Μπορεί το Αμαραβάτι της Ινδίας να γίνει η επόμενη βιώσιμη πόλη; Το ερώτημα έθεσε προ ημερών το CNN. Όσο για την απάντηση; Οι εμπνευστές της νέας «αστικής ουτοπίας» απαντούν πως φιλοδοξούν το Αμαραβάτι να επαναπροσδιορίζει την αστική ζωή στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου όπου η ιερότητα συνυπάρχει με την αναρχία. Σύμφωνα με τις τοπικές αρχές το κόστος της φουτουριστικής πόλης υπολογίζεται στα 6.5 δισ. δολάρια. Του πρότζεκτ ηγείται το αρχιτεκτονικό γραφείο Foster & Partners που υπόσχεται μια «πράσινη ρεαλιστική ουτοπία». Συγκεκριμένα, το 60% του Αμαραβάτι θα καλύπτεται από πράσινο και νερό ενώ ηλιακά πάνελ στις στέγες των κτιρίων θα τροφοδοτούν με ενέργεια όλη την πόλη.
Για κάθε κομμάτι γη που θα παραχωρούν οι αγρότες στις αρχές, θα τους επιστρέφεται το 25%-30% σε «αναπτυγμένη γη», εξοπλισμένη με ενέργεια, τρεχούμενο νερό και αποχετευτικά συστήματα.
Ήδη 28.000 αγρότες έχουν παραχωρήσει 138 τετραγωνικά χιλιόμετρα στις αρχές της Άντρα Πράντες.
Ποιοι θα είναι οι προνομιούχοι κάτοικοι Αμαραβάτι; Τα τελευταία δύο χρόνια, 30.000 άνθρωποι έχουν μετακομίσει στην υπό διαμόρφωση πόλη, 12.000 εκ των οποίων είναι κυβερνητικοί υπάλληλοι. Βάσει των υπολογισμών ο πληθυσμός του Αμαραβάτι θα φτάσει τα 3.5 εκατομμύρια μέχρι το 2030. Προς το παρόν τα δύο πανεπιστήμια που λειτουργούν στην περιοχή από το 2017 έχουν υποδεχτεί 4.000 νέους φοιτητές. Πέντε ακόμα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι υπό κατασκευή. Εκτιμάται πως θα δημιουργηθούν 43.000 νέες θέσεις εργασίας μετά την ανέγερση σχολείων, νοσοκομείων, ξενοδοχείων και τραπεζών.
Το αρχιτεκτονικό γραφείο Foster & Partners αναμένεται να παραδώσει τα νέα κυβερνητικά κτίρια μέχρι το 2021 ενώ μέχρι τα τέλη του 2019 θα έχoυν ολοκληρωθεί όλα τα έργα υποδομής. Αξιοσημείωτο είναι πως σε αυτή την «αστική ουτοπία» θα παρέχεται υγειονομική περίθαλψη και παιδεία σε όλους τους κατοίκους.
Πόσο βιώσιμη θα είναι τελικά στην πραγματικότητα αυτή η πόλη; Είναι δύσκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια προτού ολοκληρωθεί η κατασκευή της διευκρινίζουν οι αρμόδιοι καθώς -όπως λένε- θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η «κοινωνική βιωσιμότητα».
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης Νιρμάλ Κισάν υποστηρίζει πως δεν θα πρέπει να αφανιστεί το «τοπικό χρώμα» στο όνομα της «πράσινης ουτοπίας».
Προτείνει δηλαδή αναπαράσταση των σημάτων κατατεθέν μιας ινδικής πόλης. Θα συνεχίσουν άραγε να κυκλοφορούν νωχελικές αγελάδες ανάμεσα σε τρίκυκλα, καμήλες, ελέφαντες και θωρακισμένα οχήματα;
Θα συνεχίσουν οι κάτοικοι να κουβαλούν σε σακούλες τσάι με γάλα βουβαλιού και να απλώνουν στους δρόμους τις πολύχρωμες πραμάτειες τους; Ή το Αμαραβάτι θα γίνει τόσο πράσινο που θα αφανίσει όλα τα άλλα χρώματα της ινδικής γης;
Δεν μένει παρά να περιμένουμε να δούμε...