Για ποια κρίση μιλάμε; Την οικονομική; Γι΄αυτήν που εξαιτίας της λένε ότι κλείνουν τράπεζες, απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι, παραλύει η αγορά, τα καταστήματα ψάχνουν τον πελάτη με το τηλεσκόπιο, οι βιοτεχνίες διαλύονται, οι βιομηχανίες εξαρθρώνονται, ο τουρισμός πάει κατά κρημνού και οι ξενοδόχοι χύνουν μαύρο δάκρυ και άλλα τέτοια;
Για ποια κρίση μιλάμε τελικά; Μήπως γι’ αυτήν που βλέπουμε στις κατάμεστες ταβέρνες με τις αυξημένες τιμές, στις χιλιάδες καφετέριες όπου... μακάριοι άεργοι απολαμβάνουν τον ακριβότερο καφέ της Ευρώπης, στους δρόμους όπου γίνεται σκοτωμός με τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν καίγοντας απερίσκεπτα την «καπελωμένη» βενζίνη; Μήπως τη βλέπουμε στην τουριστική δραστηριότητα, για την οποία κλαίγονται οι ξενοδόχοι, που ενώ δεν αποφασίζουν να ρίξουν τις τιμές παραπονιούνται που έπεσε λίγο η «πληρότητα»; Πού είναι η κρίση λοιπόν; Μήπως δεν τη βλέπω και δεν την ακούω εγώ; Ίσως μου κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μια σκέψη που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου: ότι δηλαδή όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιχείρηση αυτοκάθαρσης της οικονομίας απ΄όλα αυτά τα λαμόγια, τα γκόλντεν μπόις που έπαιζαν αέρα κοπανιστό στα χρηματιστήρια και στη διατραπεζική αγορά, μόνο και μόνο για να τα οικονομάνε αυτοί εις βάρος του υπόλοιπου κόσμου.
Δεν ξέρω τι γίνεται αλλού, ό,τι γνωρίζουμε είναι αυτά που ακούμε και βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά στη Λάρισα... πέρα βρέχει! Δεν νομίζω να δοκιμάζονται οι Λαρισαίοι από κάποια κρίση. Το αποδεικνύει άλλωστε η καθημερινή δραστηριότητα των παρεπιδημούντων σ΄αυτή την αμέριμνη πολιτεία.
Είναι αλήθεια ότι είμαστε απο ιδιοσυγκρασία ένας λαός γλεντζέδων με πρώτιστο μέλημα πώς θα διασκεδάσουμε καλύτερα και πληρέστερα. Γι΄αυτό και η καθημερινή ζωή μας δεν χαρακτηρίζεται τόσο απο την εξαντλητική δουλειά, όσο από την ποικίλων μορφών διασκέδαση. Για ρίχτε μια ματιά στη νυχτερινή Λάρισα, στις ταβέρνες και στα ουζερί της, όπως και σε κάθε δραστηριότητα που δίνει την ευκαιρία στον Λαρισαίο να το ρίξει έξω. Διαπιστώνει κανείς ότι έχει να κάνει με μια πόλη όπου οι κάτοικοί της δεν έχουν καμιά έγνοια παρά μόνο πώς θα διασκεδάσουν τρωγοπίνοντας και χορεύοντας με κάθε αφορμή. Είτε Χριστούγεννα είναι, είτε Απόκριες, είτε νηστείες, είτε Πάσχα, είτε διακοπές, τριήμερα, διήμερα, τετραήμερα, αργίες και άδειες, θα βρούμε τον τρόπο για διασκέδαση. Κοιτάξτε τις φωτογραφίες που δημοσιεύει καθημερινά η «Ε». Δεν υπάρχει άδεια καρέκλα στα διάφορα κέντρα! Ρίξτε μια ματιά Πέμπτη, Σάββατο και άλλες μέρες στις ταβέρνες κι αν βρείτε τραπέζι πέστε μου να πάω κι εγώ... Γάμοι, κηδείες, βαφτίσια, γενέθλια, κοινωνικές εκδηλώσεις κάθε είδους, δεν είναι παρά αφορμές για επίδειξη χλιδής, πλούτου και ευκαιρία για εξαντλητική διασκέδαση του τύπου: «δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, εγώ το γλεντάκι μου δεν το χάνω!»
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο συμπεριφοράς των νεολαρισαίων, τη στιγμή που όλοι κλαψουρίζουν απο το πρωϊ ως το βράδυ για την οικονομική κρίση που μας έπληξε; Έμποροι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, υπάλληλοι ακόμα και βιομήχανοι θρηνολογούν σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες για την κρίση, που άλλους τους άφησε με άδειες τσέπες κι άλλους τους μείωσε την...κερδοφορία. Μέμφονται το αδηφάγο κράτος που τους τάραξε στους φόρους, εξαπολύουν μύδρους κατά των κερδοσκόπων, κατά της ακρίβειας, κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά της κυβέρνησης κατά πάντων και σπεύδουν ομοθυμαδόν στις ταβέρνες και στα ουζερί για να ξεχάσουν τον πόνο τους. Φυσικά δεν παραλείπουν να βγάλουν «καταλληλότερο» τον... «κουρασμένο» παρά το γεγονός ότι τον βρίζουν απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Φυσικά αυτό δεν είναι λαρισινό φαινόμενο. Ίσως είμαστε η μόνη χώρα όπου ενώ όλοι είναι δυσαρεστημένοι κι έχουν στην ψυχή τους μαύρη συννεφιά, οι ταβέρνες μας, τα κέντρα διασκέδασης κ.τ.λ. είναι γεμάτα απο κόσμο. Έχουμε έτσι ένα φαινόμενο με δυο όψεις: την κλαψουριστική και τη διασκεδαστική.
Αναρωτιέσαι τελικά ποιοι είναι αυτοί που ξοδεύουν το χρήμα χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ; Ο έμπορος που γκρινιάζει; Ο βιομήχανος που αναστενάζει; Ο υπάλληλος που οδύρεται; Ο επιχειρηματίας που κλαίγεται; Ο επιστήμων που διαμαρτύρεται; Ή μήπως είναι ο μεσάζοντας που μαυροφορεί, ο επιχειρηματίας που καίγεται, ο εφοπλιστής που μεμψιμοιρεί; Ίσως είναι ο αγρότης που μοιρολογεί ή ο βουλευτής που παραπονιέται κι ο μικρομεσαίος που μουρμουρίζει...
Και μια ανεξήγητη αντινομία ενώ όλοι εργάζονται με ζημία, σχεδόν όλοι ξοδεύουν με απερισκεψία.
Ζημιώνει ο τάδε έμπορος και ορκίζεται ότι πουλάει κάτω του κόστους, όπου να ’ναι το κλείνει και σε λίγο ανοίγει και δεύτερο μαγαζί. Ζημιώνει κι ο διπλανός του, όπου να ’ναι κηρύσσει χρεοκοπία και συγχρόνως χτίζει εξοχικό σπίτι. Ζημιώνει κι ο βιοτέχνης και η βιοτεχνία του πάει για κλείσιμο, αρχίζει τις απολύσεις και παράλληλα δίνει πριγκιπική δεξίωση για τους αρραβώνες της κόρης του. Ζημιώνει ο αγρότης, ούτε τα καλλιεργητικά δεν του αποδίδει η γη του και βγάζει και δεύτερο πολυτελές τζιπ. Διαμαρτύρεται ο συγχωριανός του και βγαίνει στους δρόμους και την ίδια στιγμή ανοίγει μαγαζί στην πόλη για το γιο του. Ζημιώνει και ο χονδρέμπορος, «τόσοι κόποι πάνε χαμένοι μ΄αυτή την κρίση», και κάθε τόσο το γλεντάει στα «σκυλάδικα».
Όλοι ζημιώνουν. Δεν θα βρεις έναν να σου πει «κερδίζω» ή «οι δουλειές πάνε καλά». Κοιτάζεις ένα γύρο αναρωτιέσαι και απορείς: Ποιοι γεμίζουν τα κέντρα διασκέδασης, ποιοι χτίζουν βίλες στα παράλια, ποιοι τρέχουν ασυγκράτητοι με πολυτελή αυτοκίνητα, ποιοι αγοράζουν χρυσαφικά και συντηρούν τόσα κοσμηματοπωλεία, ποιοι διογκώνουν την κερδοφορία των καζίνο, ποιοι τελικά συντηρούν τόσα μαγαζιά, ποιοι ενισχύουν τον υπερεπαγγελματισμό και τον παρασιτισμό στην αγορά;
Τώρα αν εξακολουθείτε να ρωτάτε για ποια κρίση μιλάμε θα είναι δύσκολη η απάντηση. Έχουμε την ικανότητα να μετατρέπουμε ακόμα και την οικονομική κρίση σε διασκέδαση. Το γλεντάμε γκρινιάζοντας, χορεύουμε διαμαρτυρόμενοι κι ενώ οι άλλοι λαοί συσπειρώνονται με περίσκεψη για να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες μέρες που έρχονται, εμείς απολαμβάνουμε τα τραπεζικά δάνεια παριστάνοντας με αυταρέσκεια τους πλούσιους.
Τι μας συμβαίνει; Γιατί τόση απάθεια; Πώς εξηγούνται τα παράδοξα της φτώχειας, της ανεργίας, της κερδοσκοπίας και της απάτης, με την αλόγιστη κατανάλωση, την αδιαφορία για το τι μας κάνουν οι κλέφτες, οι καπάτσοι, οι επιτήδειοι κάθε είδους, που μας έχουν κατακλύσει και λυμαίνονται τον καθημερινό μας βίο;
Σου δίνεται η εντύπωση πως αν δεν υπήρχε η τηλεόραση να μας πληροφορεί και να μας σφυροκοπεί για την παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν θα το είχαμε καν αντιληφθεί, οι μακάριοι πολίτες αυτού του χαζοχαρούμενου τόπου, όπου οι πάντες κινούνται αμέριμνοι και ανυποψίαστοι. Για ποια κρίση μιλάμε λοιπόν;
ΝΙΚ. ΝΑΚΟΣ
