Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποψιαστεί ότι κάποιος γείτονάς μας χρησιμοποιεί χωρίς τη συγκατάθεση μας την Wi-Fi σύνδεσή μας, μας κλέβει ίντερνετ, δηλαδή. Ειδικότερα όταν πρόκειται για πολυκατοικία, το φαινόμενο είναι πιο συνηθισμένο. Τότε πρέπει να ληφθούν ορισμένα μέτρα άμεσα.
Πέρα από το ότι σε κανέναν δεν αρέσει να τον εκμεταλλεύονται οικονομικά, ο κίνδυνος στην πραγματικότητα είναι μεγαλύερος απ’ ό,τι φαίνεται. Αν ο «τζαμπατζής» γείτονάς μας εμπλακεί σε παράνομες ηλεκτρονικές δραστηριότητες κάθε είδους χρησιμοποιώντας τη δική μας σύνδεση, το πρώτο πράγμα που θα αναζητήσει η αστυνομία θα είναι η διεύθυνση από την οποία συνδέεται στο ίντερνετ ο ένοχος. Η διεύθυνση αυτή θα είναι εκείνου στου οποίου το όνομα είναι καταχωρημένη η σύνδεση, η δική μας δηλαδή, με πιθανό αποτέλεσμα μια επίσκεψη της αστυνομίας στο σπίτι μας. Το ζήτημα είναι εύκολο να ξεκαθαριστεί, αλλά θα έχουμε γίνει ήδη ρεζίλι στη γειτονιά με την παρουσία των αστυνομικών στην πόρτα μας.
Μια απλή μέθοδος για να διαπιστώσουμε αν όντως υφίσταται μια τέτοια κλοπή, είναι να κλείσουμε το ρούτερ και να βγούμε στο μπαλκόνι μας να απολαύσουμε ένα καφεδάκι εκεί. Αν μετά από λίγη ώρα παρατηρήσουμε φωνές και εκνευρισμό από κάποιο κοντινό διαμέρισμα, τότε μάλλον διακόψαμε το τζάμπα σερφάρισμα του αγαπητού μας γείτονα.
Υπάρχουν και δωρεάν προγράμματα στο ίντερνετ που μπορούν να εντοπίσουν όλες τις συσκευές που συνδέονται με το Wi Fi μας, αλλά η καλύτερη λύση είναι να θωρακίσουμε σωστά από την αρχή τη σύνδεσή μας, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
ΠΩΣ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ
Στην εποχή της ελεύθερης πληροφορίας μπορεί οποιοσδήποτε να ψάξει στο ίντερνετ και να βρει πολλούς τρόπους για να παραβιάσει τους κωδικούς κάποιας αφύλακτης σύνδεσης. Επιπλέον, αν ο κλέφτης είναι διατεθειμένος να ξοδέψει λίγα ευρώ μπορεί να αγοράσει μια μικρή εξωτερική κεραία USB που συνδέεται με τον υπολογιστή του, μπορεί να δει τις συνδέσεις γύρω του σε ακτίνα μέχρι και τριών χιλιομέτρων. Βέβαια, αν πιάσει Wi Fi από τόσο μακριά το σήμα θα είναι αδύναμο, αλλά θα βρει σίγουρα αρκετά ευάλωτα δίκτυα εντός 500 μέτρων.
ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Υπάρχουν τρία είδη προστασίας ασυρμάτων δικτύων.
• Η WEP είναι συνήθως η αρχική σύνδεση που έχουν τα ρούτερ μας. Θεωρείται ξεπερασμένη, αλλά υπάρχουν ακόμη αρκετοί χρήστες που συνδέονται έτσι, συνήθως άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δεν έχουν τις γνώσεις και την υπομονή να ασχοληθούν παραπάνω. Αυτές οι συνδέσεις αποτελούν εύκολο στόχο για τους κλέφτες, επειδή μπορούν να παραβιαστούν σε λιγότερο από δέκα λεπτά. Είναι εύκολα αναγνωρίσιμες από το όνομά τους, που συνήθως περιέχει το όνομα της εταιρίας παροχής ίντερνετ και κάποια νουμερα από δίπλα.
• Η WPA ή WPA-PSK χρησιμοποιείται ευρέως, θεωρείται ασφαλής και δεν σπάει εύκολα.
• Η WPA2 ή WPA2-PSK είναι η βελτιωμένη έκδοση της WPA και είναι τόσο δύσκολο και χρονοβόρο να παραβιαστεί, ώστε οι επιτήδειοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν. Αυτή την προστασία θα πρέπει να έχουμε όλοι μας.
ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ WPA2
Κάποιοι χρήστες δυσκολεύονται ή φοβούνται να μπούνε από μόνοι τους σε μια τέτοια διαδικασία. Καλό θα ήταν, τότε, να επικοινωνήσουν με την εταιρία παροχής ίντερνετ και να ζητήσουν τη βοήθεια κάποιου τεχνικού της.
Όσοι είμαστε διατεθειμένοι να εξερευνήσουμε (με δική μας ευθύνη) τα έγκατα του ρούτερ μας, είναι εύκολο να βρούμε με μια αναζήτηση στο ίντερνετ πώς θα μπούμε στον πίνακα ελέγχου. Το κάθε ρούτερ έχει τον δικό του τρόπο λειτουργίας, γι’ αυτό καλό θα ήταν στην αναζήτηση που θα κάνουμε να συμπεριλάβουμε και τη μάρκα του.
Συνήθως ανοίγουμε ένα browser (Internet Explorer, Mozilla, Chrome) και πληκτρολογούμε μια διεύθυνση που αποτελείται από νούμερα. Αν δεν βρούμε στο ίντερνετ τη σωστή διεύθυνση, ψάχνουμε στο manual βιβλιαράκι που μας έδωσαν με την αγορά του.
Στη συνέχεια θα ανοίξει ο πίνακας ελέγχου του ρούτερ μας και στα μενού WIRELESS - CONFIGURATION θα οδηγηθούμε στις ρυθμίσεις του. Εκεί θα δούμε τον τύπο της σύνδεσής μας, και αλλάζουμε από WEP σε WPA2 ή WPA2-PSK.
Εκεί δίνουμε ένα όνομα στη σύνδεσή μας, το οποίο θα το βλέπουν και οι γείτονές μας, και έναν κωδικό. Ο κωδικός αυτός καλό θα ήταν να είναι όσο πιο πολύπλοκος γίνεται, με κεφαλαία, μικρά, αριθμούς, για να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι δύσκολο να παραβιαστεί. Αυτό το όνομα και τον κωδικό θα πρέπει να τα έχουμε γραμμένα κάπου και να μην τα χάσουμε ποτέ, καλύτερα σε ένα χαρτάκι κολημένο κάτω από το ρούτερ.
Τέλος, αν είμαστε βέβαιοι ότι γίναν όλα σωστά και δεν πειράξαμε τίποτε άλλο, κάνουμε Apply για να αποθηκευτούν οι αλλαγές μας.
Η σύνδεσή μας θωρακίστηκε τώρα, και όσες συσκευές ήταν συνδεδεμένες μαζί της αποσυνδέονται αυτόματα, κινητά, τάμπλετ, ακόμα και ο υπολογιστής με τον οποίο κάναμε τις αλλαγές μόλις τώρα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ξανασυνδεθούμε με το καινούριο όνομα και κωδικό, και έχουμε ένα καινούριο και ασφαλές δίκτυο Wi Fi, αποκλειστικά για προσωπική μας χρήση, χωρίς απρόσκλητους επισκέπτες.
ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι και τόσο ρόδινα και για τον ίδιο τον κλέφτη του ίντερνετ. Αν ο αγανακτισμένος ιδιοκτήτης της αφύλακτης γραμμής έχει κάποιες παραπάνω γνώσεις (ή αν έστω γνωρίζει κάποιον σχετικό με το αντικείμενο), μπορεί χρησιμοποιώντας κάποια προγράμματα που θα βρει στο ίντερνετ να αποκτήσει εκείνος πρόσβαση στον υπολογιστή του ανυποψίαστου κλέφτη και να προκαλέσει ακόμα και ζημιές στον υπολογιστή του, μετατρέποντας τον θύτη σε θύμα. Κάποιοι, μάλιστα, αφήνουν επίτηδες ανοιχτές συνδέσεις χωρίς καν κάποιο κωδικό προστασίας, για να χαρούν τα γειτονάκια που παριστάνουν τον «χάκερ» και να τσιμπήσουν το δόλωμα του δωρεάν Wi Fi, αφήνοντας στη συνέχεια την προσωπική τους ζωή εκτεθειμένη στις ορέξεις του ιδιοκτήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
• Του Γιάννη Νικολάου
nikolaou.animator@gmail.com
