Το κτίριο ήταν ισόγειο, γωνιακό και μέσα σ’ αυτό κυοφορήθηκε από τον αρχιμουσικό Γ. Καμηλιέρη και του καθηγητές Γεώργιο Δαγιάση, Γεώργιο Μίγκο, Άγγελο Πριονά και Σταύρο Καλνάκη η ομάδα των μουσικών που αποτέλεσαν τη Φιλαρμονική του Ωδείου. Έπειτα από μερικά χρόνια μετακόμισε από το κτίριο αυτό στις εγκαταστάσεις του Δημοτικού Ωδείου στον κήπο των Ανακτόρων. Στη θέση του παλιού κτιρίου, το οποίο κατεδαφίσθηκε, κατασκευάσθηκε πολυώροφο κτίριο, το οποίο αρχικά στέγασε τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και σήμερα λειτουργούν οι υπηρεσίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Ο μαέστρος Γ. Καμηλιέρης το 1963 απεβίωσε πάνω στο πόντιουμ της αίθουσας συναυλιών του Δημοτικού Ωδείου κατά τη διάρκεια συναυλίας της Φιλαρμονικής και τη θέση του μέχρι το 1976 κατέλαβε ο Ιωάννης Τσανακάς. Στο διάστημα 1976-1985 αρχιμουσικός ανέλαβε ο Άγγελος Πριονάς. Από το 1985 μέχρι το 1987 ανέλαβαν με τη σειρά οι Ευάγγελος Μηνάς, Αντώνιος Βακαλαθανασίου και Νίκος Ορφανίδης και από το 1985 μέχρι σήμερα μαέστρος παραμένει ο Γεώργιος Μηνάς, ο οποίος κατόρθωσε κατά τη διάρκεια της θητείας του να απογειώσει τη φήμη της.
Για τη δημιουργία και την ποιοτική εξέλιξη της Φιλαρμονικής από το 1951, που τέθηκαν οι βάσεις της, βοήθησαν πολλά άτομα. Όμως δύο απ’ αυτά, ο Βάσος Κυλικάς και ο Χρήστος Παντοστόπουλος, στάθηκαν από την αρχή ο νους και η ψυχή της. Για τον λόγο αυτόν κρίνεται σκόπιμο να αναφέρουμε λίγα βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς τους δύο λάτρεις της μουσικής ζωής της Λάρισας.
Απ’ όλους αναγνωρίζεται ότι αν η Ιουλία Σάπκα θεωρείται η οραματίστρια, η ιδρύτρια και εκείνη η οποία έκτισε γερά τα θεμέλια του Ωδείου της πόλης μας, ο Βάσος Κυλικάς αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ανάπτυξης και της ανάδειξης του μουσικού αυτού ιδρύματος σε ένα από τα σπουδαιότερα της χώρας μας. Φαρμακοποιός στο επάγγελμα, ήταν γιος του Στέφανου Κυλικά, ιδιοκτήτη ενός από τα παλαιότερα φαρμακεία που υπάρχει και σήμερα στη Λάρισα. Γεννήθηκε στη Λάρισα στις 8 Απριλίου του 1908 και εκτός από την επίδοσή του στην επιστήμη της φαρμακευτικής, έκανε και σοβαρές μουσικές σπουδές κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων. Στην Κατοχή συνελήφθη στις 15 Οκτωβρίου του 1942, μαζί με άλλους Λαρισαίους από τους Ιταλούς κατακτητές. Μεταφερόμενος ως όμηρος στην Ιταλία μαζί με άλλους 70 Έλληνες επιστήμονες και αξιωματικούς, εκ των οποίων οι 15 ήταν από τη Λάρισα και την περιοχή της, επέζησε κατά θαυματουργό τρόπο του τορπιλισμού και της καταβύθισης του ιταλικού πλοίου που τους μετέφερε. Επέστρεψε τελικά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ιταλία και Γερμανία τον Αύγουστο του 1945, έπειτα από τρία χρόνια ομηρίας. Τη δεκαετία του ’50 νυμφεύθηκε την Ευμορφία Αξενίδη, αδελφή του ιστορικού της Λάρισας Θεόδωρου Αξενίδη, με την οποία απέκτησε δύο αγόρια. Μεταπολεμικά επί πολλές δεκαετίες και με διάφορους δημοτικούς άρχοντες, υπήρξε διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου. Άτομο δημιουργικό, με πλούσια διοικητικά προσόντα, ήπιων τόνων, γνώστης της μουσικής και πρώην καθηγητής θεωρητικών και μουσικός εκτελεστής στο Ωδείο, συνέβαλε σημαντικά στην αναβάθμιση, την πανελλήνια καταξίωση, την κτιριακή υποδομή και την εν γένει οργάνωσή του. Το 1935 ο Βάσος Κυλικάς έγραψε μια σύντομη μελέτη με τίτλο «Η μουσική κίνηση της Λάρισας από το 1881 μέχρι σήμερα». Καταλαμβάνει 25 χειρόγραφες σελίδες και γράφηκε για τις ανάγκες του ειδικού εορταστικού Λευκώματος που κυκλοφόρησε η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία των Θεσσαλών στην Αθήνα το 1935 για τα 50 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Μνημειακός είναι ο Σχολικός Κανονισμός, τον οποίο συνέθεσε και εν συνεχεία ψηφίσθηκε από τη Διοικούσα Επιτροπή του Δημοτικού Ωδείου με την υπ’ αριθμ. 219/9 απόφαση της 30ής Οκτωβρίου 1960 και τυπώθηκε την ίδια χρονιά σε καλαίσθητο τεύχος από το τυπογραφείο των Αδελφών Αθαν. Ανδρέου.
Ο Χρήστος Παντοστόπουλος ήταν ένα από τα έξι τέκνα του ζωγράφου-φωτογράφου Ιωάννη Παντοστόπουλου. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1897, αλλά δεν συγκινήθηκε από την επαγγελματική επιτυχία στη φωτογραφική τέχνη και την κοινωνική καταξίωση που είχε ο πατέρας του και ακολούθησε άλλο επάγγελμα. Σπούδασε στο «Οδοντιατρικόν Σχολείον» του Πανεπιστημίου Αθηνών [1], αποφοίτησε τον Οκτώβριο του 1923 και εργάσθηκε επαγγελματικά στη Λάρισα. Το οδοντιατρείο του το εγκατέστησε στην ιδιωτική τους κατοικία, η οποία βρισκόταν στη γωνία των οδών Κούμα και Παναγούλη, απέναντι από το κινηματοθέατρο «Πάλλας», στους ίδιους χώρους όπου είχε το φωτογραφικό εργαστήριο ο πατέρας του. Ήταν μια ευρύχωρη μονοκατοικία, της οποίας η κυρία είσοδος ήταν επί της οδού Παναγούλη [2]. Ο Χρήστος Παντοστόπουλος εκτός από την επιστήμη του, επιδόθηκε με ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική, την οποία μελέτησε θεωρητικά. Υπήρξε επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, συμμετείχε κατά καιρούς σε διάφορες εκδηλώσεις με μουσικά σχήματα του Ωδείου (ο ίδιος ήταν εξαιρετικός τενόρος), δημοσίευε στις τοπικές εφημερίδες κριτική μουσικών εκδηλώσεων, ρεσιτάλ, συναυλιών, κ.λπ. και γενικά πρωτοστατούσε σε κάθε μουσική εκδήλωση της πόλης τόσο προπολεμικά όσο και μεταπολεμικά, μέχρι και τον θάνατό του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1964 και πέθανε το 1974.
————————————————
[1]. Μπαρμπής Βοζαλής, Πορτραίτα πρωτοπόρων οδοντιάτρων της Λάρισας, Λάρισα (2006), σελ. 11. Δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί ως ιδιαίτερη Σχολή η Οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
[2]. Παπαθεοδώρου Νικόλαος, Οικία οικογένειας Παντοστόπουλου, εφ. «Ελευθερία», Λάρισα, φύλλο της 12ης Νοεμβρίου 2017.
