Διευκρινίζοντας ότι "σε μια περίοδο όπου πρόσφυγες και μετανάστες έχουν ξεχαστεί πια στο περιθώριο, συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης - “HOT SPOT”, άστεγοι πεθαίνουν από το κρύο, παιδιά βρίσκονται στις εντατικές γιατί προσπαθούσαν να ζεσταθούν, κάποιοι σφάζονται με τον αδερφό τους για να αποκτήσουν ακόμα ένα σπίτι για τη συλλογή τους.
Σου κόβουν το ρεύμα και το νερό γιατί απλά μέσα στην κρίση δεν έχεις να πληρώσεις, σε απειλούν με έξωση γιατί καθυστέρησες ένα νοίκι, βγάζουν το σπίτι της γειτόνισσας σε πλειστηριασμό γιατί χρωστάει στην εφορία. Συν τοις άλλοις προσπαθώντας να επιβιώσεις βαράς 12ωρα στη δουλειά (παράνομη ή μη) βιώνοντας την τρομοκρατία από τα αφεντικά σου φοβούμενος να μιλήσεις μη τυχόν και σε (ξανά)απολύσουν. Και στην τελική το μόνο που σου μένει είναι ελάχιστος χρόνος για να αντιληφθείς το πόσο βίαιη είναι η κοινωνία στην οποία ζεις, όπου μόνο με άγχος και στρες αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις να συνεχίσεις.
Σε μια τέτοια πραγματικότητα εμείς δεν επιλέγουμε να σωπάσουμε αλλά να δράσουμε! Καλύπτουμε τις ανάγκες μας αλλά κυρίως κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτά που προτάσσουμε: Να μπούμε στα άδεια σπίτια, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας γιατί καμία και κανένας δεν είναι μόνη/ος. Προερχόμαστε από τα κάτω, μέλη του ευρύτερου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε καταπιεσμένο, μαθαίνουμε να ζούμε συλλογικά μέσω της αυτοοργάνωσης, επιλέγουμε τη συνδιαμόρφωση ως συλλογικό μέσο λήψης αποφάσεων με αντιιεραρχικό χαρακτήρα, παλεύουμε μαζί για ό,τι μας ανήκει γιατί όλα μας ανήκουν και όλα είναι κλεμμένα.
Επιλέγουμε μια γειτονιά σαν κι αυτή γιατί θεωρούμε ότι μόνο έτσι μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά, να αλληλεπιδράσουμε όλοι μαζί συλλογικοποιώντας τις ανάγκες και τα προβλήματά μας, δημιουργώντας συνελεύσεις γειτονιάς, χτίζοντας έτσι εστίες αντίστασης ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει" καταλήγουν τα μέλη της κατάληψης.
