Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, ο Γιώργος (Τζώρτζης) Χατζηνίκος, ένας ευπατρίδης της τέχνης της μουσικής, ένας μεγάλος καλλιτέχνης και άνθρωπος αλλά προπάντων ένας σημαντικός δάσκαλος. Οσοι από μας τον ζήσαμε από κοντά και διδαχτήκαμε απ’ αυτόν έχουμε να θυμόμαστε την γενναιοδωρία του στην προσφορά της γνώσης, την αριστοκρατική και σπάνια συναντώμενη σήμερα ευγένεια, την αμέριστη αγάπη και δέος που προσέγγιζε τα έργα των μεγάλων συνθετών. Ανθρωπος με πολύπλευρη μόρφωση, εντρύφησε στην ουσία της μουσικής, την ερμηνεία των μεγάλων μουσικών έργων και αφιέρωσε όλη του τη διδασκαλία σ’ αυτό το σκοπό, να μας καταστήσει τους νέους μουσικούς συμμέτοχους στη σκέψη των μεγάλων συνθετών.

Δεν τον ενδιέφερε η πρόσκαιρη επιτυχία, η φήμη που συχνά στη μουσική πραγματικότητα λειτουργεί ως πυροτέχνημα και επιφανειακή λάμψη αλλά η συνεπής και σε βάθος χρόνου δουλειά. Ενας ακούραστος και αθόρυβος εργάτης της Τέχνης υπήρξε μέχρι το τέλος της ζωής του εκεί στο Χόρτο του Πηλίου όπου μεταλαμπάδευσε γενιές Ελλήνων και ξένων νέων μουσικών τις αρχές της ερμηνείας σε όλες τις εκφάνσεις της - μουσική δωματίου, συμφωνική μουσική - λειτουργώντας ως γέφυρα σε μας με το παρελθόν, όπως το γνώρισε αφού συναναστράφηκε με όλους τους σημαντικούς συνθέτες και ερμηνευτές του 20ού αιώνα Ορφ. Χίντεμιτ, Στραβίσνκι αλλά και Δημήτρης Μητρόπουλος, Μαρία Κάλλας, Μάνος Χατζιδάκης είναι μερικοί μόνο από τους σπουδαίους της μουσικής που γνώρισε και άντλησε απ’ αυτούς πολλά, καθώς επίσης και οι Μινωτής, Σεφέρης, Σικελιανός, Παξινού από τη λογοτεχνική και θεατρική δημιουργία. Ηταν ευτύχημα για μέαν και για αρκετούς μουσικούς του Δ.Ω.Λ. όταν επί διευθύνσεως Ι. Τσανακά πρωτοπήγαμε στο σεμινάριο στο Χόρτο όπου με εμάς ενσωματωμένους μέσα σε συμφωνικές ορχήστρες νέων που μετακαλούσε από το εξωτερικό (Γερμανία, Τσεχία, Ρωσία, Πορτογαλία), κοινωνήσαμε για πρώτη φορά τη μουσική σκέψη του Μότσαρτ, του Μπάρτοκ, του Μπετόβεν καθώς επίσης και του Σκαλκώτα για τον οποίο πίστευε ότι ήταν ιδιαιτέρως παραγκωνισμένος για την αξία του. Εργάστηκε με υπομονή και αγάπη να αναδείξει το σημαντικό του έργο μέσα από ατελείωτες ώρες διδασκαλίας πιστεύοντας ακράδαντα ότι όταν κάποιος προσεγγίσει πίσω από τις νότες τη σκέψη και την έμπνευση του δημιουργού, τότε κερδίζει με την ερμηνεία του και το πιο αδαή ακροατή της κλασσικής μουσικής όσο "δύσκολος" κι αν φημολογείται ότι είναι ο εκάστοτε συνθέτης. Αυτές ήταν οι σημαντικές αρχές που κομίσαμε απ’ αυτόν τον δάσκαλο σε αντίθεση με την τάση που επικρατεί και στην κλασσική μουσική σήμερα να επιδιώκεται ότι πιο εμπορικό και φανταχτερό ή προϊόν μίμησης κυκλοφορεί με τον λιγότερο δυνατό μόχθο.

Η συμφωνική ορχήστρα της Λάρισας νιώθει ιδιαίτερα υπερήφανη που με κάποια μέλη της πρωτοξεκίνησε τα μαθήματα συμφωνικής μουσικής ο Γιώργος Χατζηνίκος, που ενδιάμεσα στη δεκαετία του ΄90 τον φιλοξένησε και πραγματοποίησε συναυλία μαζί της, ενώ πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2014 έκανε μαζί της την τελευταία του συμφωνική συναυλία στο Χόρτο, σωματικά εξασθενημένος μεν πνευματικά όμως διαυγέστατος. Ερμηνεύσαμε έργα Σκαλκώτα και Χάιντν και τη μουσική τους την "κατάλαβαν" και οι τελευταίοι ντόπιοι του χωριού που έτυχε να παρευρίσκονται...

Θα του είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα απλόχερα μας δίδαξε.

Το κενό που αφήνει στη μουσική πραγματικότητα του τόπου μας είναι αναντικατάστατο και δυσαναπλήρωτο.

Δημήτριος Εμ. Καραμανώλης

Καθηγητής Μουσικής

Α’ βιολί της Συμφωνικής Ορχήστρας