Το 1957, στην 7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος είχε, ήδη, από το 1956 (στην 6η Ολομέλεια) αποκαθηλωθεί από την ηγεσία, απευθύνθηκε στο διάδοχό του, τον Κώστα Κολιγιάννη και του είπε:
- «Κωστάκη, το διέλυσες το μαγαζί».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, όχι φυσικά εξαιτίας της ανωτέρω κουβέντας του, διαγράφηκε, από την 7η Ολομέλεια, ακόμη και από μέλος του ΚΚΕ.
Θα μου πείτε πώς και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά…
Γιατί ανάλογη κατηγορία, όπως αυτή του Ζαχαριάδη προς τον Κολιγιάννη, μπορεί να απευθύνουν οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του χώρου του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ στις ηγεσίες τους, αν και ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος, στην προκείμενη περίπτωση, παίζει το ρόλο του «Κωστάκη» (Κολιγιάννη).
Ο 35χρονος Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έλαβε το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον Αλέκο Αλαβάνο, ή ο δεύτερος ο οποίος του έδωσε το δαχτυλίδι, πλην, όμως, στη συνέχεια το μετάνιωσε, γιατί θεώρησε ότι δεν του βγήκε η επιλογή;
Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο το ποιος φταίει γι’ αυτή τη δραματική κρίση, την οποία περνά ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά και τι φταίει ώστε, μετά την προ έτους δημοσκοπική έκρηξη του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, να φτάσει στα σημερινά χαμηλά επίπεδα και να κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής στις προσεχείς εκλογές.
Όλα αυτά είναι θέματα που θα πρέπει να τα λύσουν εγκαίρως (αν και ίσως να είναι πια αργά) οι πάσης φύσεως επικεφαλής αυτού του χώρου, οι αρχηγοί, οι αρχηγίσκοι, οι πρώην αρχηγοί, οι επίδοξοι αρχηγοί, οι διάφοροι βαρόνοι και καρεκλοκένταυροι, οι οποίοι έχουν βγάλει τα μαχαίρια και έχουν επιλέξει τα αλληλοκαρφώματα, την αλληλοσφαγή και τα δείπνα, δυστυχώς, όμως, με μενού τις σάρκες τους και τις σάρκες της ίδιας της Αριστεράς, με άγνωστο ακόμη και γι’ αυτούς το γέρας.
Αλήθεια έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι πως με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, ενίοτε δε και με τη γεροντική άνοια, η οποία διακατέχει πολλούς εξ αυτών - οι οποίοι δεν μπορούν να δουν και δεν θέλουν να αντιληφθούν πως οι εποχές έχουν αλλάξει - ότι το «μαγαζί διαλύεται».
Και διαλύεται ένα μαγαζί, το οποίο μπορεί να μην ήταν «γωνία» (όπως αρεσκόταν να λέει ο Χαρίλαος Φλωράκης για το ΚΚΕ) αλλά, εν πάση περιπτώσει, αποτελούσε ένα σημαντικό και ελπιδοφόρο χώρο ιδεών μα και ονείρων, για όσους θέλουν να πιστεύουν σε μια ριζοσπαστική, ανανεωτική και με ευρωπαϊκό πρόσωπο Αριστερά, μια αριστερά της ανοχής στη διαφορετικότητα, μια αριστερά που στηρίζει τους μετανάστες, μια αριστερά ικανή να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα στην οικονομία, μια αριστερά χωρίς δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς, μια αριστερά στην οποία, σε τελική ανάλυση, επένδυσαν τις ελπίδες τους πολλοί Ελληνες πολίτες, εντός ή εκτός του συστήματος.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέκος Αλαβάνος διαγκωνίσθηκαν για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την εκπροσώπηση όλου αυτού του χώρου και όλων των συνιστωσών του, του ΣΥΝ συμπεριλαμβανομένου.
Αλήθεια τους πέρασε από το μυαλό ότι αυτή η αντιπαράθεση, ακόμη κι αν της προσδώσουν πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, στα μάτια της κοινωνίας είναι καθαρό πως έχει χαρακτηριστικά προσωπικής αντιδικίας και ίσως βεντέτας;
Έχουν σκεφθεί πως η κοινωνία δεν νοιάζεται γι’ αυτές τις (κατά Περικλή Κοροβέση) ασημαντότητες και ότι αυτό που την απασχολεί είναι το αύριο, το οποίο καμιά πολιτική δύναμη στον τόπο δεν φαίνεται ικανή να μπορεί να εγγυηθεί και να διασφαλίσει.
Μα θα μου πείτε.
Μπορεί να το διασφαλίσει ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν το υποστηρίζω.
Γνωρίζω, όμως (και προφανώς το γνωρίζει κι η ίδια η κοινωνία, η οποία, παρ’ όλα αυτά, θα κληθεί να ξαναψηφίσει τους ίδιους και ίδιους, οι οποίοι, όμως, ήδη δοκιμάστηκαν, ζυγίστηκαν και βρέθηκαν λιποβαρείς) ότι είναι απαραίτητες όλες οι φωνές και κυρίως οι διαφορετικές κι οι αριστερές, τουλάχιστον ως αντίσταση σε αντιλαϊκές επιλογές και πολιτικές
Πριν από μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής γιατί δήθεν χάιδευε τα αυτιά των κουκουλοφόρων.
Τώρα βρίσκεται στο επίκεντρο των αναλύσεων των κομματικών επιτελείων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή;
Κι αν μπει θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;
Και αν δεν μπει το ΠΑΣΟΚ θα προσπαθήσει να του κλέψει στελέχη;
Οι ηγεσίες τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ είπαν τις προηγούμενες μέρες ότι δεν θα αφήσουν να περάσει η γραμμή «διαλύστε το ΣΥΡΙΖΑ», πλην, όμως, ουδέν πράττουν για να το αποτρέψουν.
Αλήθεια, οι ηγεσίες αυτές έχουν καταλάβει πως εξαιτίας της συμπεριφοράς τους τρίζουν τα κόκαλα του Νίκου Πουλαντζά, του Μίμη Δεσποτίδη, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, του Στρατή Τσίρκα και τόσων άλλων που στήριξαν από το 1968 το εγχείρημα της ανανέωσεως της Αριστεράς;
Θα πρέπει, πάντως, να καταλάβουν ότι οι πολίτες που πίστεψαν –και πιστεύουν - στο εγχείρημα αυτό θα πάψουν να σύρονται στις κάλπες και να τους ψηφίζουν με συναισθηματικά κριτήρια και μόνο, αλλά τώρα πια θα τους φασκελώσουν.-
