Ήταν το 1901 όταν διαλύθηκε η Ομόρρυθμη Εμπορική Εταιρεία ετοίμων ενδυμάτων «Σ. Πατσουρίδης & Γ. Καρακίτσος» της οποίας ο Σωτήριος ήταν μέτοχος κατά 50%, ιδρύοντας νέο κατάστημα επί της οδού Μακεδονίας.

Την ίδια χρονιά, συνέβη κάποιο ασυνήθιστο γεγονός για τα κοινωνικά δρώμενα της Λάρισας. Ο Σωτήριος Πατσουρίδης ανέθεσε τη διαχείριση του καταστήματός του στους δύο υπαλλήλους του και εγκαταστάθηκε προσωρινά (με τη σύζυγό του) στην Αθήνα. Προς έκπληξη όλων των συγγενών και φίλων του εγγράφθηκε στο πρώτο έτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που τον ώθησαν σε αυτή την ενέργεια και μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Ίσως θεώρησε ότι το λειτούργημα του δικηγόρου που ανθούσε την περίοδο εκείνη της οικονομική κρίσης θα του εξασφάλιζε καλύτερη διαβίωση απ’ ό,τι η καθημερινότητα των εμπόρων που έβλεπαν τις επιχειρήσεις τους να αφανίζονται.

Τα χρόνια των σπουδών του στην Αθήνα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα. Μπορεί να χαρακτηριστούν και ως τραγικά, αφού μέσα σε διάστημα ολίγων μόνον ημερών έχασε από «οξυτάτην νόσον» και τα δύο του παιδιά: Τον Αναστάσιο (5 μηνών) και την Ουρανίτσα (2 ετών). Ο πρώτος γεννημένος τον Οκτώβριο του 1902, απεβίωσε στις 26 Φεβρουαρίου 1903 [1], ενώ η δεύτερη στις 5 Μαρτίου 1903 [2]. Ο ποιητής και πρώην διευθυντής του Ταχυδρομείου Λαρίσης Γεώργιος Α. Πολίτης (ο οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις με την οικογένεια) που είχε εν τω μεταξύ μετατεθεί στην Αθήνα, δημοσίευσε στις εφημερίδες της Λάρισας ένα ελεγείο που συγκίνησε όλους ανεξαιρέτως τους αναγνώστες [3].

Εκτός όμως από το προσωπικό του δράμα, ο Σωτήριος Πατσουρίδης είχε να αντιμετωπίσει και δυσάρεστες καταστάσεις με το κατάστημά του στη Λάρισα. Οι υπάλληλοι που είχε αφήσει ως διαχειριστές παραιτήθηκαν αναζητώντας αλλού την τύχη τους και η επιχείρηση έκλεισε προσωρινά. Από το καλοκαίρι του 1903 και για τους επόμενους μήνες πηγαινοερχόταν στη γενέτειρά του με σκοπό να διευθετήσει τις προσωπικές του υποθέσεις. Τον Αύγουστο δημοσίευσε αγγελία για την ενοικίαση της μεγάλης διωρόφου έπαυλης των 10 δωματίων που διέθετε στη συνοικία Παράσχου (Αγίου Νικολάου) [4] ενώ τον Νοέμβριο αποφάσισε να διαλύσει την επιχείρηση εκποιώντας τα εμπορεύματά της [5]. Παρά τα όποια προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζε συνέχισε τις σπουδές του. Κατά το διάστημα όμως που μεσολάβησε αναθεώρησε πολλές από τις αποφάσεις που είχε λάβει τα προηγούμενα χρόνια. Το 1905 και ενώ η εκποίηση των εμπορευμάτων στο κατάστημά του στη Λάρισα δεν είχε ακόμα αποπερατωθεί, αποφάσισε να παραχωρήσει τη διεύθυνσή του στον ικανότατο έμπορο Ζαχαρία Ναχμούλη, ο οποίος το αναδιοργάνωσε αποκαθιστώντας την παλιά του αίγλη [6].

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1906 αναγορεύθηκε σε διδάκτορα των Νομικών Επιστημών με τον βαθμό «λίαν καλώς» [7], ενώ τον Απρίλιο του 1907 έλαβε την άδεια «του δικηγορείν» [8]. Τον ίδιο μήνα διορίσθηκε στα δικαστήρια της Λάρισας και επέστρεψε οριστικά στην πόλη με τη σύζυγό του. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συμπολίτες του με αποτέλεσμα να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στις αυτοδιοικητικές εκλογές που διενεργήθηκαν το καλοκαίρι του ιδίου έτους (1 Ιουλίου 1907). Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τον θάνατο των αγαπημένων του παιδιών και η μόνιμη θλίψη από το πρόσωπό του είχε αρχίσει σταδιακά να απαλείφεται. Η πατρική του έπαυλη στη συνοικία Παράσχου (η οποία παρά τις συνεχείς αγγελίες δεν ενοικιάστηκε ποτέ), καθιερώθηκε πλέον ως τόπος συναντήσεων της κοσμικής Λάρισας: «Εις την αποκριάτικην ακινησίαν της πόλεώς μας, έδωκεν εχθές το απόγευμα έκτακτον όλως κίνησιν και ζωηρότητα η απογευματινή του καλού μας φίλου κ. Σωτηρίου Πατσουρίδου, δικηγόρου. Εις το αρχοντικόν αυτού προσήλθεν όλο το άι-λάιφ της πόλεώς μας, εχόρευσεν, ετραγούδησεν και εν γένει διασκέδασε σχεδόν μέχρι του μεσονυκτίου» [9].

Το 1913 κατατάχθηκε ως έφεδρος και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις των Βαλκανικών Πολέμων. Δεν γνωρίζουμε τι μεσολάβησε την περίοδο αυτή, αλλά τον συναντούμε στη Θεσσαλονίκη του 1915 ως μέτοχο του δικηγορικού γραφείου «Ιτσχάκ Τεβφήκ, Γ. Σερεμέτη & Σ. Πατσουρίδου». Μετά το 1920 που αποχώρησε, ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο. Αρχικά διορίστηκε ως πλημμελειοδίκης στη Θεσσαλονίκη (1921-1922) [10], στη συνέχεια ως εισαγγελέας πρωτοδικών στις Σέρρες (1927), στην Κομοτηνή (1928-1929) και στο Ναύπλιο (1929-1930), ενώ μετά το 1931 προήχθη σε αντιεισαγγελέα εφετών και μετατέθηκε στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο (1946) προήχθη σε εισαγγελέα εφετών και μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου παράλληλα ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και φιλανθρωπική δράση ως μέλος του «Πανθεσσαλικού Συλλόγου». Απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Κλείνοντας την παρουσίαση της οικογένειας του Αναστασίου Πατσουρίδη θα αναφερθούμε και στον άλλον γιο του τον Δημήτριο. Διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών διορίστηκε το 1891 δικηγόρος στα δικαστήρια της Λάρισας. Κατά την κήρυξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου και καθ’ όλη τη διάρκεια της προσωρινής κατοχής της Θεσσαλίας (1897-1898) κατέφυγε στη Σκόπελο. Αργότερα επέστρεψε στη Λάρισα όπου νυμφεύθηκε (26 Φεβρουαρίου 1899) την Μαριγούλα Ρήγα (από τη Σκόπελο) με ανάδοχο τον Αχιλλέα Αστεριάδη [11]. Σχεδόν όμως αμέσως προσβλήθηκε από ανίατο νόσο και μετέβη στην Αθήνα για θεραπεία. Παρά τις πολύμηνες προσπάθειες των ιατρών απεβίωσε στις 22 Ιουλίου 1900. Ενταφιάστηκε την επομένη στο Α΄ Νεκροταφείο των Αθηνών [12].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 274 (28 Φεβρουαρίου 1903).

[2]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 276 (7 Μαρτίου 1903) και Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 672 (9 Μαρτίου 1903).

[3]. Γεώργιος Α. Πολίτης, «Εις το πτερύγισμα των μικρών αγγέλων Αναστασίου και Ουρανίτσας Πατσουρίδου» (Ελεγείον εις την μνήμην των παιδιών του Λαρισαίου εμπόρου ετοίμων ενδυμάτων Σωτηρίου Πατσουρίδου, Αθήνα 1903), Όλυμπος (Λάρισα), φ. 278 (21 Μαρτίου 1903).

[4]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 696 (24 Αυγούστου 1903).

[5]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 709 (30 Νοεμβρίου 1903).

[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 12/162 (30 Νοεμβρίου 1905).

[7]. Μικρά (Λάρισα), φ. 30/180 (5 Φεβρουαρίου 1906).

[8]. Μικρά (Λάρισα), φ. 290 (8 Απριλίου 1907).

[9]. Μικρά (Λάρισα), φ. 40/442 (25 Φεβρουαρίου 1910).

[10]. Μακεδονία (Θεσσαλονίκη), φ. 3555 (23 Δεκεμβρίου 1921).

[11]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 46 (27 Φεβρουαρίου 1899).

[12]. Θρασύβουλος Μακρής, «Νεκρολογία: Δημήτριος Α. Πατσουρίδης», Όλυμπος (Λάρισα), φ. 122 (28 Ιουλίου 1900).

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου