Παρά τα προβλήματα κινητικότητας, πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο ενέργεια που προσπαθεί να χαρεί τη ζωή και σιγά-σιγά να ξεπεράσει αυτό που του έτυχε. Οι μετακινήσεις του, όμως, είναι δύσκολες. Η τουριστική Βελίκα δυστυχώς, όπως λέει, έχει υποτυπώδεις υποδομές για άτομα σαν αυτόν. Τόσο σε δημοτικούς και δημόσιους χώρους, όσο και σε άλλους ιδιωτικούς κοινόχρηστους. Ακόμη και μία απλή βόλτα θέλει πολύ κουράγιο, υπομονή και θέληση για να πραγματοποιηθεί. Και η θάλασσα; Η τόσο αναγκαία γι’ αυτόν και για όλους εκείνους που τα πόδια τους δεν μπορούν να τους κρατήσουν όρθιους; Πόσο κοντά του είναι, αλλά πόσο άφταστη συνάμα; Κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια στήνονται ράμπες πρόσβασης σε ορισμένες ακτές από τον Δήμο. Αν και ποτέ δεν λείπουν τα προβλήματα μ’ αυτές, τουλάχιστον για κάμποσο καιρό, κουτσά-στραβά κάνουν τη δουλειά τους. Φέτος, τίποτα ακόμη. Ο εργολάβος που έχει αναλάβει το έργο, λένε οι “φήμες”, φταίει για την καθυστέρηση. Ο Στέφανος, όμως, κι ο κάθε Στέφανος, τι φταίνε όλοι τους να περιμένουν έτσι βασανιστικά;
Μιλήσαμε μαζί του τηλεφωνικά, μας είπε τα παράπονά του, μα μας έστειλε και την ακόλουθη επιστολή. Ίσως και κάποιοι ευαισθητοποιηθούν. Γράφει, λοιπόν:
«Σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτόν τον κόσμο, υπάρχουμε κι εμείς, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Οι περισσότεροι μας ξέρετε ως ΑΜΕΑ.
Είμαστε εμείς – οι ΑΜΕΑ – που σίγουρα μας έχετε όλοι σας δει στους δρόμους να “παλεύουμε”, μόνοι μας ή με τη βοήθεια των συνοδών και των φροντιστών μας, να κινηθούμε ανάμεσά σας, διότι, όπως καταλαβαίνετε, δεν αντέχεται η μοναξιά, και ως κοινωνικά πλάσματα κι εμείς, όπως όλοι, έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή.
Είμαστε εμείς – οι ΑΜΕΑ – που έχουμε, όπως εσείς όλοι, την ανάγκη να βγούμε έξω για να αναπνεύσουμε φρέσκο αέρα, ν’ αφήσουμε τον ήλιο να μας ζεστάνει το κορμί, τη θάλασσα να μας δώσει δύναμη.
Υπάρχουμε, αγαπητοί συνάνθρωποι, κι εμείς οι ΑΜΕΑ... Και παλεύουμε καθημερινά να κινηθούμε σε πεζοδρόμια και δρόμους εντελώς ακατάλληλα και ακατάλληλους για μας, όπως παλεύουν να κινηθούν και οι μανάδες με τα μωρά τους στα καροτσάκια, μια εικόνα που ίσως τη βλέπετε πιο συχνά, αλλά το ίδιο ζόρι τραβάμε κι εμείς με ‘κείνες, ίσως και μεγαλύτερο.
Δρόμους, όπως, για παράδειγμα, αυτός της παραλιακής ζώνης Βελίκας – Αγιοκάμπου. Και λέω αυτόν, πρώτον γιατί εκεί ζω, δεύτερον γιατί δεν είναι παλιός – μάλιστα είναι και σε φάση ανακατασκευής – και τρίτον γιατί αν πιάσω να πω για τους πιο πίσω από τον παραλιακό, που δεν τους βλέπουν τα πολλά μάτια, αφήστε καλύτερα.
Σ’ αυτόν λοιπόν, τον “καλό”, τον “μπροστινό”, που ήδη όλον τον χειμώνα έχουν γίνει σημαντικά έργα και πολλά ακόμη συνεχίζονται, η κυκλοφορία των ανθρώπων σαν κι εμένα με κινητικά προβλήματα, των ΑΜΕΑ, είναι σαν να απαγορεύεται.
Με τα περισσότερα πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, εμείς, οι συνοδοί μας και τα αναπηρικά μας αμαξίδια, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κινηθούμε στον δρόμο, ανάμεσα σε κινούμενα και σταθμευμένα αυτοκίνητα, κάδους απορριμμάτων και φορτηγά ανεφοδιασμού καταστημάτων.
Φυσικά, δεν μιλάμε για πρόσβαση ΑΜΕΑ σ’ ολόκληρο τον παραλιακό άξονα, διότι κατανοούμε τη δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος, τα χρήματα και τον χρόνο που θα χρειάζονταν για την επίτευξή του. Μιλάμε για τα βασικά, όπως την πρόσβαση στα πολυσύχναστα σημεία της παραλίας, μέσω των ήδη υπαρχόντων πεζοδρομίων.
Και εννοείται πως τα δύσκολα δεν σταματούν εκεί. Συνεχίζονται αυξανόμενα όταν έρχεται η ώρα για κολύμπι στη θάλασσα. Τη θάλασσα που τόσο πολύ τη χρειαζόμαστε για τα προβλήματά μας. Η πρόσβαση στη θάλασσα είναι για εμάς τους ΑΜΕΑ ζωτικής σημασίας κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι φροντίζουν για τις ράμπες εισόδου μας στη θάλασσα.
Θα ήθελα, όμως, παράλληλα να ευχηθώ να στηθούν κιόλας οι ράμπες στις θέσεις τους και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν, γιατί το καλοκαίρι ήρθε, ο Ιούλιος δεν αργεί και τα “θεραπευτικά” μας μπάνια δεν πρέπει να καθυστερήσουν άλλο. Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάτι ακούσματα τα οποία αφορούν την αξιοποίηση των θερμών, ιαματικών νερών που αναβλύζουν στη θέση «Δερματάς» του παραλιακού άξονα. Παρακαλώ τους υπεύθυνους να έχουν υπόψη τους την πρόσβαση και εξυπηρέτηση των ανθρώπων με αναπηρία σε αυτούς τους χώρους, διότι θα είναι μια τεράστια βοήθεια στην ευζωία και την αποθεραπεία μας».
