Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Έπεσαν όλοι πάνω να μας σώσουν από την κρίση, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα δεν θα αφεθεί στην τύχη της και ότι, για όσο χρόνο χρειαστεί, θα της δοθεί η δέουσα οικονομική βοήθεια. Ακόμη και ο Μπάρακ Ομπάμα, στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε πως η χώρα μας πρέπει να στηριχθεί οικονομικά από όλους τους ενδιαφερόμενους, σκορπώντας ικανοποίηση στους κυβερνώντες, που έχουν κάθε λόγο να λένε ότι ακόμη και ο πλανητάρχης είναι με το μέρος μας. Πού φτάσαμε, λέω: η ανθρωπότητα να ασχολείται με το ναυάγιό μας και πολλοί καλοθελητές να θέλουν να μας δανείσουν με το αζημίωτο, μέχρι να γίνει η οριστική αφαίμαξη και να στεγνώσουν οι κάνουλες ροής χρήματος. Μέχρι τότε που οι τσέπες θα έχουν αδειάσει και οι πολίτες θα ξεχύνονται στους δρόμους άπραγοι, άεργοι και απελπισμένοι. Και τότε όπως και τώρα, θα έρθουν όλοι τους και θα μας παρηγορήσουν, τονίζοντάς μας πως ανά πάσα στιγμή ό,τι χρειαστούμε θα μας το προσφέρουν. Με το αζημίωτο βέβαια, και πάλι. Και αναρωτιέται ο Έλληνας πολίτης: «Μα καλά, θα πληρώνω εφ΄όρου ζωής τις αμαρτίες άλλων, που λέει και το λαϊκό άσμα, και θα καταφθάνουν κάθε φορά όλοι αυτοί ως επίδοξοι σωτήρες να μου υπόσχονται βοήθεια υπό όρους; Πού βρίσκεται άραγε η στιγμή που θα αναπνεύσω και θα βγω από τον οικονομικό βούρκο; Αν για μια ζωή θα πρέπει να πληρώνω πανωτόκια και χρέη, πώς θα μπορέσω να πω πως κάποια στιγμή θα ζήσω αξιοπρεπώς, χωρίς το άγχος της καταβολής των χρωστούμενων»; Οι απορίες είναι εύλογες, η απελπισία που καταλαμβάνει τους πληγέντες ακόμη περισσότερο κατανοητή. Η κυβέρνηση όμως προχωρά ακάθεκτη στην ολοκλήρωση του έργου της, προβάλλοντας το μάλιστα σιγά-σιγά και σε διαφημιστικά σποτ. Γιατί εκεί έφτασε το πράγμα, να διαφημίζουμε την κατάντια μας και να θεωρούμε ως επίτευγμα ότι εκτοξεύσαμε την ανεργία στα ύψη! «Ψυχραιμία» όμως μας λένε, «μην βιάζεστε»! Θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα μιλάμε για ευημερία και αυτές οι εποχές δεν θα είναι παρά ένα κακό παρελθόν. Το έχουν πει όμως αυτό πολλές φορές στο παρελθόν. Αμέτρητες κυβερνήσεις μεταπολεμικά έκαναν λόγο για οικονομική ανάταξη και έταζαν πρόοδο και ευημερία στους πολίτες, η κατάσταση όμως ουσιαστικά δεν άλλαξε ποτέ καθώς η εξάρτησή μας από τα δάνεια ήταν μόνιμη και η καταβολή των χρωστούμενων συνοδευόταν πάντα από νέους δανεισμούς. Και όλες οι κυβερνήσεις συντονισμένα έκαναν κάθε φορά λόγο για «παλιές αμαρτίες» και όταν η κουβέντα σοβάρευε, γινόταν λόγος περί «Τουρκοκρατίας» και την «κατοχής». Οι δικαιολογίες σε πρώτο πλάνο. Τα φτηνά επιχειρήματα πάντα στην πρώτη γραμμή. Έχουμε και λέμε λοιπόν για σήμερα: κόσμος στις πλατείες, αμέτρητοι καλοθελητές σαν το Μπάρακ Ομπάμα, χρήμα που δεν υπάρχει αλλά που θα εισρεύσει αναλόγως της συμπεριφοράς μας, δόσεις που καταβάλλονται μετά τη λήψη απάνθρωπων μέτρων και πολιτικοί που απομυθοποιούνται από τους πολίτες στις γενικές τους συνελεύσεις επί των πλατειών, άνευ της παρουσίας κομμάτων. Το τοπίο είναι αρκούντως ενδιαφέρον και γοητεύει τον ιστορικό του μέλλοντος. Οι τόσες πολλές υποσχέσεις που δίδονται σε επίπεδο κυβέρνησης, που νομίζω πως έχουν καταρρίψει κάθε ρεκόρ, τα τόσα πολλά τσιτάτα περί ανοίγματος στις αγορές από ένα απροσδιόριστο έτος και μετά, και οι κυνικές ομολογίες του τύπου «δεν γινόταν αλλιώς», αποκτούν μια δέουσα σημασία στην κληροδοτούμενη σκέψη των επόμενων γενεών, που αποκαμωμένες θα στρέφονται σε άλλου τύπου κοινωνικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις για να αναπτύξουν τα ενδιαφέροντά τους αλλά προπαντός να μπορέσουν να επιβιώσουν. Ο ιστορικός του μέλλοντος οφείλει να συμπεριλάβει στην καταγραφική έρευνά του όλες αυτές τις ανακρίβειες και τις ψευδείς διαβεβαιώσεις των πολιτικών που έκαναν λόγο για ευημερία και νηνεμία, μαζί με όλες τις υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο που δεν ήρθε ποτέ. Οφείλει επίσης να σημειώσει την κυνική ομολογία όλων των πτερύγων του κοινοβουλίου που στην προσπάθειά τους να δείξουν το «διαφορετικό», ομολογούσαν την μισή αλήθεια για να αποκρυφτεί οριστικά η άλλη μισή. Παιχνίδια εξουσίας και πολιτικούς ελιγμούς στις πλάτες ανυποψίαστων ψηφοφόρων, αυτά πρέπει να καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος στην προσπάθειά του να αποκαθηλώσει τους κυρίαρχους του βουλευτικού στερεώματος και να μην επιχειρήσει και πάλι την συνήθη ιστορική ανάσταση των πεθαμένων. Γιατί όσο και να παρεμβαίνουν οι πλανητάρχες για να προστατεύσουν τη μικρή μας χώρα, δεν θα μπορέσουν να αποκρύψουν τους σχεδιασμούς για την πολιτική επιβίωση στην Ελλάδα ατόμων, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχαν πάει σπίτι τους. Γιατί, λέω, και αυτές οι «σωτήριες» παρεμβάσεις έχουν το ρόλο τους. Να συντηρούν στην εξουσία όλους αυτούς που από το παρελθόν είναι λερωμένοι, και εκείνους που φορούν τη μάσκα του τιμητή, σε στιγμές που οι πολίτες αντιλαμβάνονται το πονηρό παιχνίδι και τις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Ο ρόλος τους είναι σαφής: στηρίξτε την Ελλάδα, φορτώστε την με χρέη προς την κατεύθυνση της επίτευξης εικονικής ρευστότητας! Περικυκλώστε όλη τη μικρή αυτή χώρα και προβείτε στη δέουσα αφαίμαξη, που θα οδηγήσει κατευθείαν στο ξεπούλημα των πάντων! Όλοι έχουν όφελος από αυτό ακόμη και ο πλανητάρχης Ομπάμα που για να αναφέρει την Ελλάδα στη συνάντησή του με την Μέρκελ, κάτι ξέρει περισσότερο. Κοινώς, την χώρα που μαζί με κάποιες άλλες είναι οι καλύτεροι πελάτες του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχουν πελάτες. Και κάποιοι πρέπει πάντα να υποφέρουν.
