Σκεπτόμενος πως ζούμε στο 2011 και στηριζόμενος στη γνωριμία μου με κάποιους πραγματικούς μαχητές, πραγματικούς φίλους, που έχουν δει τη δεύτερη σκληρή όψη της ζωής και οι οποίοι δεν ξέρουν τη φράση «Δεν μπορώ», φράση που λέμε συνέχεια οι περισσότεροι από εμάς, είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο άρθρο.

Οφείλω να εκφράσω τη γνώμη μου για ένα θέμα το οποίο απασχολεί μία στις δέκα οικογένειες. Το θέμα της αναπηρίας. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι να πούμε ότι η κοινωνία, αποδέχεται ως ισότιμα μέλη τα άτομα με αναπηρίες και ότι η πολιτεία, σε όλα τα κράτη-μέλη, έχει αναπτύξει πολιτικές ικανές που θα οδηγήσουν τα Ατομα με Αναπηρία να απολαμβάνουν ό,τι και οι υπόλοιποι πολίτες. Τα άτομα με αναπηρία ΠΡΕΠΕΙ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βοηθήσουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Πρέπει να νιώθουν, αλλά και ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τα ίδια με όλους τους συνανθρώπους τους.

Θα πρέπει να δημιουργηθεί κάποιο πλαίσιο εξασφάλισης, ανάπτυξης και αυτονόμησης των ατόμων με αναπηρίες. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά η φωνή των ατόμων αυτών είναι δυνατή, ζητώντας ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει για αυτούς χωρίς αυτούς».

Παρακάτω είναι γραμμένο από τη Φωτεινή Μπαδούρου ένα γράμμα, το οποίο μας μιλάει για το παράπονο ενός ανάπηρου, όπως το βιώνουν πραγματικά σήμερα τα άτομα με αναπηρία:

«Το παράπονο ενός ανάπηρου»

«Αυτό που πιστεύω και το έχω σαν αρχή στη ζωή μου είναι ότι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο... Μέσα από όλα αυτά τα «άσχημα» και τα προβλήματα μας γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, βγαίνουμε πιο δυνατοί. Εκτιμούμε, τα καθημερινά πράγματα, που πριν θεωρούσαμε δεδομένα. Η ζωή για εμάς τους αναπήρους, είναι ένας καθημερινός αγώνας.

Ξέρετε,η φράση που λέει: «η προσπάθεια μετράει», είναι για μας μια αλήθεια, γιατί μπορεί κάποιες φορές να μην πετυχαίνουμε σπουδαία και μεγάλα πράγματα όμως... η προσπάθεια μετράει.

Η μετακίνησή μας είναι δύσκολη ειδικά για κάποιους από εμάς που κινούμαστε με αναπηρικό αμαξίδιο, η πρόσβαση ας μην πω σε όλα αλλά στα περισσότερα κτίρια δεν είναι εφικτή, όχι μόνο σε καταστήματα αλλά πιο πολύ σε δημόσια κτίρια και υπηρεσίες.

Καλά μην πω για τα ελάχιστα παρκινγκ (αναπηρικά) που υπάρχουν, και δυστυχώς μόνο για ανάπηρους δεν είναι, τα καταλαμβάνουν όλοι, είτε ηθελημένα γιατί έτσι τους βολεύει είτε άθελα τους, γιατί δεν γνωρίζουν.

Να σας πω όμως κάτι είναι δύσκολο να πιστέψω ότι, στη σημερινή εποχή το 2011 που ο κόσμος «αλλάζει» κάποιοι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν ανάπηροι. Δυστυχώς είμαστε ελάχιστοι που κινούμαστε με αναπηρικό αμαξίδιο, υπάρχουν όμως σε μεγάλο ποσοστό κάποιοι, που, βρίσκονται υπό περιορισμό μέσα στο σπίτι τους γιατί η ίδια η κοινωνία μας δεν τους δέχεται.

Υπάρχει όμως εκτός όλων όσα σας είπα πριν το πρόβλημα ευρέσεως εργασίας. Γνωρίζετε ότι, από εμάς τα άτομα με αναπηρία ελάχιστοι εργάζονται μετρημένοι στα δάκτυλα.

Δεν θέλω να σας φανεί γκρίνια όλα όσα αυτά, απλά θα θέλαμε κάποια στιγμή να αρχίζετε να καταλαβαίνετε και να συνειδητοποιήσετε ότι, όλοι είναι «εν δυνάμει» ανάπηροι, και να αφυπνίζεστε γιατί ένας ανάπηρος ίσως βρίσκεται δίπλα σας!!

Η φράση «άτομο με ειδικές ανάγκες» είναι λάθος το σωστό είναι ΑΤΟΜΑ με ΑΝΑΠΗΡΙΑ... Εμείς που είμαστε ανάπηροι είμαστε πολύ υπερήφανοι, κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους και πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε».