αυτοί και μόνο ήταν οι εκλεκτοί του Θεού και διέφεραν από τους άλλους. Ο Παύλος καταργεί τις ταμπέλες και τους διαχωρισμούς που οδηγούν τους ανθρώπους σε τριβές και πάθη. Από την άλλη δίδασκε την κατάργηση του τότε πολιτικού και κοινωνικού συστήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που στηριζόταν στις διακρίσεις, ελεύθερος- δούλος- άνδρας – γυναίκα. Ο Παύλος τονίζει την ανεπανάληπτη και μοναδικότητα της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου, που όλοι μαζί οι άνθρωποι είναι αδέλφια και μέλη του ενός Σώματος, που έχει ως Κεφαλή τον Χριστό. Έτσι, όλοι μαζί ενώνονται στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και όλοι μαζί Κοινωνούν του Σώματος και Αίματος Χριστού, από ένα Κοινό ποτήρι. Δυστυχώς, όμως, ο πλουραλισμός αυτός και η ανεκτικότητα στην κοινωνία δεν έχουν επικρατήσει ως τα σήμερα, αλλά κυριαρχούν οι φυλετικές διακρίσεις και ο παραμερισμός. Στο σημερινό σύγχρονο πολυδύναμο -πολυπολιτισμικό σχολείο, είναι δυνατόν να βρουν απήχηση τα θεία λόγια του Παύλου, τα οποία συνάμα περικλείουν και ένα σαφές παιδαγωγικό νόημα, αφού ο χρυσός κανόνας της επιτυχίας και ευτυχίας των ανθρώπων κατά τον Παύλο είναι ο Ύμνος της Αγάπης. Άλλωστε, σήμερα στις αίθουσες των σχολείων μας, φοιτούν αρκετοί αλλοδαποί και αλλόθρησκοι μαθητές, τους οποίους οι Ελληνες εκπαιδευτικοί και μαθητές τους συμπεριφέρονται με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Κατά συνέπεια, η ελληνική Παιδεία έχει ενστερνιστεί το πανανθρώπινο μήνυμα του Χριστού και του Αποστόλου των Εθνών.
Ο Παύλος δικαίως, θεωρείται ο προστάτης άγιος της χώρας και πρώτος επίσκοπος των Αποστολικών Πόλεων Φιλίππων, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Νικοπόλεως Πρέβεζας, Κορίνθου και Αθηνών. Άπλωσε το Ευαγγέλιο του Χριστού σε όλο τον κόσμο και για τον λόγο αυτό οι ιστορικοί, αλλά και η Εκκλησία μας τον χαρακτηρίζουν ως το φοβερό παιδί του Χριστιανισμού και Απόστολο των Εθνών.
